Vanaf vandaag is mijn vriend officieel bij mij ingetrokken. In de praktijk woont hij hier al een maand, eind augustus zijn we samen naar Ikea (duh) getrokken om hem eindelijk wat opbergruimte te geven. Gedaan met alles over en weer meesleuren, geen “F*CK, ik moet mij scheren en mijn scheermachine ligt nog thuis!!!”-kreten net voor het slapengaan. Een week later was alles verhuisd, en sinds begin september delen we definitief lief, leed en de afstandsbediening. We hebben alle vakjes in onze kasten verdeeld, we zijn naar de bank gegaan om een gezamenlijke rekening te openen en staan nu elke ochtend om 7u30 met kleine oogjes naar elkaar te grijnzen met een mond, kin en badkamervloer vol tandpasta. Kortom, we wonen op alle vlakken samen. Behalve op het vlak van de deurbel, daar stond tot vandaag alleen mijn naam op. Maar sinds een uurtje geleden verwelkomen onze beide namen onze bezoekers. Een maand geleden hebben we nog al eens geprobeerd om de het naamkaartje te vervangen, maar dat liep iets minder goed af…

Vraag me niet waarom, maar we kregen toen om iets voor middernacht het geweldige idee om ons samenwonen officieel te maken. We trokken naar beneden met het nieuwe papiertje met onze namen op, een schaar, een schroevendraaier en veel enthousiasme. We gingen samen voor de bel staan en keken elkaar trots aan. Dit zou een belangrijk moment worden, hierna was er geen weg terug. De bel zou van ons een echt duo maken, samen onafscheidelijk onder hetzelfde dak. Drie minuten later voelden we ons helemaal één, maar dan als partners in crime die samen terug naar boven stormden, hand in hand en giechelend als een stel kleine kinderen. We waren té enthousiast geweest, en met het openen van het kleine deurtje voor onze bel hadden we per ongeluk alle bellen laten afgaan. En niet eventjes een klein piepgeluid, maar zeker vijf keer een oorverdovend lawaai, verspreid over het hele gebouw. Op het moment zelf schaamden we ons dood, maar een maand later kunnen we er nog steeds heel hard om lachen.

Mijn vriend en ik kennen elkaar al zeven jaar, en waren samen tijdens alle belangrijke fases van onze jeugd en jongvolwassenheid. Af en toe liepen onze wegen parallel van elkaar, dan waren ze weer mijlenver weg, soms kruisten ze elkaar. Dat laatste zorgde soms voor serieuze kettingbotsingen, maar nog vaker voor onvergetelijke vreugde. Ik zie ons verleden samen als de repetitie voor wat nu aan het gebeuren is. Onze relatie kwam er met wat vertraging, net als andere dingen die we samen doen. De deurbel, volgende maand een housewarmingparty ondanks het feit dat ik hier al een half jaar woon, de afwas die een paar dagen blijft staan… Maar ik vind dat niet erg. Het zit nu echt goed, en dat zou niet zo zijn zonder alle voorbije jaren die ons gevormd en gekneed hebben tot wie we nu zijn. En wie we nu zijn, zijn twee giechelende debielen die samen heel het gebouw op stelten zetten in het midden van de nacht, gewoon om aan de hele wereld te kunnen tonen dat ze samen horen.