Ik weet het. Het is vandaag al maandag. Maar ’t is vandaag feestdag. En dat noemen ze in de volksmond ook wel “ne zondag”. Dus eigenlijk is het ook zondag. En dus is de Zamenvattende Zondag heel legaal vandaag, en moet ik mij eigenlijk niet verantwoorden. Waarom ben ik mij dan aan het verantwoorden? Ik weet niet goed, de stijging van de temperatuur heeft een omgekeerd evenredig effect op mijn IQ. Ik zal er maar aan beginnen, voor ik helemaal nonsens begin te typen.

Geroken: Dieren en zonnecrème. Zaterdag had ik afgesproken met een vriendin om een dagje naar Pairi Daiza te gaan. Het dagje uit stond al weken in onze agenda ingepland, maar pas deze week werd het duidelijk dat we er een van de warmste dagen van het jaar hadden uitgekozen. Dus wij naar daar, gewapend met heel veel zonnecème en nog meer water. Uiteindelijk viel het nog mee, alleen in de namiddag waren er een paar uren waarop het zelfs in de schaduw niet te doen was.  En mannen, Pairi Daiza is GEWELDIG. Ik ben sowieso een sucker voor dierentuinen, wij hebben al een tijdje een abonnement op Planckendael en de Zoo van Antwerpen en de Artis dierentuin was een van de hoogtepunten van mijn citytrip naar Amsterdam. Maar in Pairi Daiza was ik nog nooit geweest, ook niet toen het nog O-O-O Paradisio was, maar mijn vriendin heeft al jaren een abonnement. Er zitten heel veel diersoorten waar je enorm dichtbij kan komen, maar vooral de aankleding van het park zelf is adembenemend. Een indrukwekkende Aziatische tempel, het Chinees dorp, de Afrikaanse hutjes,… Alles is buitengewoon gedetailleerd en mooi uitgewerkt. We hebben uiteraard ook de panda’s gezien, die veel kleiner waren dan ik gedacht had, maar ze waren zeker niet het beste wat het park te bieden heeft. Wat dan wel het beste is? Dat kan ik zelfs niet opnoemen, je moet er zeker zelf eens langsgaan om het te zien. Maar als ik een ding kan zeggen, dan is het wel IK HEB EEN BANAAN IN DE SLURF VAN EEN OLIFANT GESTOKEN QMSDOIJFQMOFJQFIEOZ. En wisten jullie dat een olifant eigenlijk twee neusgaten heeft? Ik dacht altijd dat dat gewoon een slurf met één gat aan het uiteinde was. Of wist iedereen dat al? Dalend IQ door de hitte, ik had jullie gewaarschuwd.

 

Gehoord: Kletterende hagelbollen en vreselijke donderslagen. Ik moest nog een klein uurtje terugrijden van mijn uitstapje naar Pairi Daiza zaterdag, en had dat niet zo goed getimed. Het was al beginnen onweren toen ik vertrok bij mijn vriendin, en eigenlijk was ik beter nog even daar gebleven. Maar wist ik veel dat mijn rit terug uiteindelijk een van de angstaanjagende belevenissen in mijn leven zou zijn? Ik heb sinds januari mijn rijbewijs, en ik had uiteraard al in de typisch Belgische regenbuien moeten rijden, maar dit was van een ander niveau. Op de ring rond Brussel waren de rijstroken gewoon niet meer zichtbaar, ik moest gewoon blijven doorrijden en hopen dat ik nergens op of af zou rijden. Ik zag niets meer door mijn achterruit of spiegels, en kon alleen op de GPS zien of er een bocht op komst was. En dan nog de hagelbollen. Het leek wel alsof ze bakstenen naar mijn auto aan het gooien waren, met een ongelofelijke kracht. Uiteindelijk zijn er gelukkig maar een paar kleine sterretjes in mijn voorruit, ik ben gewoon al blij dat ik nog leef. Ik weet dat dat heel dramatisch klinkt, maar het woord doodsangst was echt op zijn plaats.

Gevoeld: Blijdschap, omdat ik nog maar vier dagen moet werken voor ik een week kan ultiem chillaxen. Ook vermoeidheid. Ik had vorige week al geschreven dat ik zo moe was, en dat de klieren in mijn keel pijnlijk en gezwollen waren. Dat heeft nog een paar dagen geduurd, ik was er pas tegen donderdagavond weer wat door. Na een paar dagen uitputting en klierpijn begon ik echt te vrezen voor klierkoorts, vooral omdat ik het slimste wat je in dat geval kan doen had gedaan: symptomen zoeken op google. Dinsdag ben ik vroeger moeten vertrekken op de Zumba, omdat ik het gevoel had dat ik van mijn stokje ging gaan. Woensdagavond moest ik eigenlijk naar een afspraak om mijn nagels te laten doen door een vriendin, maar dat heb ik ook afgezegd omdat ik na het werk geen pap meer kon zeggen. Het zou wel typisch geweest zijn als het klierkoorts was, ik heb altijd de neiging om ziek te worden als er vakantie gepland staat een paar dagen of weken later. Vorig jaar heb ik een citytrip naar Dublin moeten annuleren, een dag op voorhand, door een vreselijke infectie op mijn luchtwegen. Sindsdien ben ik misschien een beetje paranoia op dat vlak, maar het is weel opvallend dat ik doorheen het jaar bijna nooit ziek ben, maar wel op momenten dat er iets leuks in mijn agenda staat. Maar nu ben ik weer springlevend, het enige waar ik nog last van heb is de hitte. Damn you zon.

