Vandaag is onze kat jarig. Poes Springsteen wordt 1 jaar. Ik pink bij deze een heel klein traantje weg. We hebben haar sinds eind september 2013, en ik kan mij al niet meer voorstellen dat we ooit zonder haar geleefd hebben.

Smelt.

Ik ben thuis altijd opgegroeid met katten. Onze eerste kat, Ploech, heb ik gekregen toen ik een jaar of 3 was. Ik reed met haar in onze tuin in een kruiwagen, ik pakte/plette haar te pas en te onpas, en zette kaarsjes op haar brokjes als ze jarig was. Ooit heb ik haar ook eens door het raam gegooid. Oeps. Toen ik ongeveer 18 was, kreeg Ploech gezelschap van een zwart-witte kitten die ik Buckley noemde, vernoemd naar Jeff Buckley die trouwens de beste zanger ooit ever in de wereld was. Ploech en Buckley, dat lukte niet samen. Ik zou willen zeggen dat ze kat en hond waren, maar aangezien ze allebei kat waren klinkt dat nogal dom. Maar je snapt wel wat ik bedoel. We hebben daar zelf wat voor gezorgd door Buckley op haar eerste dag bij ons thuis te laten rondlopen en spelen terwijl Ploech buiten was. Toen Ploech die avond terug binnenkwam, was haar plekje als lord of the house ingenomen, vervuild en onteerd. Het is nooit meer goedgekomen. Ploech was kwaad op Buckley en op ons, en bleef soms dagen aan een stuk weg. Ze verloor wat kilo’s en plukken haar, wou niet meer opgepakt worden, en werd een echte wildebras. En dat allemaal op de gezegende leeftijd van 15 kattenjaren. Toen de buren Ploech bewust eten begonnen geven en zelfs een mandje voor haar kochten om in te slapen, was het hek helemaal van de dam. Ik ben daar eigenlijk nog altijd niet over, dat is toch pure kattendiefstal? Hé buren, JULLIE ZIJN KATTENDIEVEN.

RIP lieve Ploech.

Ploech heeft uiteindelijk nog vier jaar geleefd. Buckley leeft nog steeds, woont nog steeds bij mijn ouders, en is zo vet als een varken. Moest ze naast een zwart-witte oversized XXL-basketbal gaan liggen, je zou ze niet uit elkaar kunnen houden. Ze heeft ook nog maar 1 tand, waardoor haar smoeltje altijd een beetje scheef staat.

Maar ooit was Buckley ook lief en schattig en omgomgomg.

Ik ben dus altijd al een crazy cat lady geweest. Ik heb in de zomer na mijn hogere studies een paar weken vrijwilligerswerk gedaan op de Poezenboot in Gent. Heel zwaar fysiek werk, maar tijdens mijn pauzes daar ging ik tussen de pasgeboren kittens op de grond zitten, en was ik een gewillige klimpaal voor hen. Als ik er aan terugdenk krijg ik er weer heimwee naar. Groot was mijn verbazing en afschuw dus toen ik ging samenwonen met Het Vriendje en hij mij duidelijk maakte dat er nooit een kat in huis zou komen bij ons. “Katten zijn valse sluwe beesten, die bijten en krabben en nooit lief zijn.” Zijn besluit stond vast. Ik verdrietig natuurlijk, maar je kan iemand niet dwingen tot wat hij écht niet wilt. En we huurden toen nog een appartement waar we sowieso geen dieren konden houden, dus ik liet het idee wat vallen. Tot we een huis kochten. Een huis dat helemaal van ons was, en waar er geen diertjes-verbod was. Ik begon er voorzichtig terug over. Nee sorry, dat is gelogen, ik smeekte en weende en deed heel dramatisch en stelde mij een klein beetje aan. Maar zijn besluit stond nog steeds vast. Geen kat. Tot mijn verjaardag vorig jaar. Mijn eerste cadeautje was een bon voor indoor skydiving (die ik trouwens nog altijd moet gebruiken, dat wordt zo cool), en voor mijn volgend cadeautje moest ik naar boven gaan. Daar lag een envelop. In die envelop zat een kattencontract. Ik mocht een kat, maar er waren wel regels aan verbonden. De kat zou niet op de slaapkamer mogen, ik moest alle kosten zelf betalen, ik moest zelf de kattenbak uitkuisen, en hij moest NIETS met de kat te maken hebben. Het zou mijn kat zijn, mijn verantwoordelijkheid, en hij zou er zich niet aan binden.

“Whatchu talkin’ bout Vos?”

Maar toen we haar gingen uitkiezen uit het nestje, zag ik hem al wat keren. Ik had mijn oog op een zwart-witje, omdat die zo op Buckley leek, maar hij wou toch liever (ook al “kon het hem niks schelen”) het volledig zwartje. Hij vond dat wel schattig en apart omdat het precies het debieltje van de groep was. We zijn nu dus bijna een jaar later, en die twee hebben een onbreekbare band. Als hij thuiskomt van het werk, wordt eerst de kat uitgebreid begroet en geknuffeld, en daarna ben ik pas aan de beurt. Als ze zich een beetje raar gedraagt, is hij meteen bezorgd. Hij is al bijna elke keer meegegaan naar de dierenarts als ze spuitjes of een check-up moest krijgen. Op een dag zei hij opeens: “Misschien moeten we toch eens proberen Poes op bed te laten slapen, ze is overdag al zo vaak alleen.” Zeker 50% van de foto’s op zijn gsm zijn van Poes. Een paar weken geleden was ik met hem aan het bellen, en zei hij in het midden van het gesprek: “Ik moet ophangen, Poes is heel schattig aan het doen en ik moet daar foto’s van gaan trekken.” Ik heb al onder mijn voeten gekregen omdat ik haar volgens hem niet genoeg vers water geef. En toen we in juni een week weg waren, hebben we elke dag tegen elkaar gezegd hoeveel we Poes misten, lachten we met grappige anekdotes en vroegen we ons af of ze ons ook zou missen. En ja, we gingen het niet nooit jamais never doen, maar ik heb ons al betrapt op het gebruiken van ‘de mama’ en ‘de papa’ als we tegen haar praten. Huiver.

Om Poes Springsteen vandaag te eren op haar speciale dag, hierbij de meest elegante foto die ooit van haar getrokken is. Gelukkige verjaardag Poezie ❤ ❤ ❤

Een gracieuze, sierlijke kat.