Als je tegenwoordig een blog wil hebben die er een beetje toe doet in de overweldigende massa van het wereldwijde web, dan moet het er zeker af en toe over eten gaan. Één probleem: ik haat koken. Ik kan het niet goed, ik doe het niet graag, ik vind dat verspilling van mijn dierbare leven. Als ik het niet zou moeten doen om te overleven zou ik het nooit meer doen. Dus ik kan jullie geen recepten geven, want dan zullen jullie mij waarschijnlijk nadien aanklagen voor voedselvergiftiging en algemene malaise.

Wat ik wél kan doen, is schrijven over eten. Een paar weetjes. Een paar feitjes. Een paar dingen over mijzelf, die met eten te maken hebben. Een paar dingen over eten, die met mezelf te maken hebben. Jullie snappen het wel. Elk excuus om een lijstje te maken is goed. Hier gaan we.

• Ik heb gisteren voor de allereerste keer in mijn leven zelf witloof gemaakt. Tot een jaar geleden lustte ik dat absoluut niet, ik walgde er zelfs een beetje van. Maar ik heb mijzelf gedwongen om dat te leren eten, en dat is dus raar maar waar gelukt. Net als met olijven, daar moest ik tot een paar maanden geleden niet van hebben. Maar nu eet ik ze vrijwillig op. Daarnet heb ik zelfs nog 11 olijven (ja ik heb die geteld, weight watcher for life) binnengeschrokt voor de tv, met een beetje feta. Mmm.
• Als ik zou mogen kiezen, zou alles gepureerd worden, zoals babyvoeding. In mijn ideale wereld wordt ALLES voor consumptie in de blender gezwierd, en geserveerd in een kommetje met een lepel die qua grootte zo wat tussen een koffielepeltje en een eetlepel zit.

Yummie, gepureerd eten!

• Mijn favoriete snack van het moment is een banaan-pindakaas-hamburgertje. Men neme een banaan, snijdt die in plakjes, en smeert een beetje pindakaas (100% pinda, crunchy) tussen twee plakjes. En maakt er dan hamburgertjes van he. Lekkerrrrr. Ik heb het “recept” gevonden op een website over gezond eten, en het werd omschreven als de perfecte proteïne-snack voor na het sporten. Ik heb dat vrij geïnterpreteerd als “perfecte snack om voor de tv te eten na een namiddagdutje van 4 uur”. Ik heb daar meestal ook wel mijn joggingbroek bij aan, dus dat telt toch ook voor iets.
• Ik heb ooit in de Pizza Hut, tijdens een etentje voor mijn verjaardag, zo veel gegeten dat ik vijf minuten na de maaltijd alles terug heb moeten uitkotsen. Gelukkig wel in de wc van diezelfde Pizza Hut, en niet op straat ofzo. Mijn enige excuus hiervoor is dat het onder aanmoediging was van mijn beste vriendin. Zij heeft minstens even veel gegeten als ik toen, maar heeft blijkbaar een sterkere maag. Binnen een week ga ik een paar dagen met haar naar Amsterdam, misschien kan ik haar dan wel terugpakken door haar uit te dagen om 20 kroketten uit de muur te eten. That’s what friends are for, zekers?
• Ik kan geen soep maken. En ook geen steak bakken. Of kipfilet. Eigenlijk lukt het gewoon niet om dingen te bakken. Of te koken. Of te braden. Of te stoven. Alles wat met een pan te maken heeft eigenlijk. Wat ik wel goed kan is dingen schillen. Dat doe ik ook graag, want dat kan ik voor de tv doen. Is het intussen al duidelijk dat ik en mijn tv een heel goede relatie hebben? (Rarara, jullie mogen eens raden waar ik mij nu bevind tijdens het typen van dit stukje. Het begint met ‘liggend in de zetel’ en eindigt op ‘voor tv, waar Komen Eten opstaat’)
• Als ik in Amerika zou wonen, en ik zou iemand vermoorden (ik zou dat nooit doen maar die persoon zou dat uiteraard zelf uitgelokt hebben), en ik zou de doodstraf krijgen en een laatste avondmaal mogen kiezen, dan zou ik voor een grote zak smoutebollen kiezen. Of tempura. Of een kaasschotel.

Ik kan ook gewoon wachten tot deze zomer als het weer kermis is, dan moet ik niemand vermoorden.

• Over kaas gesproken; ongeveer vier keer per jaar komen Het Vriendje en ik samen met twee andere bevriende koppels, en dan eten wij de-ca-dent veel kaas. Meestal onder het motto “zo veel kaas eten dat we er aan bezwijken, dan terug bij bewustzijn komen en nog meer kaas eten”. We hebben er zelfs een privé-facebookgroep voor, waar we tussen onze avondjes door foto’s en grapjes over kaas zetten. Of herinneringen die met kaas te maken hebben. Ik kijk al uit naar de volgende avond, ik voel mijn aders al dichtslibben bij de gedachte alleen al.
• Het beste restaurant waar ik ooit al heb gegeten, is Luzine (het restaurant van Jeroen Meus). Ik heb het leren kennen door een etentje met het werk, en ben er nadien nog twee keer zelf gaan eten. Dat eten is fenomenaal, origineel, smaakvol, piekfijn in orde. De bediening is chique maar toch heel vriendelijk. Je moet heel lang op voorhand reserveren (de volgende keer dat ik er ga eten is voor de verjaardag van mijn papa, ik heb in februari gereserveerd, hij is jarig in mei en we kunnen pas in augustus gaan!), maar het is zeker het wachten waard. Je betaalt er meer dan in een gewoon restaurant, maar een pak minder dan in andere gelijkaardige zaken. Je kan er bijvoorbeeld al voor 45 euro gaan lunchen, en dan krijg je verschillende amuses, drie ongelofelijk lekkere gangen, en nog een koffie met minidessertjes.
• Het laatste weetje gaat over drank, maar dat hoort er toch ook bij. Ik lust geen bruisende dranken, en het is voor mij een raadsel hoe het kan dat andere mensen dat wel lusten. Dat doet toch echt verschrikkelijk pijn in je mond? Zijn jullie allemaal stiekeme masochisten? En die pijn in je keel, alsof ze er met duizend verschillende naalden in prikken! Er is maar één ding in het leven dat voor mij nog een groter mysterie is dan het bruisraadsel, en dat is de vraag of Jacques Vermeire boventanden heeft of niet.

Nu ga ik jullie laten, want ik moet naar Mijn Restaurant gaan kijken. Of ja, dat heet tegenwoordig Mijn Pop-Up Restaurant zeker? Ik weiger dat zo te noemen. Volgende week ga ik met mijn mama voor haar verjaardag eten in het restaurant van Brussel, ik zal er daarna zeker verslag over uitbrengen.

Bron foto olvarit
Bron foto smoutebollen