Gelezen: Ik heb gemerkt dat ik in de ZZ van vorige week “gelezen” ook heb getypt als zintuig. Ik heb bij deze dus een nieuw zintuig uitgevonden, ik zit al te wachten op een telefoontje van de commissie die Nobelprijzen uitdeelt. Maar omdat het deze week ook toepasselijk is, laat ik het nog eventjes staan. Ik heb deze week het boek uitgelezen waar ik het vorige week ook over had, Voor Ik Ga Slapen van SJ Watson. ZO GOED. Ik had er tijdens het lezen een klein beetje mijn twijfels over, omdat ik dacht dat het einde heel voorspelbaar zou zijn. Maar dat was het allerminst. Ik ben véél te laat opgebleven omdat ik niet kon stoppen met lezen, je kent dat wel, zo’n avonden. En toen ik aan de onthulling van het einde kwam heb ik heel hard gegild naar Het Vriendje dat hij naar boven moest komen omdat ik mentale steun nodig had, en toen hij er dan was heb ik gezegd dat hij moest zwijgen omdat ik verder moest lezen 🙂 Het is écht een aanrader, een perfect boek om deze zomer te lezen naast het zwembad, in de zetel, of zelfs op de wc als je wil. Maar als je voor dat laatste gaat, bereid je dan al maar voor op een gevoelloze poep want je gaat er zeker een paar uur zitten. De komende weken ga ik ook voor kunnen lezen, vanaf vrijdag heb ik een week vakantie en ga ik met Het Vriendje naar een vakantiepark in Nederland, en ik heb speciaal daarvoor nog een dikke vette bestelling gedaan bij mijn beste vriend Bobobobolpuntcom. Jippie.

Geproefd: Ik heb deze week twee keer uitzonderlijk goed gegeten. De eerste keer bij een Thaï in Ninove, Baan Warin. Als voorgerecht een zalige soep met kokosmelk, garnalen en citroengras, en als hoofdgerecht spring rolls en dim sum. Kwijl. De tweede keer was gisteren, in Mille in Mechelen. Een supergezellige tapasbar met heel veel keuze, lekkere alcoholvrije cocktails en een origineel interieur dat er hip en trendy uitziet zonder geforceerd aan te voelen. Het Vriendje heeft, daredevil die hij is, het volledig tapasbord genomen en ik ben gegaan voor vier tapas van de kaart: scampi’s met sesamdressing, huisgemaakte kaaskroketjes met truffel en asperges, gegrilde paprika’s met auberginekaviaar en een gevulde pannenkoek met kikkererwten. Mijn maag begint al terug te grommelen als ik er aan terugdenk. De prijzen zijn ietsie pietsie hoger dan in een gewone simpele brasserie, maar ik heb met heel veel plezier wat meer betaald.

Gezien: Gisteravond hebben we twee films na elkaar gezien (lang leve lange weekends whoot whoot!); eerst Identity Thief en daarna Oblivion. Identity Thief was leuk om even je hersens bij af te zetten, en er zaten grappige stukken in, maar uiteindelijk was het verhaal te hard van de pot gerukt. En de humor is niet consistent genoeg om dat te doen vergeten. Oblivion daarentegen was héél goed. Ik heb een groot probleem met Tom Cruise, die een steengoeie acteur is maar een verschrikkelijke mens, en meestal kan ik zijn persoonlijkheid niet loskoppelen van zijn personages. Maar deze film was zo goed qua verhaal en special effects, dat ik mij zelf niet gestoord heb aan Cruise. En dat betekent heel veel. Oblivion gaat over de mensheid die na een oorlog met aliens (scavengers) collectief moeten verhuizen naar een maan rond Saturnus. Bijna iedereen zit al op die maan, maar Tom Cruise en zijn vriendin kunnen pas binnen twee weken vertrekken. Intussen worden ze ingezet om de wereld te bewaken van overblijvende aliens. Hun missie neemt een verrassende wending als Tom Cruise een van de scavengers ontmoet en de situatie anders blijkt te zijn dan gedacht. Van de makers van Tron, dus bereid je maar voor op veel indrukwekkende voertuigen en geweren. Goeie film dus, maar wat ik daarna gezien heb was pas echt machtig; om 3 uur ’s nachts hadden we vanuit het raam op zolder een prachtig zicht op een bliksemschouwspel. Ik heb nog nooit zoiets gezien, geen donder maar wel elke second een ontzagwekkende bliksemschicht. Ik hou van bliksem, als het onweert ben ik de eerste die aan het raam geplakt staat, of zelfs buiten als ik daar een beter zicht heb. Dus dit was voor mij echt feest. Niet voor iedereen was het zo leuk, ik heb veel nachtelijke berichten op Facebook en Twitter zien passeren over gesprongen veluxramen, verwoeste serres, geblutste auto’s en doodsbange mensen. Trouwens, de held van het weekend is zonder twijfel Frank Deboosere. Ik weet niet of hij uit zijn bed gebeld is, of er zelf is uitgedonderd (haha, snappen jullie hem, uitgedonderd, hahahaha), maar die mens zit al sinds vannacht op de sociale media om de mensen zo goed mogelijk voor te bereiden en te informeren. Medaille voor de Frank!

Ik zit al aan 3 A4’kes, niet slecht voor iemand wiens IQ waarschijnlijk al gedaald is tot dat van een banaan he?

Geniet nog zo veel mogelijk van het lange weekend, maar wees voorzichtig met dat gekke weer!

Xo