Wat een weer. Heel de week was het zo goed en zonnig, en net als wij een dagje naar de zee trokken om de ouders van Het Vriendje te gaan bezoeken valt de regen met bakken uit de lucht. We hebben toch nog onze regenjas aangetrokken om een beetje op het strand te gaan wandelen, maar na tien minuten hebben we het al opgegeven en zijn we ergens een koffie gaan drinken. Maar ik ga hier niet negatief beginnen doen, want al bij al was het een heel leuke week! Ik zal ze eens zamenvatten zie.

Gehoord: Gejuich, gevloek, gezucht en gekreun tijdens Argentinië-België. We zijn op groot scherm gaan kijken in Opdorp, en de emoties laaiden hoog op. Er werd vooral heel hard geroepen op de scheidsrechter, die blijkbaar bepaalde fouten van de Argentijnen te vaak door de vingers zag. Ik ken daar allemaal niet zo veel van, dus ik hou mij op zo’n momenten gewoon koest. Ik weet wél dat het een spannende wedstrijd was, maar nog altijd niet zo spannend als onze match tegen de Verenigde Staten. Ik voel mijn hart nog een keer of drie te veel overslaan als ik er aan terugdenk. Ons verlies tegen Argentinië is vooral spijtig omdat er nu een eind komt aan de sfeer op straat, het samenhorigheidsgevoel, en de gezamenlijke hoop. In het begin boeide het WK mij niet echt, maar na een tijdje kan je bijna niet anders dan meeleven. Ik had zaterdag zelfs mijn nagels rood gelakt, stel je voor. Wat ik ook gehoord heb was gelach, bij het grappigste moment van het ganse WK tot nu toe:

O en ik was het al bijna vergeten te zeggen, in Opdorp was het ook kermis in de straat naast het plein waar het scherm stond! Dat zet mijn kermisteller van het seizoen op 4. En dan is mijn lievelingskermis, de Zuidfoor, nog niet eens begonnen. Als jullie ergens in de verte stil gehuil en gejammer horen, dat is mijn portemonnee.

Gezien: Vrijdagavond ben ik in de cinema naar ‘Transcendence’, een sci-fi-thriller met Johnny Depp, gaan kijken. Den Johnny speelt een computerspecialist, die werkt aan een systeem waarbij een computer een eigen bewustzijn kan krijgen, en dus voor zichzelf kan denken, redeneren en werken. Nadat Johnny aangevallen wordt door een terreurbeweging die zijn ideeën niet ziet zitten (ik verraad hier niets mee want dit gebeurt al heel vroeg in de film), besluiten hij en zijn vrouw om zijn eigen lichaam aan de computerwetenschap te schenken; ze proberen het bewustzijn van Depp zélf volledig over te zetten naar een computersysteem, zodat hij lichamelijk kan sterven maar mentaal toch kan voortleven. Ik vond het een goeie film, die je doet nadenken over de virtuele realiteit en de macht van internet en computers in ons dagelijks leven. In het begin is het wel even doorbijten, omdat ze dan iets te veel met technische termen in het rond smijten, en te veel willen vertellen op vijf minuten tijd. Depp speelt goed, maar zijn filmvrouw speelt nog beter (en is bijna een kopie van Scarlett Johansson trouwens).

Gevoeld: Teleurstelling, onbegrip en woede. Vrijdagavond kwam ik thuis van de cinema, en ik had nog een half doosje mikado’s en zeker 15 snoepjes over. Mijn zakje snoepjes had ik in het doosje mikado’s gepropt. Ik had er speciaal een beetje te veel gekocht, zodat ik er in het weekend nog een paar kon eten. Zaterdagnamiddag had ik zin in een snoepje, dus ik kijk in de kast. Snoepjes onvindbaar. Ik kijk in de gang, waar ik dacht dat ik ze had achtergelaten. Geen snoepjes. Geen mikado’s. Ik sms naar Het Vriendje die bij de kapper zat, omdat hij soms bij het opruimen dingen op de vreemdste plekken opbergt. HIJ HAD ZE WEGGEGOOID WANT HIJ DACHT DAT DAT AFVAL WAS. Nu vraag ik jullie. Volgens mij is dat in sommige culturen een reden tot echtscheiding. ’s Avonds heeft hij het wel goedgemaakt door mij wat geld te geven op de kermis. Het is intussen vergeven, maar vergeten kan ik niet, dat snappen jullie wel.

Never forget.

Geproefd: Heel lekkere tapas tijdens een etentje met een vriendin zaterdagmiddag. Een superpikante chilipeper die zich had verstopt in mijn wrap die ik op het werk gegeten heb. Ik zat alleen te eten, dus het was eens zo gênant om te zitten tranen, snikken en hoesten. Awkward. En ook op dinsdagavond een heel lekker viergangenmenu met Het Vriendje om te vieren dat we 5,5 jaar samen waren, dat hij gepromoveerd is tot manager op zijn werk, en dat mijn zestienjarige auto door de keuring is gesparteld. Voor dit etentje zou ik graag onze gezamenlijke rekening bedanken, die er altijd voor ons is in tijden van kermissen en onverwachte rekeningen. Eeuwig respect.

Geroken: Chloor, mmm. Vrijdagavond zijn we gaan zwemmen, en met het warme weer was dat echt wel welkom. Normaalgezien zwemmen we baantjes, en proberen we er elke week 2 meer te doen dan de week voordien. Nu hebben we er maar 4 gedaan, en hebben we voor de rest vooral veel gesparteld, salto’s geoefend en onder de warme douche nadien gestaan. En ik heb nog eens geprobeerd Het Vriendje te leren drijven, want dat kan hij totaal niet, hoe vaak hij het ook probeert. Zo raar, ik snap niet dat iemand dat gewoon niet kan. Als ik mij op het water leg, dan kan ik minutenlang blijven drijven zonder er zelfs moeite voor te doen. Maar hij zakt altijd als een baksteen naar beneden. Volgende week probeer ik het nog eens, ooit moet hij het kunnen zodat we samen romantisch handje in handje kunnen ronddrijven ❤

Tot volgende week!

XO