Vanavond vertrek ik op weekend met de Chiro. Niet om leiding te geven, ik ben al 27 (of 26, ik vergis mij daar echt altijd in, wat gaat dat binnen 30 jaar zijn?) en ik ben 6 jaar geleden al uit de chiro gestapt. Nee, ik ga koken. Ik weet dat ik al eens gezegd heb dat ik koken haat, en ik sta daar nog altijd achter. Maar ik heb toen ook gezegd dat ik wel graag dingen in stukken snij, dus ik ga mijzelf dit weekend de rol van snijder geven. Of roerder, dat is ook goed, roeren dat kan ik ook nog wel. En dingen op tafel zetten kan ik ook, dus misschien kan ik tafeldekker zijn. En winkellijstjes maken, daar had ik eigenlijk al een gouden medaille in moeten winnen. Een polyvalente kracht, zo zal ik het noemen.

Een paar maanden geleden is ons plat dak in de keuken beginnen lekken. Dat heeft op het eerste zicht niets te maken met mijn eerste paragraaf, maar heb geduld, het zal allemaal duidelijk worden! We moesten toen kiezen of we ons plat dak volledig zouden laten vervangen, of de lek plaatselijk laten herstellen. Omdat tussen de twee opties toch wel een kleine 8000 euro (ik word al terug mottig door dat bedrag hier te typen) verschil zit, hebben we gekozen voor de herstelling. En daarna gaan we elke dag bidden en tien kaarsen branden in de hoop dat het niet op een andere plek begint te lekken. Maar de herstelling op zich gaat ons toch ook wat geld kosten, met als resultaat dat we dit jaar geen geld hebben om op reis te gaan in de zomer. En het idee om niets te hebben om naar uit te kijken in die maanden, dat deprimeerde mij mateloos.

Dus toen ik te weten kwam dat mijn ex-Chiro nog iemand zocht om mee te gaan op kamp om te koken, was de oplossing daar. Op gratis “vakantie” met een paar van mijn beste vrienden (die al twee jaar meegaan als keukenploeg), geweldig toch? Een paar jaar geleden hebben we met ons drietjes ook als eens keukenploegje gespeeld op een scoutskamp met gehandicapte kinderen. Dat was toen een geweldige week, zeven dagen aan een stuk lachen-gieren-brullen.

Het echt kamp is pas in juli, maar vandaag start het “klein kamp”. Ik kijk er naar uit, hoewel het wel een beetje raar gaat aanvoelen. De Chiro is vroeger zo lang een heel belangrijk en intensief deel van mijn leven geweest. Ik ben in totaal 12 of 13 jaar lid geweest, en 2 jaar leiding waarvan 1 jaar hoofdleiding. Maar de laatste jaren had ik dat hoofdstuk al volledig afgesloten. En nu zet ik de deur terug op een kier. Ik weet ook niet of ik het nog wel ga herkennen, de meeste kinderen ken ik totaal niet en de mensen die nu leiding zijn heb ik nog gekend toen ze in de allerjongste groepen zaten en nog in hun broek deden en weenden om hun mama.

Bewijs dat ik een jaar of twintig geleden ook al mee was op kamp. En dat ik al een rebel was, met mijn geel in plaats van wit t-shirtje. Op de voorste rij, tweede van links, staat trouwens mijn mama ❤

Dus bij deze, wish me luck, duim mee dat ik niet al mijn vingers afhak of verbrand. Duimen voor ons dak mag ook altijd, want als dat nog op een andere plek begint te lekken zijn we helemaal gejost. Tot Zamenvattende Zondag! xo