Ik heb gisteren geen Zamenvattende Zondag geschreven. Hiervoor de diepste excuses vanuit de donkerste krochten van mijn hart. Maar ik had wel een goed excuus; ik kon amper bewegen. Zaterdag ben ik, samen met een paar vrienden, naar Scherpenheuvel gestapt. Ik ga hier al meteen mijn eerste zzzzintuig van maken, zie!

Gevoeld: Veel pijn. Daarom heb ik gisteren niet geschreven, alles deed pijn. Zelfs typen. Maar ik begin beter bij het begin; we zijn dus opnieuw naar Scherpenheuvel gestapt! 40 kilometer! De vijfde keer al! Misschien heb je een paar jaar geleden de aanleiding voor de eerste wandeltocht wel gelezen, hier zo. Grappig om dat nog eens terug te lezen trouwens, en te beseffen dat ik de droom die ik in die post beschrijf gewoonweg écht waargemaakt heb en naar Compostela ben gestapt. Maar we zijn de voorbije jaren dus blijven volharden in de Scherpenheuvel-boosheid, en elk jaar slepen we ons weer naar daar. Ik heb het al drie keer, waaronder eergisteren, volledig gehaald. Twee keer heb ik onderweg moeten opgeven omdat ik te veel pijn had. De samenstelling van de groep is intussen ook een beetje veranderd, het eerste jaar waren we met drie en dit jaar waren we al met vijf. De tocht op zich blijft elk jaar hetzelfde, de stopplaatsen ook. We gaan ook telkens na afloop eten in een heel grappig Chinees restaurant. De supporters, die ons ’s avonds aan de basiliek komen opwachten, gaan dan ook mee. Zij kunnen dan nog rechtop zitten, de stappers liggen meestal te kreunen met hun gezicht op tafel. Na 40 kilometer is schaamte een woord dat niet meer in ons woordenboek staat. Het is wel het eerste jaar dat ik de dag nadien zo veel pijn heb, maar eigenlijk is het mijn eigen schuld. Ik had een grote blein aan de achterkant van mijn linkervoet, waar ik ’s middags braafjes een Compeed had opgeplakt (drie dikke kussen voor mijn BFF, de uitvinder van Compeed!). Toen ik ’s avonds terug thuis kwam, liet ik mijn voeten weken in wat water. De plakker kwam een beetje los langs de zijkant, dus ik vond het een grandioos idee om hem er gewoon af te trekken. Waardoor ik die blein volledig kapotscheurde, en ik nu met een open wonde op mijn voet zit. Auw. De wonde zit net op mijn hiel, waar er dus plooien in mijn hielhuid (graaf woord) zitten. Dus bij elke stap die ik zet, scheur ik dat ding gewoon terug open. Nog eens, auw. Dus vergeef het mij, liefste lezertjes, maar gisteren was ik echt niks waard.

I love you Compeed ❤

Geproefd: Veel te veel brol. Het was een drukke week op het werk, dus ik heb geen enkele middag een “echte” maaltijd gegeten. In onze koffiekamer op het werk kan je gelukkig wel broodjes, pasta of een panini krijgen, maar na een week heb ik het daar echt wel mee gehad. Wat ik in de week ’s avonds heb gegeten kan ik mij al niet meer herinneren, dus bijzonder voedzaam zal het niet geweest zijn. Vrijdagavond zijn we naar een quiz geweest, waar er bitterballen waren. Zaterdagavond heb ik zoals gezegd chinees gegeten in Scherpenheuvel, gefrituurde kippenballetjes. Yummie. En dan heb ik het nog niet over alles wat ik onderweg heb binnengespeeld, onder het mom van een-hele-dag-wandelen-dan-mag-je-fretten-wat-je-wil. Zondagavond was er niets in huis, en had ik te veel pijn om creatief te zijn met restjes, dus dan hebben Het Vriendje en ik pizza besteld. Waar we allebei ’s nachts om 4 uur een beetje mottig van zijn geweest. Verdiende loon!

Gehoord: Dat mijn mama, die ook directiesecretaresse is, mijn blogpost over tafelpoten gebruikt heeft als voorbereiding voor haar eigen functioneringsgesprek met haar baas. Daar word ik nu eens simpelweg gelukkig van.

Gezien: De aflevering van Kroost die over Eddy Wally ging. Komen Eten, waar het burgemeester-week was. Cordon, uiteraard. Maar het is niet wat ik héb gezien waar ik mee bezig ben, maar wel wat ik zál zien. Dit weekend was er namelijk een marathonuitzending van True Detective, een relatief nieuwe serie met Matthew McConaughey en Woody Harrelson. Ik heb er alleen nog maar goeie dingen van gehoord, en nu staan er opeens acht afleveringen te wachten op mijn trouwe digibox. Als ik niet nog half kreupel was, zou ik een vreugdedansje doen.

Geroken: De zon. Ik zal zeker niet de enige zijn die dat vindt, dat de zon een eigen geur heeft. Zaterdag is het de hele dag heel mooi weer geweest, ideaal om 40 kilometer door de Vlaamsche steden rond te huppelen. En het was de eerste keer dit jaar dat ik de zon echt kon ruiken, en ik rook dat het goed was. Ik was zelfs aan het einde van de dag een beetje gebruind! Ok, eigenlijk was ik verbrand. Maar laat mij nu maar in mijn illusie leven dat ik bruin ben en niet rood. Bedankt.

Tot snel!
xo

Bron foto