Blogs deprimeren mij soms een beetje. Ik volg er een heleboel, alles bij elkaar een stuk of 40 denk ik. Ik hoor jullie nu denken: “Say whut?? 40 blogs volgen? Hoe is dat in godsnaam mogelijk?” Wel, beste lezer, tot voor kort was dat ook echt onmogelijk. Ik vergat heel de tijd de exacte namen van de blogs waar ik geen snelkoppeling voor had gemaakt, en hoe ver ik achter zat bij degene die wel een favorieten-knopje hadden. Maar een paar weken geleden heb ik Bloglovin ontdekt. Je hoeft maar één keer de link naar al je favoriete blogs in te geven, en vanaf dan krijg je een chronologische feed. Eigenlijk een beetje zoals bij Facebook. Bloglovin onthoudt welke postjes je al gelezen hebt en welke nog niet, en je kan heel gemakkelijk naar de vorige of volgende post springen. Een aanrader!

Maar soit, genoeg met de schaamteloze reclame, waar ik niet eens voor vergoed word. Mijn punt was dat die blogs mij af en toe wat deprimeren. Ik volg bijvoorbeeld een blog van een Amerikaanse die tips geeft over het organiseren van je huis, je werk, je documenten, en eigenlijk heel je leven. Een paar dagen geleden schreef zij een stukje over kuisen. Ja, kuisen. Terwijl ik dit typ, vraag ik mij af waarom ik haar überhaupt nog volg. Maar het ging dus over kuisen, en dat je je poetswerk best indeelt in vier dagelijkse klusjes en vier wekelijkse grotere klussen. Een van de dagelijkse kleine klusjes is de badkamer kuisen. Die vrouw kuist dus elke dag haar badkamer, en vindt dat een “klein klusje”. En oh ja, ze trekt één vollédige dag per maand uit om zelf haar kuisproducten te maken.

Een ander, meer voorkomend voorbeeld is de rage van gezonde ingrediënten waar nog nooit een mens van gehoord heeft. Ik wil graag vermageren, dus ik zoek daarvoor inspiratie online. Maar 20 kilometer rijden om in een obscure gezondheidswinkel ongeslingerde (what’s in a name) honing, amandelboter en chiazaden te gaan kopen, dat is voor mij een stapje te ver. Ik wil gewoon een blogpost lezen over hoe ik twintig brownies en een kaastaart kan binnenspelen en daardoor 20 kilo kan vermageren. Is dat nu zo veel gevraagd?

Nu weet ik ook wel dat ik niet kan vermageren door koolhydraten te eten, en dat de wereld niet zal vergaan als ik niet elke dag onze badkamer kuis. Het probleem is gewoon dat ik mij spiegel aan de schrijfsters van die blogs, en dat ik jaloers ben omdat het lijkt alsof alles voor hen vanzelf gaat en dat zij door het leven kunnen dansen met één groene smoothie per dag in hun lijf. Hun blogs zijn een weerspiegeling van wie en wat ik ook wil zijn.

Maar wat ik pas onlangs heb beseft, is dat ik mij helemaal niet kan en mag spiegelen aan die vrouwen, omdat zij een volledig ander leven leiden. Het meisje dat elke dag zo’n mooie recepten post met geweldige foto’s van exotische ingrediënten, heeft van het bloggen haar job gemaakt. Het is haar werk, haar maandloon komt volledig van haar advertenties. Dus zij heeft de hele dag tijd om naar de Amerikaanse Bio-Planet te rijden, ze moet wel. En dat is supergoed voor haar, hoe geweldig moet het wel niet zijn om van je hobby je job te maken? En die vrouw die elke dag haar badkamer kuist, wil ik haar leven wel leiden? Zou ik één dag per maand willen opofferen om zelf mijn kuisproducten te zitten maken? Een volledige dag waarop ik kan gaan winkelen of een terrasje kan gaan doen of naar de cinema kan gaan (of, laat ons eerlijk zijn, waarop ik een godganse dag in mijn zetel kan liggen stinken)?

Als ik thuiskom na een volledige dag werken, dan ben ik te moe om mijn badkamer te kuisen. En ik haat koken,  dus waarschijnlijk zou ik nog geen chiazaden verwerken in gerechten als ze er zakken van naar mijn hoofd gooien. Ik lig graag onder een dekentje in de zetel voor marathonuitzendingen van Dr Phil, en daar is ook niks mis mee, hoop ik dan.

Dus ga ik hier schrijven over mijn nieuwe knutselproject waar ik al een week aan bezig ben? Nee, want ik heb twee linkerhanden en heb hier op het werk in twee maanden tijd al zes nietjesmachines vernietigd, dus ik blijf best zo ver mogelijk weg van knutselwerkjes. En ga ik hier schrijven over het driegangenmenu dat ik mijn vriend gisteravond heb voorgeschoteld, terwijl ik mijn mooiste galajurk droeg? Nee, want ik heb gisteren een boterham gegeten terwijl mijn arme vriend zelf een ovenschotel van Iglo heeft binnengespeeld. Ik heb wel bij hem aan tafel gezeten. In mijn joggingbroek. Ik ga hier ook niet schrijven over mijn megasucces in de fitness, en de kilo’s die er af vliegen. Ik ben de voorbije twee weken nog maar één keer naar de fitness geweest, en ik zit al drie maanden vast op hetzelfde veel te hoge gewicht. Op dieet staan suckt, en iedereen die zegt hoe gemakkelijk het wel is liegt.

Ik ga hier zo eerlijk mogelijk zijn. Dat betekent niet dat ik altijd ga zagen en klagen, want eigenlijk heb ik het wel goed. Ik heb een leuke job, heel goede vrienden, en een vriend die het niet (heel) erg vind als ik te moe (lees: lui) ben om uitgebreide verse maaltijden te koken.  

En als ik hier ooit duizenden lezers krijg, waardoor ik de adverteerders en hun miljoenendeals van mij af moet slaan, en ik kan goed rondkomen van het schrijven over mijn leventje, dan stop ik met werken en kuis ik elke dag heel mijn huis terwijl er vergeten groenten in mijn oven liggen te roosteren. Maar voorlopig zullen jullie het moeten doen met mijn eigenste ik, die hopelijk wat meer herkenbaar is dan die 40 blogs die ik zelf volg.