Mijn hoofd. Het zit vol. Ik ben nu al een paar dagen bezig op mijn nieuw werk en ik zit zo vol nieuwe informatie dat ik bijna explodeer. Mijn lichaam bestaat sinds vorige week uit 70% nieuwe meetings, 10% nieuwe namen en 20% mini-muffins die ik kreeg op mijn laatste dag op mijn vorig werk. Ik wou nog eens bloggen maar krijg echt niks zinnigs uit mijn typende vingers geduwd, dus daarom dit stokje dat ik een tijdje geleden zag passeren bij Lilith. Want van 10 naar 1 tellen, da’s ongeveer het enige wat momenteel nog zonder problemen lukt. Denk ik.

10 dingen over mijzelf

Ik ben jarig in de zomer en zou het niet anders willen. / Ik drink nooit alcohol en/of bruisende dingen. / Als ik een serie volg, moét ik alles vanaf de eerste aflevering gezien hebben. Ik kan niet zomaar ergens “binnenvallen”, ook niet in een film. / Ik heb nog nooit in mijn leven iets gestreken. / De getallen 67 en 76 zijn bijna niet uit elkaar te houden voor mij, ik moet ze telkens luidop zeggen in mijn hoofd als ik ze moet schrijven. / Ik haat mandarijnen. / Moest ik een jongen geweest zijn, dan zou mijn naam Tim geweest zijn. / Ik heb nog nooit in mijn leven een Songfestival gemist. / Babyvoeding met groenten vind ik superlekker, fruitpap vind ik dan weer vreselijk ranzig. / Mijn lievelingskleur is blauw.

9 dingen die ik leuk vind

Kittens / kaas / zwemmen / maanden waarbij de eerste op een maandag valt / cappuccino’s met véél dik schuim / mijn lief / trash tv / lege schriftjes, klaar om te vullen / zingen in de auto

8 dingen die ik niet leuk vind

Onduidelijkheid / telefoneren / memes die in de verkeerde context gebruikt worden / verkoudheden / met de auto naar de keuring / onvriendelijkheid tegenover obers, poetsvrouwen, kassabedienden,… / losse vellekes naast een nagel / programma’s die te laat beginnen en dan niet volledig opgenomen zijn

7 plekken waar ik graag ben

Voor mijn vuurke / in de zetel / op restaurant / in het water / bij mijn ouders / bij mijn beste vriendin thuis / in de cinema

6 manieren om mijn hart te winnen

Met pateekes / door samen veel te lachen / door respect te hebben voor anderen / door echt te luisteren / door een zwarte kat te zijn met de naam Poes Springsteen en in mijn huis te wonen / met een filmmarathon

5 plaatsen waar ik nog/terug heen wil

De US moet er ooit toch wel eens van komen / Kroatië, naar dat kleine dorpje dat mijn happy place is / het panorama van Waterloo / ergens waar ik het noorderlicht kan zien / Amsterdam

4 dingen waar ik niet zonder kan

Internet / Bipje (de trui die ik kreeg van mijn mama toen ik nog jong was en die ik nu nog constant draag als chill-outfit) / humor / de mensen die ik graag zie

3 lievelingsliedjes

Don’t Stop Believin’ (Journey) / live-versie van Big Love (Fleetwood Mac) / If That’s What It Takes (Celine Dion)

2 wensen

Dat taart gezond is / Innerlijke rust

1 laatste woord

Slaapwel!

(Jullie hadden toch niet gedacht dat ik eindelijk de alliteraties beu was? Alliteraties zijn mijn leven.)

Jongens. De aap is uit de mouw. De kat is uit de zak. We kijken vandaag het paard in de mond. Ok nu ben ik in de war. ’t Is maar om te zeggen dat ik nieuws heb. Groot nieuws waar ik de afgelopen maanden niet over kon praten en dus maar gewoon niks meer zei omdat het zo allesomvattend is/was. Ik heb begin januari mijn ontslag gegeven en binnen een maand start ik ergens anders. WHOOT WHOOT?!

Ik weet het, ik kan het zelf ook nog niet goed vatten. En dat meen ik. Ik rond nog anderhalve week alles af op mijn huidige job, dan heb ik tweeënhalf weken vakantie genomen en dan start op 1/3 mijn contract bij mijn volgende werkgever. Mijn hoofd denkt momenteel vooral aan “JOEPIE VAKANTIE LOLOLOLOL” en het lukt mij iets minder om te kijken naar wat er nadien komt. Misschien een beetje uit zelfbescherming, omdat mijn stressniveau anders ongekende pieken zou bereiken?

