Ik heb, ter voorbereiding van deze uitgebreide ZZ-reeks, nog eens de Muzikale Maandag van 2014 gelezen. Toen was alleen nog maar mijn muziekstick voor in de auto kapot, intussen heeft mijn teerbeminde Smart het gewoonweg helemaal begeven. Ik verkoos er ook Uptown Funk tot lied van het jaar. Ik was hier een beetje van geschrokken, niet omdat ik het geen bangelijke schijf meer vind, maar eerder omdat hieruit bleek dat Uptown Funk al een jaar oud is. EEN. JAAR. Ik wil hier niet met een cliché openen, maar de tijd vliegt toch echt voorbij hé? Dit jaar doe ik weer van categorieën, maar dan wel 5 in plaats van 4. En een klein beetje anders als vorig jaar. Ik dacht, ik doe ne keer zot.

HET MEEST OVER HET HOOFD GEZIENE

Een paar maanden geleden hoorde ik op Q-Music dat Will Smith zijn stem had geleend aan Fiesta, een nummer van Bomba Estéreo. Het liedje begon, ik vond het meteen wel ok maar het sprong niet echt in het oor. Maar na een klein minuutje barst het ding los en reed ik bijna tegen de auto voor mij van het verschieten. Ik was ervan overtuigd: dit was dé nieuwe hit van het moment, het zou de wereld veroveren en de week nadien meteen op nummer 1 binnenkomen. Ik kwam thuis, downloadde het nummer en smeet het nadien op mijn Start 2 Run-lijst. Maar op de radio heb ik het nadien nooit meer gehoord. Het ging niet echt rond op social media, werd nergens gespeeld,… En ik snap echt niet waarom. Ik vind het een briljant nummer met een geweldige opbouw, een keigoeie mix tussen de vocals van Will Smith en de zangeres. Zeg nu zelf:

HET SONGFESTIVALSTE

Ik heb het al eens gezegd en ik ga het nog eens zeggen. Rusland had dit jaar het Songfestival moeten winnen. Ik moet al veel moeite doen om mij het echte winnende lied te herinneren. Ik weet vooral nog dat het een goeie visuele act was met een animatiefiguurtje. Maar A Million Voices, de ijzersterke ballade van Polina Gagarina, dat kan ik nog woord voor woord meekwelen. Misschien heeft het feit dat ik er intussen al minstens 289 keer naar geluisterd heb er ook wel iets mee te maken. En ik weet dat het op dat moment politiek niet correct zou geweest zijn om Rusland te laten winnen. Maar als we het zo willen spelen, dan hadden ze gewoon niet mogen meedoen, punt uit. Het Songfestival mag niet draaien om politiek, het moet net de enige avond in het jaar zijn waarop we de wapens laten vallen om samen te luisteren naar valse verkrachtingen van de Engelse taal. A Million Voices gaat daar zelfs over, over dat we samen sterk zijn! A MIIIIILLIIIOOOON VOOOOOICEEEES! …

Sorry, waar was ik? Dit jaar gaat het Songfestival heel anders zijn, want de Oreovriendin (mijn mede die-hard-fan) is momenteel zwanger en heeft tegen dan een kindje van amper twee maanden oud. Dus ik weet niet goed of zij er dit jaar bij zal zijn of niet. Ik hoop natuurlijk van wel, en haar mini-oreo is ook héél welkom. Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen, met die indoctrinatie.

DE BESTE BIJHORENDE AWKWARD MOVES

Hier hoort zelfs geen introductie bij.

HET TELEURSTELLENDSTE

Ik ben een gigantische fan van Pitbull. Zijn teksten gaan altijd lekker voorspelbaar over hetzelfde, namelijk over hoeveel geld en optredens hij wel niet heeft en dat het toch straf is dat hij maar een simpele jongen uit Miami is. Maar die beats. Die beats. Jongens toch. Ik weet niet hoe hij het doet. Wij zetten Pitbull vooral op als we een lange afstand moeten rijden met de auto en dan breek ik altijd volledig het kot af. Tot zover ik de bedrijfswagen van Het Vriendje mag afbreken. Ik kan eigenlijk zelfs niet met mijn schoenen tegen de deur of het handschoenenkastje zitten zonder the evil eye te krijgen. Maar voor Pitbull maakt hij wel een uitzondering. Dus toen ik eind 2014 de nieuwe cd kreeg van Het Vriendje kon ik al bijna niet meer wachten om hem te ontdekken. Ik bereidde mij mentaal al voor op de vetste beats en bijna verlammende bassen. We zetten de cd een paar weken later op, en,… Niets. In plaats van de verwachte rave was het een luchtig zomer-cd’tje. Rustig voortkabbelend, niets te gewaagd, heel braafjes. Ik zat de hele rit met een pruillip en heb er nadien niet meer naar geluisterd. Omdat ik het jullie ook niet wil aandoen om bij deze blogpost in slaap te vallen door een liedje van op die cd, heb ik eentje gekozen van op Global Warming. The party ain’t over inderdaad, maar dan zal je volgend jaar toch met iets beter moeten afkomen hoor Armando.

Die beat-drop op 00:32. Mijn hart.

HET START 2 RUN’STE

Zoals jullie weten ben ik een paar maanden geleden beginnen lopen met Evy Gruyaert in mijn oren. Het was het plan om de 30 lessen af te ronden tegen het einde van het jaar, maar omdat ik een paar keer ziek ben geweest is de deadline verschoven naar 10/1. Op het moment dat ik dit schrijf is het nog niet duidelijk of ik het ga halen, maar laat ons hopen van wel. Wat ik heel geslaagd vind aan de app is dat je een eigen playlist kan instellen. Ik wissel regelmatig van lijst, ik haal er liedjes uit en steek er een paar nieuwe in, of verander de volgorde zodat het beter afgestemd is op het tempo van de les. Maar er is één constante, één lied dat al sinds het begin in de playlist staat en er nu nog steeds staat te bonken. En dat is Earthquake. Ik weet niet wat het is met dat liedje, maar het geeft mij telkens weer nieuwe moed om door te blijven gaan. Ik denk dat het vooral te maken heeft met het tempo. De beats vallen exact samen met hoe ik mijn voeten zet, waardoor ik mij perfect kan laten meevoeren op de muziek zonder te denken aan mijn eigen tempo of ritme. Dus bedankt aan Earthquake én die dekselse Evy om mij bij te staan in zweterige en pijnlijke tijden.

Ziezo, genoeg gezongen en gedanst voor vandaag! Ik wil wel nog een speciale vermelding geven aan Justin Bieber, die dit jaar een paar ongelofelijk goeie singles op ons afliet. Maar nog steeds een gigantische eikel is. Waardoor ik ga wachten tot zijn cd in reclame is voor ik hem koop. Daar zal hij niet van terughebben!

Tot morgen, want dan gaan we het hebben over films en tv-programma’s. Ik zal proberen er geen 15 A4’s van te maken 🙂

XO