Het beste van 2014: Muzikale Maandag

Vandaag het eerste deel van de 2014-editie van de ZZ! We beginnen met een lichaamsdeel dat vanmorgen bijna van mijn hoofd gevroren is: de oren. “Gehoord” is ook heel toepasselijk voor deze dag, want mijn autoradio heeft het begeven. Ja, inderdaad ja, net nu ik zo veel werk heb gestoken in een nieuwe stix! Het universum gunt mij duidelijk geen muziek in de auto. Dus vandaag ben ik in stilte naar mijn werk en terug naar huis gereden, met alleen het geluid van de verwarming om mij gezelschap te houden. Maar dat gaf mij wel veel tijd om na te denken over wat ik vond van het afgelopen muziekjaar! Ik smijt het in vier categorieën. That’s just how I roll.

HET BESTE

Moeilijk hoor. Kies ik voor het pakkendste (alles van Sam Smith), of voor dat wat ik het meest enthousiast heb meegegild (Ugly Heart van G.R.L.)? Of misschien eerder voor het kwetsbaarste (I See Fire van Ed Sheeran)? Stromae had ook een goed jaar, en Paloma Faith zeker ook. Maar ik ga toch voor een klein opdondertje dat mij nog nooit muzikaal teleurgesteld heeft. Zijn twee cd’s zijn geweldig catchy, zijn optredens hebben mij zelfs doen bewegen op mijn stoel. En aan de vette schijf van de voorbije weken te horen zal zijn volgende cd zeker de verwachtingen inlossen. Take it away Bruno.

HET WEL-GOEDE-MAAR-ZO-VAAK-GESPEELD-DAT-UW-OREN-BEGINNEN-BLOEDEN

Er waren in deze categorie drie kanshebbers, en ik heb heel lang getwijfeld over de winnaar. Maar uiteindelijk moeten Pharrell met zijn Happy en Hozier met Take Me To Church toch de duimen leggen voor Home van Dotan. Het beste bewijs van hoe te veel airplay een nummer volledig kan verpesten.

En nu ik er zo over nadenk hoort Kiesza ook in deze categorie thuis. *Oe. Euh. Oe. Hu.* ZWIJG GEWOON.

HET SLECHTSTE

In deze categorie wil ik graag Iggy Azalea vermelden. Ik vind haar muziek goed. Heel goed zelfs. Ze werkt samen met geliefde producers en collaboreert met de juiste andere artiesten. Maar haar stem. Haar stém. Die heeft op mij hetzelfde effect als nagels op een bord. Dus van mij mag ze nog liedjes blijven uitbrengen, maar ik zou graag hebben dat ze ze door iemand anders laat inzingen J Maar als echte winnaar kies ik een lied dat niet per se vreselijk is, maar waar ik niet van snap dat het zo’n grote hit is geworden. En tegelijkertijd hoort het ook thuis in de bloedende-oren-categorie. Misschien is het gewoon omdat ik mij eerder een drilpudding voel als ik dans.

HET SONGFESTIVALSTE

Om af te sluiten wou ik nog een shout out geven aan Conchita Wurst en haar Rise Like A Phoenix. Ik wist niet dat er na Euphoria nog iemand zou opduiken die de overwinning op het Songfestival zo zou verdienen. Maar kijk, toen was er de vrouw met de baard en vielen we allemaal collectief in zwijm voor het lied dat zo de soundtrack voor een nieuwe Bondfilm zou kunnen zijn. Ik kijk al uit naar 23 mei!