Ik kan bijna niet geloven dat het al de vijfde editie is van Zamenvattende Zondag! En dat ik hem effectief nog eens post op een zondag zelf! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Deze editie wordt volledig opgedragen aan mijn tripje naar Amsterdam met mijn beste vriendin. Ik zal mij proberen te houden aan de zintuigen, maar omdat ik veel te vertellen heb eigen ik mijzelf wat creatieve vrijheid toe. We beginnen met de zzzzz van…

GeZien: Ik weet dat ‘gezien’ start met een G en niet met een Z. Maar wat had ik nu net gezegd over die creatieve vrijheid. Juist. Ik heb véél gezien, en met heel veel gelachen ook. Scheve huizen, hipsters, creatieve mode, tweedehandswinkels, grachten, pop-up-stores,… Het allerleukste van heel de trip vond ik ons bezoek aan de Artis Zoo. Hier in België heb ik ook een abonnement voor Planckendael en de Zoo van Antwerpen, en ik word daar altijd licht hysterisch. Er waren twee hoogtepunten in de dierentuin. Het eerste was het unieke moment waarop een kleine gorilla borstvoeding kreeg van zijn moeder (of gewoon een random andere apin, ik weet niet hoe dat allemaal werkt in de monkey-community). En het tweede was het stukje park waar er een apensoort waarvan ik mij de naam niet herinner los rondliep. LOS. NIET IN EEN KOOI. Ze sprongen gewoon van de ene boom naar de andere, of liepen wat te verkennen op de grond. Ze gingen graag mee op de foto, en er was er eentje hi-la-risch. Hij lag te poseren in de zon als een echte diva.

Wat we nog gezien hebben, waren heel grappige namen van winkels. Wisten jullie dat de Di daar Da heet? Dat is toch gewoon geweldig?

Wat we niét gezien hebben, is het Anne Frank Museum. We zijn verschillende keren gaan piepen bij de ingang, maar de wachtrijen waren telkens abnormaal lang. Er stond op een bepaalde plek een bordje “vanaf hier nog één uur wachten”, en vanaf dat bordje stond er nog dubbel zo veel volk als ervoor. Drie uur wachten dus! Ik vond het niet zo erg, want ik had het een paar jaar geleden al gezien. We hebben dan maar afgesproken dat we eens een verfilming zullen zien over het leven van Anne Frank. Dat kunnen we van in onze zetel doen, met een theeke.

Gehoord: Amper Nederlands! Ik denk dat we meer Engels gehoord hebben dan op al onze andere buitenlandse citytrips. Bijna iedereen sprak ons in het Engels aan, en de meesten schrokken zelfs een beetje als we in ons proper Vlaams antwoordden. Heel veel bedienend personeel (vooral in Starbucks) sprak zelf ook maar amper Nederlands, heel gek. En als we dan toch eens in het Nederlands bediend werden, waren er grote communicatieproblemen omdat Vlaams Nederlands bijna onverstaanbaar is voor Nederlandse Nederlanders. Zo hebben we in een broodjeszaak bijna met gebaren moeten uitleggen dat we een stukje hesp op onze panini wilden. Hesp is daar dus ham. En het ticketje, dat is ‘de bon’. Volgende keer spreken we gewoon Engels, dat snapt iedereen.

Geroken: Veel cannabis. Niet zelf gerookt, wel geroken met mijn neus, op straat, als onschuldige voorbijganger. Het blijft toch speciaal, en ik kan mij totaal niet voorstellen dat zoiets ooit in België zou kunnen. Grappig feitje trouwens: je mag in Nederland niet roken op café of op restaurant. En dat geldt ook in de coffeeshops. Je mag er dus gerust een joint roken, maar een normale sigaret is verboden. Zotjes!

Geproefd: Eten en drinken is elk jaar een heel belangrijk onderdeel van onze citytrip, en dat was dit jaar niet anders. De volgende items zijn op drie dagen tijd in onze twee magen beland zijn: minstens 20 thee’s, een stuk kaastaart, een muffin, een witte-chocolade-koekje, vier belegde broodjes, 1 frappuccino, 3 chai tea latte’s, liters water, een stuk appeltaart, een bord tomaat-mozarella, kleine broodjes met lookboter, een pizza met salami, ravioli met preisaus, ontelbaar veel sushi-tapas (lang leve all you can eat), een hartige pannenkoek, een pannenkoek met appel en ijs, poffertjes met chocoladesaus, american pancakes met banaan, drie heel dure pralines, twee kommetjes yoghurt met gedroogd fruit, twee borden roerei met spek, twee pistolets met brie, een halve meloen, drie kleine gehaktworstjes, een kommetje cornflakes, drie minikoffiekoekjes. En dat zijn dan nog maar de dingen die ik mij herinner. Elk jaar fretten we zo veel, en toch slagen we er elk jaar in om niet te verdikken door die uitstapjes. We wandelen drie dagen lang, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, als we stappentellers zouden gehad hebben zouden die waarschijnlijk ontploft zijn. Als ik het allerbeste er moet uitpikken, dan zijn het de american pancakes met banaan. Die waren zo dik, zo fluffy, zo zoet, zo smeuïg, zo formidastisch lekker. We hebben ze trouwens gegeten bij Pancakes!, in de Berenstraat. Je kan er niet reserveren en er staan tot buiten mensen aan te schuiven. Maar je kan je wel op een lijst laten zetten, en dan een half uurtje later terugkomen en hopen dat het bijna aan jou is. En als je er dan binnen geraakt, laat dan zeker een post-it achter op de wc.

Gevoeld: Opluchting, omdat ik er in geslaagd was om gezond te blijven. Vorig jaar gingen we normaalgezien naar Dublin, maar ik heb toen twee weken in mijn bed gelegen met een zware infectie op mijn luchtwegen. We hebben dus twee dagen voor we vertrokken alles moeten annuleren, en dat heeft mij veel tranen en vooral veel geld gekost. Dus ik was gewoon al blij dat we dit jaar wel zijn kunnen vertrekken. Ik heb ook veel buikpijn gevoeld, van het lachen. En ook een soort herkenning, alsof ik daar wel op mijn plaats zat. Ik heb al wel wat landen gezien in mijn leven, en de meeste landen zijn wel geschikt om een paar weken op je effen te komen, maar ik was toch altijd wel blij dat ik terug thuis was. Nu was ik natuurlijk ook blij dat ik thuis kwam, maar ik kreeg wel het gevoel dat ik daar zou kunnen aarden, en echt zou kunnen wonen. Dat heb ik in nog maar één ander land gehad, en dat was in Ierland. Het universum gaf mij trouwens ook signalen dat ik naar Amsterdam moet emigreren, want overal waar ik keek zag ik dingen met een vos op. En ik moest die ook ALLEMAAL kopen. Het bewijs staat op onderstaande foto.

Het rechtstreekse gevolg is dat ik nog een laatste emotie voel. Hoewel, het is geen echte emotie, het is meer een staat van zijn. Namelijk blut.

Tot volgende week!!