Ik sowieso tijdens de eerste dagen op de nieuwe job.

Ik heb hier een tijdje niet geschreven en wie had gehoopt dat er tussendoor veel avonturen zijn gebeurd die is eraan voor de moeite. Het ontslag en de nieuwe job overheersten bijna alles, en voor de rest is alles zowat hetzelfde gebleven. Mijn lief is nog altijd mijn lief, we zijn nog altijd superblij met onze verhuis naar datzelfde lief zijn geboortedorp, Poes is nog altijd Poes, en ik heb nog altijd niet geleerd om het zoals een beschaafde en gedisciplineerde mens bij één stuk taart te houden. Omdat ik niet goed wist hoe lang mijn opzeg zou zijn en wat dus de echte startdatum op mijn nieuwe job zou zijn, had ik een paar weken lang (toen ik de knoop al had doorgehakt maar mijn ontslag nog niet had gegeven) het gevoel dat de toekomst op pauze stond. Ik kon niets echt plannen, en laat controle over mijn agenda nu net datgene zijn wat mij stabiel houdt. Andere mensen moeten vijf keer de deurklink aanraken of alleen op de witte strepen van het zebrapad stappen, ik moet een cleane en logische agenda hebben om ’s nachts goed te kunnen slapen. Dus dat was heel frustrerend, maar is intussen opgelost. In diezelfde agenda staat nu op 1/3 dik en vet “starten nieuwe job”, en telkens ik dat zie staan slaak ik in mijzelf kleine kreetjes. De ene keer van plezier, de andere keer van pure doodsangst. Gelukkig vaker dat eerste.

Jullie weten dat ik anonimiteit hier hoog in het vaandel draag hier op de blog. Behalve als het over Poes gaat, ik denk dat ik zelfs al foto’s van haar poepenholleke hier gepost heb dus privacy bestaat niet voor dat beest. Hashtag pray for Poes. Dus heel open kan ik niet zijn over welke job ik net ga doen. Jullie weten dat ik momenteel bij een vrij groot bedrijf werk waar ik secretaresse ben. Ik ga nu naar een ander groot bedrijf in dezelfde sector waar ik ongeveer hetzelfde ga doen, maar wel met een paar extra verantwoordelijkheden (waaronder social media, zie ik zo hard zitten). Het is de eerste keer dat ik écht écht van werk verander, ik werk al voor mijn huidige werkgever sinds ik van de schoolbanken rolde in september 2008. Maar er is voor alles een eerste keer, en ik ben vrij trots op mijzelf dat ik mijn leven zo in eigen handen genomen heb in plaats van te kiezen voor de gemakkelijkste optie. GO ME!

En seg, vertel ne keer, hoe is het met JULLIE?

XO

Goeiemorgen! Dit bericht wordt u aangeboden door de steeds groter wordende schreeuw naar de val van het patriarchaat en het angstzweet voor mijn tandartsbezoek deze middag.

Ik heb eens een vraag voor jullie. En het is écht een vraag, het is niet zo’n blogpost die misleidend start met een vraag en waar ik jullie dan op het einde toch stiekem zelf mijn antwoord opdring. Ik denk dat er ook geen antwoord is op de vraag die ik ga stellen. Of toch geen volledig-passend-100%-perfect-geen-twijfel-mogelijk-antwoord. TOF HE, dit vaag geratel op vrijdagochtend?!

Het zit zo. De voorbije maanden zijn er al gigantisch veel mannen uit de algemene gratie én van hun voetstuk gevallen. We gaan hier geen discussie voeren over schuld en slachtoffers en “heksenjachten”, want mijn linkeroog begint al wat te twitchen bij het idee alleen al. Ik wil het hebben over hoe we ons nu moeten gedragen tegenover die mannen, en dan vooral de dingen die zij in hun carrière gecreëerd hebben. Ik ben hier al een paar weken mijn hoofd over aan het breken, en een paar dagen geleden las ik een artikel dat hier ook over ging. (Het artikel is zéker de moeite waard om te lezen, trek er wel een beetje tijd voor uit want ik ben duidelijk niet de enige die zichzelf niet kan inhouden als het over woorden spuwen gaat.) Ik had gehoopt dat de schrijfster mij wél een pasklaar antwoord kon bieden, maar ook zij is er zelf nog niet helemaal uit.

