Sinds afgelopen weekend wonen wij al zes weken in ons nieuwe huis. ZES. WEKEN. OMG. Time flies when you’re having fun, en dat is nog echt waar ook hé. Ik had mijzelf voorgenomen om zo veel mogelijk te blijven doorbloggen tijdens de weken waarin we ons voorbereidden op de verhuis. Lol nope. Ik had mij ook voorgenomen om de laatste weken voor de verhuis halve dagen te werken in de voormiddag en dan na het werk een halve dag in het huis te werken. LOL NOPE. Na een week was ik kapot en ben ik gewoon niet meer gaan werken. Ik heb dus vier weken vakantie gehad, twee voor en twee na de verhuis, maar absoluut niet om op mijn lui gat te zitten. We hebben geschilderd, geschuurd, afgekrabt, ingepakt, afgeplakt, gekuist, uitgeladen, over en weer gereden, oude tegels buitengesmeten alsof ons leven er van afhing. En dat vooral tijdens die paar hittegolf-weken in juni. Twee dingen die we bijna de hele lente gedaan hebben: zweten en vreten. Vers koken kwam er niet meer van, dus we hebben regelmatig onze plaatselijke frituur uitgetest of snel iets in de microgolf gegooid. Toen mijn BFF onverwacht voor de deur stond met vers eten voor een paar dagen kreeg ik een serieuze krop in mijn keel. Opeens snapte ik wat beter waarom nieuwe moeders zo zot zijn van kraamkost-cadeaus. Gimme all the vegetables!

Soit, de korte samenvatting is dat we héél hard gewerkt hebben. En ik ben zo fier op ons. We hebben uiteraard wel hulp gekregen, en daar zijn we heel dankbaar voor, maar we hebben ook gewoon veel onder ons tweetjes gedaan gekregen. Het was niet altijd makkelijk en er zijn momenten geweest waarop ik hem bijna heb gewurgd met de lintmeter en hij graag het verfafbijtmiddel naar mijn kop had gegooid. Maar het is gelukt, we hebben herinneringen gemaakt die we nooit gaan vergeten en we hebben ook veel tijd samen kunnen doorbrengen. We hebben nu extra veel voldoening van de dingen waar we twee maanden geleden het hardst op gevloekt hebben. Afgelopen dinsdagavond zaten we op ons terras nog een beetje na te genieten van onze allereerste barbecue ooit, en op zo’n momenten moeten we alleen maar wat in onze tuin staren, naar elkaar kijken en eens zeggen: “Kijk nu toch. Wij wonen hier. Straf hé.” En dan weten we perfect wat we bedoelen.

Ik dacht dat ik het heel moeilijk zou hebben met de verhuis. Uiteraard was het ook mijn keuze om te verhuizen en ik was degene die het nieuwe huis had gevonden op Immoweb, maar ik kan in het algemeen niet zo goed om met veranderingen, ook al zijn het positieve. Het is voor mij ook een heel andere ervaring dan voor Het Vriendje aangezien we verhuisd zijn naar het kleine dorp waar hij heeft gewoond tot hij 21 was en met mij ging samenwonen. Voor hem was het thuiskomen maar voor mij was het een Grote Oversteek, ver weg van mijn veilige cocon. Maar ik heb mijzelf verbaasd. Van zodra we de sleutel kregen kon het voor mij niet snel genoeg gaan. Ik ging al heel snel uren aan een stuk alleen naar daar (klinkt heel onnozel maar is voor mij wel een grote stap), ik ontdekte beetje bij beetje de buurt, legde mij al eens in de tuin om wat te lezen of te internetten. Toen de dag van onze verhuis was aangebroken trok ik daar de deur dicht en ik keek niet meer om. Al in die eerste week kwam er een gevoel over mij dat daarna alleen nog maar veel sterker is geworden: hier moeten wij zijn. Ik weet niet goed of ik geloof in het lot, ik vind zo’n kwesties te ingewikkeld om er duidelijke beslissingen in te maken, maar ik voel wel dat ik op mijn plaats ben. Een puzzelstukje dat op zijn plaats valt. En de zonsondergangen, die neem ik er graag bij.