Paniek, wanhoop, benauwdheid, nervositeit, onrust, chaos, disorde, ontzetting en opschudding. Ik zou nog heel veel andere synoniemen kunnen neerschrijven (dankjewel, lieve synoniemenwebsite), maar deze passen het best bij het algemeen gevoel van deze middag. En daar is slechts één reden voor: onze mailserver op het werk lag plat. Dood. Kapot. Stuk. Gedaan. Basta.

Mensen reageren heel verschillend op het verliezen van hun dierbare technologie. Langs de ene kant hoorde ik iemand steeds harder tokkelen op zijn toetsenbord, het geluid van de toetsen werd af en toe overstemd door een snauwerige vloek. Iemand anders trok het zich allemaal niet aan en ging rustig de krant zitten lezen. Ik probeerde niet te denken aan mijn to-do-lijstje, gevuld met puntjes die nu grandioos in het water vielen, en maakte gebruik van de tijd om even na te denken over hoe het leven er zou uitzien zonder alle handige hedendaagse snufjes. Ik kan het mij eerlijk gezegd niet eens voorstellen.

Ik moet nog maar een gewone dag uit mijn leven overlopen om te beseffen dat ik verloren zou zijn zonder al mijn machientjes. Mijn dag begint al met de gsm in de hand op de badkamervloer, snel even op draadloos internet checken of mijn trein al dan niet vertraging heeft. Lang leve Railtime! Als de trein vertraging heeft, blijf ik nog even langer voor mijn elektrisch vuurtje zitten en stuur ik een sms naar het werk om te verwittigen dat ik iets later zal zijn. Op het werk zit ik 80% van de tijd achter de computer. Mailtjes, presentaties, bestellingen, telefoonnummers zoeken, verslagen maken,… Allemaal dingen die op dagen als deze in de soep draaien. ’s Avonds is de digitale televisie mijn beste vriend, en blog ik van op mijn miniatuurlaptopje. Een paar sms’jes, telefoontjes en snelle Facebookchecks later lig ik in mijn bed te ronken naast mijn Wake Up Light. Smijt daar nog de occasionele on line betaling tussen, en je krijgt een volledig technologieafhankelijke ik.

Al die snufjes zorgen wel voor een enorme vrijheid. Kennis, mogelijkheden, bereikbaarheid,… In het wijde web ligt de wereld aan je voeten. Hoe ze dat vroeger deden, zo zonder al die gadgets, ik zou het niet weten. Hoe liet je weten aan je afspraakje dat je vast zat in het verkeer en dus een kwartier later zou zijn? Hoe werden mensen op de hoogte gebracht van een vergadering die diezelfde dag nog moest gebeuren? Hoe zocht je op hoe dat ene geweldige liedje heette, dat van die supergroep waarvan je de naam nu even niet meer weet? Hoe meer ik hierover nadenk, hoe groter mijn liefde voor Google en co wordt.

Laat ons dus hopen dat morgen de mailservers het de hele dag uithouden, want ik moet een superbelangrijke presentatie afmaken. Wil iedereen vanavond een kaarsje branden voor de Sint-Gadgeticus? Gracias!