Jezus Maria Jozef het lijkt wel maanden geleden dat ik nog eens een deftige post heb geschreven! De zomer brengt mij helemaal van mijn blog-stuk, en ik wil daar dan ook mijn excuses voor aanbieden. Misschien moet ik er volgende zomer wat beter over nadenken, of mij gewoon voornemen dat Voskosmos dan ook een beetje in vakantie-modus gaat. Want nu voel ik mij heel de tijd schuldig omdat ik geen tijd heb om te schrijven of als ik jullie alweer een zondag op jullie honger laat zitten. Hopelijk zijn jullie mij nog niet beu, of zijn jullie allemaal zelf ook op vakantie zodat jullie niet merken dat het hier wat op zijn gat valt? 🙂 Kom, ik ga stoppen met mij te excuseren en er gewoon aan beginnen!

Gehoord: Ik ben deze week te weten gekomen dat Mister Policeman (“hey mister poliiiiceman, I don’t want no trooouble”) helemaal niet van Rihanna is!? Ik wou het downloaden omdat mijn lijf er volledig buiten mijn controle op begint te twerken als het op de radio is. En ik zocht en zocht, maar vond helemaal geen nieuwe van Rihanna die er op leek. Logisch, want het is helemaal niet van haar, maar wel van Eva Simons! Haar naam deed niet meteen een belletje rinkelen, maar na een korte google-sessie wist ik weer waar ik haar van kende; ze is de stem achter This Is Love (samen met Will.i.am) en had een paar jaar geleden ook een klein hitje met Silly Boy. Straf dat iemand uit Nederland het toch tot in de Amerikaanse charts kan schoppen. Er is nog hoop voor ons allemaal!

Ik ben een paar weken geleden beginnen luisteren naar Serial, een podcast van 12 afleveringen over een jongen die 15 jaar geleden veroordeeld werd voor de moord op zijn ex-vriendin. Hij zit sindsdien in de gevangenis, maar heeft hij de moord wel echt gepleegd? Superverslavend, en perfect entertainment voor in de file (damn you E19!). Ik moet alleen nog maar naar de laatste aflevering luisteren, en dan ga ik een paar andere leuke podcasts zoeken. Ik had nooit gedacht dat ik het aangenaam zou vinden om naar een podcast te luisteren, maar het blijkt heel ontspannend te zijn. Als jullie tips hebben, geef ze gerust mee in de comments! Ik heb al wat inspiratie opgedaan bij Kathleen en Kelly, maar kan gerust nog meer suggesties gebruiken.

Geproefd: Vorig weekend heb ik een hele leuke zaterdag met mijn BFF doorgebracht. We startten met een ontbijt in Noen in Mechelen, waar we onder andere een belachelijk lekkere toast met ei en avocado, yoghurt met fruit en muesli en een broodmandje met verschillende soorten koffie en confituur aten. Die toast vond ik zo lekker dat ik hem een paar dagen later thuis probeerde na te maken. Het resultaat was meer dan geslaagd, al zeg ik het zelf! Noen is een echte aanrader. Een ruim aanbod, verse producten en vriendelijke bediening. Het enige minpuntje was dat de witte choco op was (daar ben ik nog net niet voor gaan wenen op de wc) en dat ze vrij beperkt zijn in hun hartig beleg. Maar dat maken ze ruimschoots goed met hun geweldige prijzen. We aten en dronken met twee ons buikje meer dan rond en moesten amper 12 euro per persoon betalen. Gelukkig, want nadien gingen we, volgens onze jaarlijkse traditie, al ons geld opdoen op de Zuidfoor. We hebben daar vijf uur gespendeerd. Vijf. Uur. Als jullie eventjes heel stil zijn en goed luisteren, hoor je in de verte mijn portemonnee huilen.

De dag nadien was weer een dag vol zalig lekkere calorieën. ’s Middags gingen we met mijn ouders brunchen in Mechelen bij Sister Bean. Ik was al vaste klant bij deze koffie-ontbijt-lunch-bar toen het nog werd uitgebaat door twee zusjes (vandaar de naam), maar sinds de overname en totaalrenovatie ben ik nog meer fan. In het weekend kan je er niet à la carte eten maar schuif je van 9u tot 14u30 aan bij het brunchbuffet. Voor 18 euro (één drankje inclusief) kan je zo veel als je wil opscheppen. En geloof mij, je zal willen eten tot je bijna ontploft. Alles is zó lekker en vooral ook origineel. Je krijgt sowieso een standaard aanbod (croissants, kaas, ham, brood..) maar daarnaast serveren ze ook speciale schotels. Zo stond er een paar weken geleden een grote kom pastasla met lever en niertjes. Gewaagd en zeker niet voor iedereen, maar het is eens iets anders en het smaakte super. Elke week is het aanbod anders en er is enorm veel keuze, dus als je een beetje moet overgeven van niertjes vind je zeker je gading in een andere schotel. Het hele gebouw, de bediening en de gerechten stralen “hipster” uit, maar dan op de meest positieve manier. Ik was te druk bezig met mijn gezicht volproppen om een foto te nemen, maar je kan hen volgen op Instagram om een idee te krijgen van het eten en de drankjes. Kwijlen maar. En ik weet dat het klinkt alsof ik door Sister Bean ben ingehuurd om hen de hemel in te prijzen, maar dat is niet zo. ’t Is gewoon dikke liefde ❤ n omdat mijn ouders nog met overschot kaasschotel zaten van een feestje de dag voordien, gingen we daar ’s avonds freeloaden op hun terras. Lang leve zomerweekends.

