Ik heb mij vorige week nog heel braafjes gedragen, maar vandaag, jongens en meisjes, gaan we het hebben over pis en kak. Jaja. Daar rust nog een veel te groot taboe op, en ik ga de schaamte vandaag doorbreken. You gotta fight for your right to poop!

We gaan het vandaag niet gewoon hebben over nummer 1 en nummer 2 op zich, maar over mijn theorie rond geconditioneerd toiletbezoek. Gelieve niet weg te klikken, er zit een heus idee achter.

Ik ben er van overtuigd dat er in mijn buik, ergens tussen mijn blaas en mijn darmen, een gps zit ingebouwd. Die gps volgt op de minuut waar ik ben, en geeft dan op vooraf bepaalde locaties signalen aan mijn ingewanden wanneer ze mogen beginnen werken. Of wanneer ze juist niet mogen werken. De theorie is dus dat moeten gáán afhangt van een bepaalde herhaling (de locatie, de omstandigheid) en zo een oncontroleerbare gewoonte wordt.

Wanneer geeft de gps positieve signalen aan mijn blaas/darmen (= wanneer moet ik gaan?)

• Op de trein, als er juist iemand voor mij een KB (kakbom) heeft laten afgaan in het wc-kotteke.

• In de auto, bij lange ritten. Bij voorkeur als we net ergens gestopt zijn en ik vond het niet nodig om uit te stappen om toch maar “voor de zekerheid” te gaan.

• Op restaurant, als ik juist al eens geweest ben vanwege een vals alarm. Gegarandeerd moet ik dan 5 minuten later nog eens, superdringend. Met als resultaat dat iedereen in het restaurant denkt dat ik diarree heb. TERWIJL IK DE EERSTE KEER NIET EENS ECHT GEGAAN BEN! (Jullie zien, het zit diep. No pun intended)

• Bij vrienden thuis, als de sjas niet werkt.

• En dan de ergste, als ik ’s avonds thuiskom en tien meter verwijderd ben van mijn voordeur. Elke. Dag. Opnieuw. Zelfs al ben ik een minuut voordien nog uitgebreid geweest (wat redelijk ongepast zou zijn, want dan zou het in de tuin van de buren geweest zijn, maar soit) en ben ik volledig leeg, dan nog moet ik elke dag lopen om op tijd binnen te zijn. Soms moet ik zelfs 2 meter voor mijn voordeur stoppen. Je kent dat wel, dat gevoel van: “Ik moet eventjes 10 seconden stilstaan, en daarna kan ik wel weer verder.” Vooral gênant als er op hetzelfde moment buren/vreemden passeren. Dan sta je daar schoon, je kan niet moven en moet doen alsof je daar met een bewuste (niet pipikaka-gerelateerde) reden staat. “Amai seg, die van nummer 13 hebben precies een nieuwe voordeur? Schoon seg.” “Is dat hier nu een ros muntje dat ik hier op de grond zie liggen?” Of de beste van allemaal, in je handtas beginnen rommelen en binnensmonds zeggen: “Waar zijn mijn sleutels nu toch, allez, daarnet had ik ze nog.”

Vooral door dat laatste voorbeeld ben ik helemaal overtuigd van mijn theorie over geconditioneerd naar de wc moeten gaan. En als ik nog een voorbeeld moet geven om jullie helemaal over de streep te trekken, geen probleem! Een van mijn vrienden (ik draag deze blogpost trouwens volledig op aan hem) werkt in een stad waar niet veel verder een natuurdomein ligt. Meestal eet hij ’s middags gewoon op het werk, of gaat hij even binnen in een winkel of twee. Maar als het mooi weer is, en de laatste weken was dat wel vaker het geval, dan trekt hij naar dat natuurdomein om te wandelen. En wat gebeurt er daar élke keer? Je kan het al wel raden. Ik kan niet zeggen hoe vaak ik al wanhopige sms’en gekregen heb van hem. De laatste was: “Als ik ooit constipatiekwesties heb dan weet ik waar naartoe :’(“.

En dat, vrienden, is geconditioneerd kakken.

 

(Bron foto)