Onlangs was Horrible Bosses 2 op tv. Ik had hem opgenomen, en wou er op een luie vrijdagavond met Het Vriendje naar kijken. Omdat hij, bless his heart, mij en mijn principes goed kent merkte hij op: “Doet Kevin Spacey daar niet in mee? Wil je daar dan wel naar kijken?” Of misschien zei hij zelfs wel “Kunnen we daar wel naar kijken?”, maar dat weet ik niet goed meer. Terwijl ik het graag wel nog zou weten, want de kleine nuance tussen willen en kunnen is in dit geval heel veelzeggend.

Want wat doé je hier in godsnaam mee? Wel nog kijken en luisteren naar het “materiaal” dat uitgebracht werd vóór de onthullingen maar al het nieuwe materiaal boycotten? Ik heb er geen probleem mee om nooit naar films van Woody Allen te kijken, want die interesseren mij niet. Maar ik luister wel geregeld op Spotify naar mijn geliefde Backstreet Boys. Waar trek je de lijn? Niet meer op Spotify, want daar krijgt hij nog geld voor, maar wel nog mijn oude cd’s die ik tóch al jaren heb liggen? Is Gossip Girl ok, maar nieuwe series met Ed Westwick toch maar mijden? BBC is mij op dat vlak al voor trouwens, want de twee nieuwe reeksen waar hij in meespeelt komen voorlopig niet op het scherm. Ik luister principieel niet naar Chris Brown hoewel ik zijn muziek heel goed vind, maar is het wel ok om nog naar mijn dvd’s van That 70’s Show te kijken?  En zelfs al hanteer je een duidelijke laat-je-stem-horen-met-je-portemonnee-regel (wat ik tot nu toe de meest logische is waar ik kan op komen), is het dan nog wel dezelfde ervaring om te genieten van één van de dingen die theoretisch gezien wel “mogen” van die regel? Bill Cosby gaat er geen cent aan verdienen als ik via een shady achterpoortje online zou kijken naar The Cosby Show, maar de grappen van Cliff Huxtable laten een zure nasmaak achter als je intussen weet welke ravage hij heeft achtergelaten in het leven van minstens 59 (!!!) vrouwen.

Één van de dingen die ik het meest heb gelezen tijdens de Bart De Pauw-hetze was een bijna blinde woede omdat Twee tot de Zesde Macht niet meer zou uitgezonden worden. Veel mensen vonden hun wekelijks uurtje plezier belangrijker dan het welzijn van een groot aantal vrouwen. Ik kon daar eerst geen begrip voor opbrengen, maar hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik het snap (alleen dat aspect, de rest van de reacties daar gaat nog altijd niet alleen mijn oog maar mijn gans lijf van twitchen). Ik weet zelf namelijk ook niet hoe ik moet omgaan met het nu bezoedelde werk van mijn vroegere helden, zeker nu er bijna op dagelijkse basis lijken uit de kast vallen. Weet iemand het wel? Want dan ben ik oprecht heel geïnteresseerd in hoe jullie het aanpakken.

En omdat een blogpost maar niets is zonder een foto, hierbij eentje van ieders lichtend voorbeeld op het vlak van elegantie en sierlijkheid.

Wanneer uw gat uit de zetel is gevallen maar ge te lui zijt om het er weer in te leggen.