Geroken: Ik verander deze week “geroken” weer in “gelezen”! Ik ben momenteel bezig in Schitterende Ruïnes van Jess Walter, en het gaat zooo tergend traaaaag. Ik was heel enthousiast om hem te beginnen lezen omdat Het Vriendje er zo lovend over is. Hij heeft hem aan het zwembad in Kroatië in een paar dagen uitgelezen, en ik hoorde hem constant gniffelen en soms zelfs luidop schaterlachen. Dus ik had verwacht om ook meteen meegesleept te worden, maar dat gevoel blijft uit. Ik moet mijzelf echt verplichten om er in te lezen, en dan zelfs vooral omdat ik hem wil uit hebben zodat ik aan een nieuw boek kan beginnen. Ik denk dat ik mij hierna ga wagen aan The Girl on the Train en daarna wil ik de volledige Dark Tower-reeks van Stephen King verslinden. Daar zal ik nog wel een paar maanden zoet mee zijn.

Gevoeld: Ik heb altijd gezegd dat ik hier eerlijk ga zijn, en daar hou ik mij ook aan. De voorbije dagen heb ik het moeilijk gehad. Wat was er dan aan de hand? Dat is het net: niks. Dat is het leuke (ahem, sarcasme) aan een gegeneraliseerde angststoornis: er moet niets aan de hand zijn of foutgaan om opeens een slag van de molen te krijgen. Integendeel zelfs. Als alles normaal is en het leven kabbelt rustig voort, dan gaat er vaak een lampje in mijn hersenen branden. “Is dit wel normaal? Gaat het wel niet te goed allemaal? Je denkt toch niet dat je zomaar rust in je hoofd kan hebben, wie denk je wel dat je bent? Kom, we zullen ons snel zorgen maken over alles wat maar kan misgaan in je leven en daar dan 24/24 op voortbomen zodat je wil smeken voor een off-knop.” En zo saboteer ik mijzelf. Want zo passeren dagen die perfect normaal en gelukkig hadden kunnen zijn, maar die voor mij toch niet leuk waren omdat ik zo vast zit in mijn eigen hoofd. Sinds gisteren gaat het gelukkig weer wat beter. Misschien is het eens tijd om hier een volledige post aan te wijden.

Gezien: Een paar dagen geleden keken we naar Beasts of the Southern Wild, een heel mooie film over een klein meisje dat met haar vader in de “bayou” van Louisiana woont. Hun dorpje wordt overspoeld door een storm, en Hushpuppy en haar vader moeten zich nadien zien te redden. Zware kost, dus kijk hier niet naar als je op zoek bent naar feel-good entertainment. De actrice die Hushpuppy speelt werd terecht genomineerd voor een Oscar. Omdat ze destijds nog maar negen jaar oud was, werd ze zo ook meteen de jongst genomineerde actrice.

Ik keek ook op vier dagen tijd vijf Mission Impossible-films. We hadden tickets om afgelopen maandag naar de première van de vijfde te gaan kijken. Het enige probleem was dat ik de eerste vier nog niet gezien had. Tijd voor een inhaalactie dus. Vrijdag keek ik de eerste, zaterdag de tweede en zondag de derde en de vierde. Een kleine overdosis Tom Cruise en zijn tand in het midden van zijn gezicht. Maandagavond was het dan tijd voor de vijfde, en dit is absoluut de allerbeste. De hoofdpersonages klikken goed met elkaar, de verhaallijn in niet te moeilijk om te volgen en er is plaats voor een stoer vrouwelijk hoofdpersonage dat niet alleen dient als love interest voor Tommeke. Ga hem zeker zien, je gaat er zelfs door vergeten dat Tom Cruise in het echte leven zo zot als een achterdeur is.

En dat waren mijn twee afgelopen weken! Door de wondere wereld van de technologie lezen jullie dit pas op zondag, terwijl ik het al op vrijdagavond schrijf. Op zaterdag heb ik een lunchdate in Antwerpen en ’s avonds een familiefeest, en op zondag ga ik een hele dag naar de zee. Alweer geen tijd om te schrijven dus, maar ik wou jullie niet nog een keer laten stikken. Dus een verslag van de komende (voor jullie “voorbije”, kunnen jullie nog volgen?) dagen volgt volgende week. En misschien klinkt het een beetje raar als ik het heb over dat geen-tijd-om-te-schrijven-gedoe, maar er kruipt meer tijd in dan ik zelf dacht. Ik heb mij ingeschreven in de blogcursus van Kathleen, en de eerste opdracht was om te timen hoe lang je werkt aan een post. En dat was bij deze ZZ twee uur en tien minuten. Jawaddedadde! Het gaat dan niet alleen om schrijven, maar ook om foto’s selecteren en een beetje bewerken, de lay-out verzorgen, links toevoegen, af en toe wat dingen opzoeken,… Dus dat verklaart voor mijzelf ook wel waarom ik er tijdens deze drukke zomermaanden echt geen tijd voor vind. De cursus van Kathleen duurt trouwens een maand en er komen nog doe-opdrachten. Jullie weten wat dat betekent… Een nieuw rubriekje! AAAAAAAARGH!

Nu moet ik echt stoppen. Stop. Laptop dicht. NU!

PS: Zit er nog iemand door mijn gebruik van de naam “Tommeke” in zijn hoofd met “Tommeke, Tommeke, wat doe je nu? Tom Boonen wordt wereldkampioen! TOM BOONEN WORDT WERELDKAMPIOEN!” Nu wel. Ha!

XO

 

Bron foto Beasts of the Southern Wild