Ik heb lang niet geschreven. Dat is waar. Maar laten we dat gewoon vergeten en de draad weer oppikken. Deal? Deal! Zand erover.

Vandaag noemde iemand me ‘mevrouw’. Af en toe gebeurt dat eens, vooral op het werk, en ik moet er nog steeds aan wennen. Het lijkt nog maar een paar dagen geleden dat mijn paspoort gevraagd werd bij het kopen van kaartjes voor een +16-film. Het tijdperk van op zaterdag tot 14u slapen in plaats van om 14u staan aanschuiven in de Carrefour is nog niet zo lang geleden, maar wel al bijna helemaal afgesloten.

Van zodra je werkt, alleen woont, en voor jezelf zorgt ben je niet meer ‘juffrouw’ of ‘meisje’. Elke keer dat iemand je aanspreekt, word je met je neus op de feiten gedrukt. Je bent niet meer het onschuldig ding van vroeger, naïef en goedgelovig. Of rebels, opstandig en een beetje van lotje getikt. Al die eigenschappen behoren toe aan de jonge mensen. Niet aan de mevrouwen. Juffrouwen mogen vloeken, vreemde kleren dragen (“Och, ’t is maar een fase…”), en dramatisch reageren als de wereld niet om hen blijkt te draaien. Mevrouwen moeten altijd deftige schoenen dragen, duidelijke boodschappenlijstjes maken en de afwas niet laten staan. Het leven van een juffrouw staat in het teken van de volgende zomervakantie en de komende portie zakgeld. Een mevrouw zoekt paniekerig naar een datum om eindelijk die Bongobon te gaan verzilveren, en maakt rekensommetjes bij het betalen van de elektriciteitsrekening.

Ik weet nog niet bij welke categorie ik hoor. Van maandag tot vrijdag en van nine to five ben ik volwassen en heb ik tonnen verantwoordelijkheden. Maar van zodra het vrijdagavond is, komt de mejuffrouw in mij weer naar boven. Dan wil ik rondhangen in mijn pyjama, alleen maar frieten en koekjes eten, de muziek veel te luid zetten en al mijn geld gaan opshoppen. Spijtig genoeg moet de werkweekmevrouw de gevolgen dragen van het gedrag van het weekendmeisje.

Ze zullen het toch nog even met elkaar moeten uithouden, want ik wil van geen van de twee afscheid nemen.