Vanaf vandaag laat ik iedereen toe in mijn hersenpan, en dat maakt me een beetje bang. Ben ik het schrijven verleerd? Gaat iemand lezen wat ik neerpen? En wat gaat die iemand dan denken? En waar ga ik het in godsnaam over hebben?! Mijn gedachten zijn wel interessant in mijn eigen hoofd, maar zijn ze dat ook voor een buitenstaander? Ik zit achter een scherm en niemand weet wie ik ben, maar toch sta ik in de kijker.

Ik heb een fout gemaakt. Mijn cursor zweeft boven het knopje ‘verwijderen’. Klik ik? Ik durf niet. Twijfels, twijfels en nog eens twijfels..

Ik moet! Ik loop al weken te roepen hoe ik het schrijven mis. Sinds ik een jaar geleden afstudeerde als journaliste, heb ik de technieken die ik in die studie leerde niet meer moeten gebruiken. Ik heb ze niet nodig voor mijn job, en heb geen tijd/zin om na mijn werkdag nog als freelancer bij te klussen. Maar schrijven is voor mij altijd therapie geweest. Tien minuten zwoegen om een zin helemaal juist te krijgen, op zoek naar het perfecte synoniem, heel de dag vloeken op een tekst en dan toch die voldoening voelen als hij uit de printer rolt… Zalig! Schrijven kan er ook voor zorgen dat je emoties, waarvan je soms niet eens wist dat je ze had, kan plaatsen en uiten. Je gedachten op papier zetten is de perfecte oplossing als je hoofd vol chaos zit.

En daarom laat ik jullie vanaf nu toe in mijn kosmos. Een klein beetje voor jullie, maar vooral voor mezelf. Fingers crossed…