Gisteren had ik geen tijd om te bloggen. Ik had het ’s avonds te druk met mij een indigestie te eten. Enorme hoeveelheden kaasblokjes, chips, geitenkaas, lookbroodjes met en zonder mozzarella, cocktailworstjes, pasta, tomatensaus, geraspte kaas, wafeltjes, chocolademousse, aardbeiencrème en chocolade, en dat allemaal op twee uur tijd. Je moet het maar kunnen. Als ik gisteren een gans zou geweest zijn, zouden koks met elkaar op de vuist gegaan zijn voor mijn foie gras.

Iedereen die ooit op dieet is geweest zal het wel herkennen; als je jezelf een vrije dag geeft, loopt het vrijwel altijd uit de hand. In je hoofd heb je een ideaalbeeld opgebouwd van je lievelingsgerechten, en je hebt al een kwijlbakje nodig als je er nog maar aan denkt. Als je jezelf dan eindelijk de toestemming geeft om er ook écht van te eten, wil je een heel grote voorraad aanleggen in je maag. Je moet en zal er zo lang mogelijk van genieten, en dat gevoel ken ik als geen ander. Maar als je vier dagen later nog steeds boeren laat die ruiken en smaken naar dat pak friet, dan weet je dat je te ver gegaan bent. Maar ik veroordeel niemand, zeker niet na wat er dit jaar op mijn verjaardag gebeurd is.

Mijn verjaardag is voor mij een hoogdag, het is de enige dag van het jaar waarop ik mezelf egoïstisch kan aanbidden. Dat moet dus serieus gevierd worden, zonder dieet. Ik had voor de dag zelf en de dagen erna verlof genomen op het werk. Ik gaf mezelf carte blanche voor mijn verjaardagsweek, en maakte de weken vooraf een lijstje van alle dingen die ik wou eten. Het werd een uitgebreid lijstje van lekkernijen, ik denk er nog vaak liefdevol en hongerig aan terug. Het hoogtepunt was een etentje in de Pizza Hut met mijn vriendje en vriendenkliekje. Mijn welgemeende excuses aan de Italiaanse mama’s, maar ik vind de pizza van de Pizza Hut de beste die er bestaat. Lekker dikke en malse bodem, rijkelijk gevuld, knapperige korst,… En dan zeg ik nog niets over de kaas waar je slierten van twee meter mee kan maken. Overheerlijk. Ik voelde op die bewuste dag na het voorgerecht al dat ik eigenlijk genoeg had gegeten, maar ik kon toch niet stoppen? Niet nu het eindelijk eens mocht! Mijn maag smeekte om een pauze, maar ik weigerde te luisteren. Een uur later zat ik op mijn knieën in het Pizza Hut-toilet. Ik kon mijn voorgerecht nog eens herbeleven, samen met veel aperitiefhapjes een grote pizza en een groot nagerecht. En de drie stukken taart van de namiddag. En het worstenbroodje van de middag. Alleen was alles nu minder appetijtelijk dan de eerste keer.

Ik dacht dat ik mijn lesje wel geleerd had die dag, maar gisteren bleek het tegendeel waar te zijn. Ik ben op de twee trappen die leiden naar mijn appartement naar boven gekropen, mijn vastklampend aan de trapwand. Ik had weer niet geluisterd naar mijn lichaam dat mij vertelde dat ik mijn grenzen moet kennen. Ik heb zelfs nog een extra portie pasta mee naar huis genomen. Maar daar blijf ik voorlopig af. Misschien vries ik het in voor mijn volgende verjaardag. Of misschien toch opnieuw Pizza Hut..