Soms kan ik niet meer ademen. Dan wordt het een beetje zwart voor mijn ogen, kan ik niet meer helder nadenken en sta ik aan de grond genageld, niet goed wetend wat te doen of zeggen. Dat gebeurt zo om de drie à vier maand. En er is dan maar één schuldige, en dat is mijn agenda. Mijn agenda is tegelijkertijd mijn beste vriend en mijn grootste vijand. En er is dan ook maar één oplossing, en dat is er gewoon radicaal dingen uitzwieren.

Dat heb ik deze week gedaan. Ik heb (op de weekavonden) al mijn activiteiten uit mijn agenda gegooid, zodat ik gewoon moet thuiskomen en niets meer moet doen. Dat klinkt nu waarschijnlijk heel banaal voor jullie, maar voor mij is dat echt wonderbaarlijk. Ik zal jullie eventjes mijn weekschema toelichten.

Een paar jaar geleden heb ik twee “hometime-dagen” ingevoerd, omdat ik gewoon geen énkele avond thuis was. Mijn hometime-dagen zijn maandag en woensdag. Op maandag lukt het meestal wel om thuis te blijven, daar heb ik na de eerste werkdag van de week ook echt nood aan. Op dinsdagavond ga ik naar de Zumba, en als ik echt moedig ben (lees: amper) voordien ook naar de fitness. Woensdag blijf ik in theorie ook thuis, maar in de realiteit heb ik altijd wel iets ingepland. Elke week is er wel iets wat nog extra in de agenda moet gezet worden of waar ik voor gevraagd word, en dan heb ik gemakkelijk de reflex om die woensdagavond op te offeren. Op donderdag ga ik naar de fitness. Op vrijdagavond probeer ik ook naar de fitness te gaan, of doe ik gewoon vrijdagavond-dingen (cinema, cafeetjes, iets gaan eten) met vrienden of Het Vriendje. Zaterdag zit meestal volledig vol met dingen waar ik in de week geen tijd voor heb en sociale activiteiten. Soms zeven of acht verschillende dingen op één namiddag+avond. Crazy. Zondagmiddag gaan we regelmatig bij mijn schoonouders eten, en ’s avonds kijken we tv met vrienden. Als ik dus woensdagavond niet meetel, ben ik welgeteld één avond per week gewoon thuis. Ik probeer daar zo weinig mogelijk bij stil te staan, maar af en toe besef ik dat. En dan kan ik niet meer ademen.

En het ding is, er valt ook niet veel aan te doen. Ik moét gaan fitnessen, en naar de Zumba, want anders word ik zo iemand van 400 kilo waarover ze een documentaire maken omdat ik door de brandweer uit mijn huis moest gehaald worden om mij te kunnen wassen, weet je wel. En ik moet daar ook gewoon naartoe omdat ik dat met twee héél goeie vrienden doe, en ik hen anders veel minder zou zien, en dat wil ik niet. Ik zou wel moeten leren NEEN zeggen als ze mij vragen om iets te doen op maandag- of woensdagavond, zodat ik standaard die twee avonden heb om op adem te komen. En als er dan iemand vraagt of ik al iets te doen heb, dan moet ik gewoon “ja” zeggen. Want ik heb al een afspraak. Een afspraak met mijzelf. En je zou een afspraak met iemand anders niet afzeggen, dus waarom dan wel met jezelf? (Die heb ik van Dr. Phil, wat een genie toch!)

Een paar weken geleden was het weer zover. Ik weet niet meer juist wat de aanleiding was, maar het werd mij allemaal te veel. Er moest geschrapt worden, en dringend. Dus ik koos er deze week uit. Mijn baas heeft twee weken vakantie, dus ik moet niet laat werken. Het is sowieso ook geen Zumba, omdat het paasvakantie is. Ik liet aan mijn fitness-buddy weten dat ik heel de week niet zou kunnen gaan, en verzette een etentje met vriendinnen (op woensdag, normaalgezien vanavond dus) naar volgende week. En man-ne-kes, ik heb er al van genoten! Maandagavond heb ik heel chill de afwas gedaan, blogje geschreven en tv gekeken. Hoe spannend was Cordon trouwens?! Ik bibberde gewoon uit de zetel. Gisteren heb ik rustig samen met Het Vriendje gegeten, en daarna naar Mijn Restaurant gekeken. En o ja, ik heb ook de frigo uitgekuist. En ik zat daar dus niet eens mee in he! Omdat ik dat op mijn gemak kon doen, en niet tussen twee dingen door. Vanavond staat er, behalve dit schrijven, ook nog niets speciaals in de agenda. Misschien doe ik wel wat research voor mijn komende citytripje naar Amsterdam. Misschien ook niet. Ik zie wel. Ik heb nog altijd morgenavond om dat te doen. Of vrijdagavond. ZALIG.

Wat ik niét mag doen deze vrije avonden, is stilstaan bij mijn komende weekends. Eergisteren kreeg ik een mailtje van vriendinnen die samen iets willen gaan eten in een nieuwe lunchbar. Ik keek in mijn agenda, en de eerstvolgende zaterdag waarop ik daar een uurtje tijd voor kan maken is… 31 mei. Slik. Adem in. En uit…