XO

Sinds afgelopen weekend wonen wij al zes weken in ons nieuwe huis. ZES. WEKEN. OMG. Time flies when you’re having fun, en dat is nog echt waar ook hé. Ik had mijzelf voorgenomen om zo veel mogelijk te blijven doorbloggen tijdens de weken waarin we ons voorbereidden op de verhuis. Lol nope. Ik had mij ook voorgenomen om de laatste weken voor de verhuis halve dagen te werken in de voormiddag en dan na het werk een halve dag in het huis te werken. LOL NOPE. Na een week was ik kapot en ben ik gewoon niet meer gaan werken. Ik heb dus vier weken vakantie gehad, twee voor en twee na de verhuis, maar absoluut niet om op mijn lui gat te zitten. We hebben geschilderd, geschuurd, afgekrabt, ingepakt, afgeplakt, gekuist, uitgeladen, over en weer gereden, oude tegels buitengesmeten alsof ons leven er van afhing. En dat vooral tijdens die paar hittegolf-weken in juni. Twee dingen die we bijna de hele lente gedaan hebben: zweten en vreten. Vers koken kwam er niet meer van, dus we hebben regelmatig onze plaatselijke frituur uitgetest of snel iets in de microgolf gegooid. Toen mijn BFF onverwacht voor de deur stond met vers eten voor een paar dagen kreeg ik een serieuze krop in mijn keel. Opeens snapte ik wat beter waarom nieuwe moeders zo zot zijn van kraamkost-cadeaus. Gimme all the vegetables!

Soit, de korte samenvatting is dat we héél hard gewerkt hebben. En ik ben zo fier op ons. We hebben uiteraard wel hulp gekregen, en daar zijn we heel dankbaar voor, maar we hebben ook gewoon veel onder ons tweetjes gedaan gekregen. Het was niet altijd makkelijk en er zijn momenten geweest waarop ik hem bijna heb gewurgd met de lintmeter en hij graag het verfafbijtmiddel naar mijn kop had gegooid. Maar het is gelukt, we hebben herinneringen gemaakt die we nooit gaan vergeten en we hebben ook veel tijd samen kunnen doorbrengen. We hebben nu extra veel voldoening van de dingen waar we twee maanden geleden het hardst op gevloekt hebben. Afgelopen dinsdagavond zaten we op ons terras nog een beetje na te genieten van onze allereerste barbecue ooit, en op zo’n momenten moeten we alleen maar wat in onze tuin staren, naar elkaar kijken en eens zeggen: “Kijk nu toch. Wij wonen hier. Straf hé.” En dan weten we perfect wat we bedoelen.

Ik dacht dat ik het heel moeilijk zou hebben met de verhuis. Uiteraard was het ook mijn keuze om te verhuizen en ik was degene die het nieuwe huis had gevonden op Immoweb, maar ik kan in het algemeen niet zo goed om met veranderingen, ook al zijn het positieve. Het is voor mij ook een heel andere ervaring dan voor Het Vriendje aangezien we verhuisd zijn naar het kleine dorp waar hij heeft gewoond tot hij 21 was en met mij ging samenwonen. Voor hem was het thuiskomen maar voor mij was het een Grote Oversteek, ver weg van mijn veilige cocon. Maar ik heb mijzelf verbaasd. Van zodra we de sleutel kregen kon het voor mij niet snel genoeg gaan. Ik ging al heel snel uren aan een stuk alleen naar daar (klinkt heel onnozel maar is voor mij wel een grote stap), ik ontdekte beetje bij beetje de buurt, legde mij al eens in de tuin om wat te lezen of te internetten. Toen de dag van onze verhuis was aangebroken trok ik daar de deur dicht en ik keek niet meer om. Al in die eerste week kwam er een gevoel over mij dat daarna alleen nog maar veel sterker is geworden: hier moeten wij zijn. Ik weet niet goed of ik geloof in het lot, ik vind zo’n kwesties te ingewikkeld om er duidelijke beslissingen in te maken, maar ik voel wel dat ik op mijn plaats ben. Een puzzelstukje dat op zijn plaats valt. En de zonsondergangen, die neem ik er graag bij.

AMAI, dat ging goed hé, die 40 dagen bloggen!

…

Haha. Serieus, wie dacht ik ook dat ik was? 40 dagen bloggen in de drukste periode die ik in de afgelopen tien jaar al heb gehad? De laatste keer dat ik mijzelf zo slecht heb ingeschat was toen ik in de hogeschool een opdracht moest doen over iets wat ik haatte en ik had gekozen voor de recente uitvinding van de digicorder en ik dat ik een gans betoog deed over hoe mensen niet meer met elkaar zouden praten over televisie en maar gewoon keuzes moesten maken over waar ze analoog naar wilden kijken.

Echt waar. Ik denk dat ik toen eventjes acuut last had van schizofrenie.

