Memory Lane

De laatste weken doen er weer allerlei uitdagingen de ronde op Facebook. Mensen nomineren anderen om een paar dagen hun lievelingsliedjes te posten, er worden statussen gepost over het geven en ontvangen van kinderboeken,… Dat laatste lijkt wel verdacht hard op een piramide-oplichting, maar soit. Meestal scroll ik snel door als ik zulke dingen zie, maar er is één uitdaging die ik best leuk vind en dat is die waar de genomineerde een paar jeugdfoto’s moet posten. Ik vind kinderfoto’s fantastisch, en hoe ouder hoe beter. Het zoeken naar herkenbare trekjes bij de persoon die jij nu kent als volwassene, de oubollige huiskamers of caravans, de vreselijke mode en kapsels uit de jaren ’80 en 90’… Ik geniet er echt van.

Een paar jaar geleden kocht mijn vader een apparaatje waarmee je dia’s kon omzetten naar digitale foto’s. Hij digitaliseerde een hele reeks dia’s van mijn grootouders, en ik zette ze nadien allemaal op mijn computer. En opeens besefte ik dat zij ook ooit jong zijn geweest. Dat ze ook op vriendenvakanties gingen, met of zonder kleine kindjes, dat zij ’s avonds ook compleet uit de bol gingen, dat zij ook als verliefd koppeltje poseerden voor de lens. Ik weet niet wat ik voordien dacht, want ik besef heus wel dat grootouders niet Benjamin Button-stijl geboren werden als oude mannetjes en vrouwtjes (hoe grappig zou dat trouwens zijn?), maar tot dan waren hun jonge jaren iets waar ik gewoon nooit bij had stilgestaan.

Daarom hierbij een hulde aan de fotografie. En misschien nemen we wel iets té veel foto’s van ons eten, onze outfits en onze katten. Maar het is toch een cool idee dat onze kleinkinderen die misschien ook ooit herontdekken, en een foto van in onze jonge jaren opslaan als de achtergrond van hun laptop? Of hun robotschip, weet ik veel wat er dan de norm zal zijn. Misschien ontdekken ze ook wel deze blog, en kunnen ze hier zien hoe ik er uitzag als klein dropje. Er is trouwens nog niet zo veel veranderd tegenover nu…