Niet to Belgium, dat is al zeker. Gisteravond was het de eerste halve finale van het Songfestival, en we zijn niet geselecteerd om door te gaan naar de finale van zaterdag. Spijtig, maar ik kan er wel een beetje inkomen. Ik vond ons liedje geweldig, ik heb er zelfs voor gestemd vanuit het Sportpaleis tijdens de finale van Eurosong! Ja, dat lezen jullie goed, vanúit het Sportpaleis. Ik ben daar naar gaan kijken. Live. Ik ben een echte fan. Ook de single-versie die ze op de radio gespeeld hebben de voorbije weken vond ik goed. En als hij het ergens live bracht, kon hij mij steeds opnieuw overtuigen en ontroeren. Maar gisteravond was het maar matig. Axel was duidelijk héél zenuwachtig, en dat had een te groot effect op zijn stem en vertolking. Dat neemt niet weg dat hij van mij wel had mogen doorgaan, want tussen de liedjes die wél zijn doorgegaan zit heel wat baggershit. Ik had op mijn zelfgemaakte puntenlijst (dat lezen jullie weeral goed) tien landen aangeduid die van mij naar de finale mochten, en zelfs daar zaten een paar liedjes tussen die ik heel lage punten had gegeven maar toch moest meenemen om aan tien landen te geraken. Dus de zes (er waren 16 optredens in totaal) landen die ik niét selecteerde waren echt rot-, maar dan ook ROTslecht. En van die zes landen zijn er uiteindelijk vier toch doorgegaan. Vreemde votes hoor, Europa

Maar dat alles kan mijn party niet poopen. Ik ga donderdag weer kijken naar de volgende halve finale, en zaterdag zeker naar de echte grote show. Ik ben al heel mijn leven een diehard fan van het Songfestival. Mijn vroegste herinnering ervan is er eentje van toen ik amper vier of vijf was, en gezellig met mijn mama in bed op de tv in de slaapkamer van mijn ouders mocht meekijken. Ik heb toen heel het bed ondergekotst, omdat ik eerst een bord nasi goreng had binnengespeeld en meteen daarna een kom chocolade-ijs. Ik was duidelijk ook al van jonge leeftijd fan van ongezonde en gore combinaties voedsel. Ik kotste dus alles onder, maar dat was maar een klein obstakel in de avond. Van zodra mijn mama mij weer wat gefatsoeneerd had, waren mijn ogen meteen weer gericht op de tv die aan de muur hing. Sindsdien heb ik nooit meer een Songfestival gemist.

Toen ik nog thuis woonde keek ik samen met mijn ouders. Ik hoopte elk jaar dat ze die avond geen vrienden hadden uitgenodigd, omdat die altijd wilden praten tijdens de liedjes en praten tijdens de liedjes is een hoofdzonde in mijn Grote Boek Van Regels Tijdens Het Songfestival. In die tijd gebruikten we nog gewoon een kladpapier waar we een paar punten op noteerden. Sinds ik alleen woon is die ene avond in mei een hoogtepunt van het jaar geworden, ik kijk met mijn ouders én een grote hoop vrienden (die mijn Regels goed kennen en zich daar ook aan houden) en gebruik nu een echte puntenlijst waarvoor ik elk jaar hetzelfde word-sjabloon voor gebruik.

Ik weet dat veel mensen mij niet snappen. Ik weet dat veel mensen zich storen aan de kitsch, aan het ellenlange uitdelen van de punten, aan de landen die elk jaar hun 12 punten aan hetzelfde land cadeau doen,… Maar ik, ik geniet elk jaar opnieuw, en de laatste jaren zijn de shows op heel veel vlakken verbeterd. Goede en grappige tussenacts, vlotte presentatoren, een jurysysteem dat het allemaal wat eerlijker maakt,… En de liedjes zelf, tja, die blijven elk jaar hetzelfde. Je mag geen stuk of 40 kwaliteitsvolle popklassiekers verwachten. Ja, er is heel veel kitsch en glitter en glamour. Ja, af en toe is het kattenvals. En ja, soms zitten er ook pareltjes tussen (Euphoria, iemand?). Het Songfestival is en blijft het Songfestival, en als je het niet graag ziet dan moet je niet kijken. Maar ik doe dat wel. Met een ongekend enthousiasme, ook als België niet meedoet. En hopelijk wint er een van onze buurlanden, want dan ga ik volgend jaar live in de zaal zitten. Ik begin al een beetje te hyperventileren als ik er aan denk.

Om jullie (en mijzelf) al wat op te warmen voor de finale zaterdag, presenteer ik jullie de liedjes die mij het meest zijn bijgebleven van de voorbije jaren. Ik zou hier een lijst van 50 filmpjes kunnen zetten, maar dat ga ik jullie niet aandoen. Ik hou het bij drie. En Euphoria zet ik er niet bij, want dat heb ik daarnet al vernoemd. Maar dat mogen jullie er dus mentaal wel bijzetten. Kom zeg, dat wordt hier te moeilijk, gewoon kijken!

Deze klapper van de Roemeense Mihai Trăistariu (lang leve copy paste) eindigde vierde in 2006, en mijn sms zal daar zeker iets mee te maken gehad hebben.

Deze inzending van Griekenland van in 2010 wordt in gezin Voskosmos om de zoveel weken nog eens enthousiast spontaan gezongen, meestal tijdens de afwas of ’s morgens in de badkamer. Dit is geen grap. Ze stonden tijdens de puntentelling lang in de top 3, maar moesten zich uiteindelijk toch maar tevreden stellen met een achtste plaats.

Nog eentje uit 2006! Wat een vruchtbaar jaar. En ja, dit is Engels. Echt waar. Tina Karol en haar wit kleedje uit Oekraïne eindigden zevende. En zelfs na acht jaar eindigt ze nog heel hoog in mijn playlist van meest-afgespeelde-liedjes op iTunes.

Ziezo, ik ga stoppen met schrijven voor jullie door een overdosis in een Eurovisiecoma gaan. Ik zal proberen om de komende dagen over iets anders te schrijven. Ik zeg ‘proberen’ he!

Doei 🙂