Ik typ dit thuis. Niet in de zetel, niet aan de eettafel, niet aan de keukentafel, niet ergens liggend op de grond, maar aan mijn eigen kleine bureautje in de living. Dat maakt mij zo gelukkig dat het geen naam heeft.

Iets meer dan twee jaar geleden kochten we ons huis. Een rijhuisje, niet te groot maar ook niet te klein. Net goed voor ons tweetjes. We hebben er een maand hard in gewerkt om het helemaal naar onze zin te krijgen. Nee, correctie, mijn ouders en professionele werkmannen hebben er hard aan gewerkt terwijl ik in de weg liep en bijna elke dag een ween- en/of paniekaanval kreeg. We wonen hier heel graag, en voelen ons echt thuis. Gelukkig maar eigenlijk he.

Het enige probleem dat ik de laatste maanden begon te voelen, was dat ik geen plekje had dat helemaal alleen voor mij was. Als ik dat zei tegen Het Vriendje, zei hij dat de zetel voor tv mijn eigen plekje was. Dat is waar, maar dat telt niet 🙂 Ik bedoelde een plekje, een hoekje, waar ik een paar spulletjes kan zetten en dat echt alleen van mij zou zijn. Ons huis heeft maar één slaapkamer, maar daarboven nog een grote zolder, waar de twee dochters van de vorige eigenares hun slaapkamer hadden. Wij hebben de zolder ingericht als “tweede living”. Onze vaste computer staat daar, de muziekcollectie van Het Vriendje, mijn verzameling schriftjes (da’s voor een volgende blogpost) en een kleine zetel van waaruit we dvd’s kunnen kijken of Playstation spelen. Het was de bedoeling dat we daar allebei een plekje zouden hebben, maar in de praktijk is het meer de mancave van Het Vriendje geworden. Ik voel er mij niet slecht, maar ook niet geweldig. Als ik zit te internetten of zit te bloggen, ben ik graag ondertussen nog met andere dingen bezig. Ik hoor graag achtergrondmuziek, de tv, andere mensen die praten,… En boven op zolder voel ik mij afgesloten van alles. Zeker als ik ’s avonds alleen thuis ben, dan wil ik het graag horen als inbrekers proberen binnen te komen zodat ik hun ass kan kicken.

Zeker sinds ik opnieuw ben beginnen bloggen, miste ik een plekje waar ik dat op mijn gemak kon doen. Niet met de laptop in de zetel, maar écht aan een bureautje, zodat ik mij productief en geslaagd in het leven voel 🙂 Het Vriendje vond het geen goed idee, hij wou geen meubel meer bij in de living, wist niet waar we het zouden zetten,… Hij zag het helemaal niet zitten. Maar ik zou geen koppige Vos zijn als ik meteen zou opgeven, dus ik bleef zoeken naar oplossingen. Een paar weken geleden zag ik opeens op de site van Ikea een stuk uit hun nieuwe collectie. Een secretaire. Ik was op slag verliefd, en zag het al helemaal voor mij. Ik wist al hoe ik het zou inrichten, het paste bij onze andere meubels, ik wist er ook meteen een plaatsje voor. Dus ik mailde met een klein hartje een foto naar Het Vriendje. Nog geen vijf minuten later kreeg ik *ping* al een mailtje terug: “We zullen het morgen gaan halen.”

Eergisteren zette ik het meubeltje samen met een van mijn beste vrienden in elkaar. En ontdekte ik trouwens dat hij en ik het perfecte Ikea-in-elkaar-steek-team zijn, sinds dan ben ik aan het denken hoe we onze talenten kunnen omzetten naar een winstgevende business.

En nu zit ik hier.

Excuses voor de donkere foto, hij is getrokken toen we net klaar waren met het in elkaar vijzen. ’t Was dus al laat.

Ik heb intussen al een pennenhouder besteld op Etsy, een houten vos. Oh dat gaat zo mooi zijn, ik zie het al helemaal zitten.

De enige decoratie die ik er al in heb gezet. Toepasselijk he.

Ik heb hier ook al een vriendje gemaakt.

Groetjes van een heel blije Vos!

xo