Als marktkramer ben ik geboren

De wereld bestaat uit twee soorten mensen.

Type 1: Mensen aan wie ik gisteren wel iets wou verkopen op de rommelmarkt:

* De meneer die rondfietste met zijn hondje in een mandje vooraan, en aan de voorkant van het mandje een houten lat als steun had getimmerd. Zo kon het hondje rechtop staan, zijn twee voorpootjes op het latje, zo fier als een gieter uitkijkend over de markt. Bij nader inzien wou ik graag iets verkopen aan dat hondje, minder aan de meneer.

* Mijn eigen ouders, die in een kleine biedingsoorlog verwikkeld raakten over een toiletzakje van de KBC, dat ik gratis had gewonnen in een tombola. Mijn mama is uiteindelijk gewonnen, door mijn vader opeens te overbieden met meer dan 4 euro toen zijn hoogste bod 70 cent was. Daar had hij niet van terug. Een blije moeder en vijf euro in de pocket voor mij, beter kan niet.

* Iedereen die “dankuwel” zei na een aankoop, of zelfs gewoon na het kijken naar mijn stand! Ik hou van elementaire beleefdheid.

Type 2: Mensen aan wie ik gisteren niets wou verkopen op de rommelmarkt en die wel gratis en voor niets de evil eye kregen:

* Mensen die vonden dat mijn smoothiemaker maar 5 euro waard was. SAY WHAT? Dat is dus wel de smoothiemaker van op de tv hé. De smoothiemaker die er een beetje uitziet als een ruimteschip en die je moet omdraaien om hem te laten werken. 5 euro, voor dit innovatief en vooruitstrevend staaltje keukentechnologie? Zwanst na ni he.

* De twee verzuurde oude koppels die naast mijn kraam elkaar probeerden te overtreffen met uitspraken als “Binnen twintig jaar hebben de Marokkanen ons heel land overgenomen, zegt dat ik het gezegd heb!” en “Twintig jaar? ’t Zal zoveel niet zijn, ge moet is rond u zien.” En dan de beste van allemaal: “Die kopen dat hier allemaal voor geen geld om dat daar in Marokko dubbel zo duur te verkopen en daar hun huis mee af te betalen.” ’t Is waar meneer, die vriendelijke mevrouw van daarnet gaat haar huis afbetalen door stinkend rijk te worden met de twee haarklemmen waar ze zojuist 20 cent harde cash voor betaald heeft. ’t Is toch godgeklaagd he. “Alleen in België” zeker? “Arm Vlaanderen”? Ga anders nog wat klagen op de comments van HLN.be.

* De ergste van allemaal: een van de grootste eikels die rondloopt op onze moeder aarde. Wat ik nu ga vertellen is echt gebeurd, ook al is het moeilijk te geloven dat er mensen bestaan die zo onderkoeld, gemeen en harteloos kunnen zijn. Ongeveer acht jaar geleden is mijn grootmoeder, de moeder van mijn moeder, gestorven. Een paar jaar later staan mijn ouders met een kraampje op een rommelmarkt. Ze verkopen onder andere een doosje, niet bepaald antiek en dus met weinig waarde. Al snel passeert er een man aan hun kraam, die het wil kopen. Mijn vader spreekt met hem een prijs af, en weg is het doosje. Een paar minuten later vraagt mijn moeder aan mijn vader waar het doosje is, omdat ze beseft heeft dat de juwelen van mijn grootmoeder er nog inzaten, en dat ze die er nog moest uithalen voor het verkocht werd. Te laat dus… Verkocht, met juwelen en al. Mijn mama panikeert, maar gelukkig is de koper nog niet ver weg, en kunnen ze hem nog vinden. Ze leggen uit wat er gebeurd is, en vragen aan de man of hij de juwelen wil teruggeven. Die. Man. Wou. Die. Juwelen. Niet. Meer. Teruggeven. “Verkocht is verkocht, pech voor jullie.” Mijn mama beseft dat ze door een vergissing bijna alles wat ze nog heeft van persoonlijke spullen van haar moeder gaat verliezen, begint te huilen, en smeekt de man om ze gewoon terug te geven. Nu zeg ik jullie, er bestaat bijna niemand die zo goedhartig als mijn moeder. Misschien Moeder Theresa, maar die is dood dus heeft mijn mama niet veel competitie meer in de wedstrijd van wie het zachtaardigst is. Als mijn mama wenend voor je neus staat, smékend om de juwelen van haar overleden moeder, dan geef je die gewoon terug. Punt aan de lijn. Maar nee, de man bleef volhouden. Uiteindelijk hebben ze een deal gesloten, de man mocht (dik tegen zijn goesting) maar één ding kiezen om bij te houden, de rest zou hij teruggeven. Uiteraard neemt hij het stuk met de meeste financiële waarde, de stomme kutloser. Sorry voor mijn taal maar terwijl ik dit aan het typen ben begint mijn bloed alweer te koken. En moeten jullie nu nog het beste van al weten? Een paar uur later stond DIEZELFDE MAN weer aan het kraam van mijn ouders. Hij wou nog iets kopen.

Het lef.

Gisteren liep hij weer rond op de rommelmarkt waar ik met mijn ouders een kraampje had. Ze hebben hem aangewezen, maar voor ik besefte over wie het ging, was hij alweer uit het zicht. Het zou zijn beste dag niet geweest zijn, ik ben normaalgezien een heel vredelievend persoon maar voor hem wil ik mijn geen-geweld-principes gerust een paar minuten laten varen. Gelukkig bestaat er nog zoiets als karma, en karma haalt je uiteindelijk altijd in.

Ik wil deze blogpost eindigen met iets positief, dus hier is een foto van een bloem die lijkt op een paars mannetje met een piemeltje.