Maar belangrijker: hoe is het met jullie? Alles goed? Genoten van de eerste lentezon? Met mij is alles ok, gezien de hectische huidige situatie. Eventjes een update over wat er de voorbije 5 weken gebeurd is in mijn leven:

• We hebben de compromis getekend voor de aankoop van ons nieuwe huis.
• We hebben ons huis op Immoweb gezet en de dag nadien ontplofte mijn telefoon en mailbox.
• We hebben in een week tijd (!!!) bijna 20 rondleidingen gedaan in ons huis, en één van die koppels vond het zo tof dat ze er bijna onze vraagprijs hebben voor gegeven. OMG.
• We hebben intussen met dat koppel ook een compromis getekend.
• We hebben, soms meerdere, afspraken gehad bij bijna elke bank waar ik ooit van gehoord heb en mijn naïef wereldbeeld van hoe iedereen altijd het beste met ons voorheeft werd keer op keer aan diggelen geslagen.
• Binnen een dikke maand gaan we de aktes tekenen en krijgen we de sleutel van ons nieuw huis. Vanaf dan gaan we er zes weken in werken en dan willen we verhuis. ’t Is te zeggen, wij gaan een beetje werken en vooral de werkmannen vriendelijk doch dwingend aansturen 🙂
• We hebben tegels gekozen voor op de benedenverdieping en een timing afgesproken met de vloerder.
• Vanavond ga ik de schilder vastleggen.
• Ik ben een midweek met mijn mama naar Cadzand gegaan, waar we vooral heel veel niets gedaan hebben.
• Ik ben vier dagen met mijn BFF op citytrip naar Valencia gegaan, waar we vooral het tegenovergestelde van heel veel niets gedaan hebben. Het is intussen een week geleden en mijn voeten voelen het nog.
• Poes was heel blij toen ik terug thuis was van al mijn reisjes. Een samenvatting in beeld van onze eerste paar uur terug samen:

Reunited and it feels so good.

• Mijn mama was gisteren jarig en we zijn ons een indigestie aan scampi’s gaan eten om dat te vieren. Ik gaf haar als cadeautje een cinemabezoek, en niet wat mijn papa (serieus, niet sarcastisch) had voorgesteld: een nieuwe wc-borstel.
• Ik bracht taart mee naar het werk om te vieren dat ons huis verkocht was en had mij een beetje vergist in de hoeveelheden, waardoor ik een ganse week ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds taart heb moeten eten. Er zijn ergere dingen.
• Mijn weegschaal en ik zijn dus van frenemies naar gewoon enemies gegaan.
• Het Vriendje en ik waren 3000 dagen samen ❤ We hadden die 3000 dagen samen bijna niet gehaald omdat we ons huis moesten opmeten en blijkbaar is een verschillende manier van dingen opmeten een grondige basis voor menig echtelijke woedeaanvallen en we hadden elkaar bijna gewurgd met een lintmeter. Vijf minuten later was alles weer ok hoor, don’t worry.

De komende weken staat er nog op het programma: aktes tekenen en de notaris decadent veel geld geven, verf kiezen, inpakken, laten legen van onze septische put en dus boze blikken van de buren ontwijken, onderhoud van onze gasketel, schilderen, vloer uitbreken, meubels kiezen en kopen, verhuiswagen vastleggen, helpers zoeken, duizend keer over en weer rijden, energiemaatschappij kiezen en overzetten, Pidpa overzetten, adres wijzigen, zo veel mogelijk brol weggooien, Telenet laten komen, en sowieso ook een beetje wenen bij het zien van het minderen van onze rekening. En OH JA, binnen exact een maand is het Songfestival! Praise Jebus!

Ik heb trouwens een tuinstoel gezien online, en ik heb nog nooit zo hard iets gewild:

Alle foto’s worden beter door er een oud verliefd koppel op te zetten.

Dat ding kost €476 en ik zal dus één van mijn organen moeten verkopen. Ik heb online gevonden dat ik op de zwarte markt 100 000 zou kunnen krijgen voor mijn nier maar da’s ook zo omslachtig met een operatie enzo. Voor een half litertje bloed krijg je al 250 euro, dus als Het Vriendje en ik elk een flesje vullen komen we er al. Ik heb het hem al gevraagd via mail maar hij antwoordt niet. Hij zal in een vergadering zitten ofzo. Ja.

Tot zover mijn geratel! Ik hoop jullie snel weer te “zien” maar ik heb al geleerd om geen beloftes te maken 🙂

XO