Elke ochtend opnieuw vecht ik drie minuten en 20 seconden lang met mijn innerlijke demonen. Om 08u02 begint mijn dagelijkse strijd. Het duurt ongeveer 40 seconden om van de ingang van het station naar het spoor te wandelen, en mijn trein vertrekt om exact 08u08. Ik wil graag twee minuten voor het vertrek op mijn vaste plaats in de middelste wagon zitten, dus dat betekent dat er nog een dikke drie minuten overblijven om rond te wandelen in gang van verleiding. De gevaarlijkste drie minuten van de dag..

Want ik ben geobsedeerd door Win For Life. Verslaafd ben ik (nog) niet, maar ik denk er wel veel meer aan dan eigenlijk zou mogen. ’s Avonds besef ik dat de kans dat ik ooit win klein tot onbestaand is, en elke avond neem ik me voor om nooit meer een lotje te kopen. Maar tijdens mijn slaap zorgt een of ander chemisch proces ervoor dat ik tegen de ochtend nog maar één ding kan denken: “Vandaag is de dag dat IK Win For Life win!!!” Mijn avond-ik en mijn ochtend-ik vinden elkaar belachelijk, en de echte ik weet niet wie ze moet kiezen.  

En dan is het plots 08u02. Met veel wilskracht lukt het me om het krantenwinkeltje te negeren en mijn hoofd naar de andere kant te draaien. Maar o wee, aan de andere kant zie ik de volgende vijand: het wafelkraampje. De goddelijke geur van warm, zoet deeg en suiker die net niet verbrand is, komt op mij af. Damn you, Weight Watchers! Ik voel mijn voeten vertragen, het lijkt wel alsof ik in slow motion beweeg. Kwade mensen die hun trein moeten halen, botsen tegen me aan, maar ik voel het amper. Ik kijk met grote ogen van de ene kant naar de andere en denk aan de voor- en nadelen. “Een wafel kost minder dan een Win For Life. Maar van een wafel kom ik meteen twee kilo bij, terwijl ik net maanden moeite heb gedaan om die twee kilo weg te krijgen. Van een wafel heb ik langer plezier. Maar wat als ik nu een wafel koop, en daarmee het winnende lot misloop? Misschien kan ik tien wafels kopen, en tien krasloten! Dan win ik gewoon de Win For Life en huur ik een privéchirurg in om de wafels te laten wegzuigen. Maar wat als ik niet win? Dan zit ik daar met al die wafels.” Drie minuten voelen als drie uur, en hoe langer ik twijfel, hoe liever ik gillend terug naar huis wil lopen.

Meestal kies ik geen van beide, maar dan denk ik daarna de rest van de dag aan de gemiste kansen. Heel af en toe geef ik toe, maar ik win nooit en de volgende dag straft de weegschaal mij genadeloos af. Mijn twee demonen zorgen allebei voor een paar minuten opwinding, gevolgd door uren frustratie. Maar lang zal deze waanzin niet meer duren, want een nieuwe rage is uit het niets opgedoken in het station. Het nieuwe koffiekraam zal er hopelijk voor zorgen dat ik vanaf nu mijn leven niet meer verkwist aan geldklopperij en stroperig deeg. Vanaf morgen begin ik vrolijk stuiterend aan mijn dag! Hopelijk verkopen ze aan het koffiekraam geen muffins of koekjes. Dan zal ik het station voor de rest van mijn leven moeten mijden, en een andere manier zoeken om op mijn werk te raken. Of mijn werk opgeven, en teren op de winst van de Win For Life die ik net gekocht heb en hopelijk zal winnen. Dan kan ik hopelijk ook een paar nieuwe broeken kopen, want ik krijg mijn knoop niet meer dicht. Stomme wafel. Oeps…