Ik ben een dag te laat met de ZZ! Maar ik heb een heel geldig excuus: gisteren had ik geen tijd omdat ik mijn valse verjaardag heb gevierd. Mijn verjaardag is deze week pas, maar omdat Het Vriendje geen vakantie kan nemen om dat uitgebreid te vieren, heb ik mijn verjaardag tijdelijk verzet naar gisteren. We hebben heel de dag gedaan alsof het mijn verjaardag was, en ik heb heel de dag mogen beslissen wat we gingen doen. Zalig. Mijn échte verjaardag gaan we natuurlijk ook nog uitgebreid vieren, ’t is niet dat die nu wegvalt omdat ik gisteren al gefeest heb. Zo werkt dat niet, duh. Maar nu zit ik hier dus te schrijven, op een maandagmiddag want IK HEB VANAF VANDAAG VERLOF. Ik ben nog een paar dagen thuis, en vrijdag vertrek ik dan op kamp. Spannend. Dus dit is waarschijnlijk mijn laatste postje voor de komende weken, aangezien ik de komende dagen mijn verjaardag moet vieren (hebben jullie al door dat ik dat redelijk uitgebreid doe?) en daarna tien dagen internetloos ben. Boehoe. Here goes.

Gevoeld: Trots, want vrijdagavond zijn er vrienden komen eten en ik heb vier, four, quatro, fyra, gangen gekookt. En alles is gelukt. En ’t was zelfs lékker! Als eerste gang had ik watermeloensalade met feta, pijnboompitjes en munt gemaakt. Ik moest daarvoor gewoon dingen in blokjes snijden, maar toch, ik heb toch maar gesneden like a boss. Daarna was er slasoep, die vond ik niet geweldig maar wel eetbaar dus da’s toch al iets. Daarna kwam er raclette. Jaja dat is een beetje vals spelen want het is uiteindelijk maar kaas in pannetjes gooien maar ik had wel verschillende bijgerechten gemaakt, waaronder zelfgemaakte aardappelsla. Inderdaad, say whaaat? Het meest trots ben ik over het dessert, want ik heb zelf panna cotta gemaakt. Én ik heb verse coulis gemaakt voor erbij. Ik wist wel niet zeker of het zou lukken, dus ik had een plan B (moelleux uit de diepvries) en een plan C (aardbeientaart van bij de bakker). Maar het is gelukt, met verve.

Serieus, wie ben ik en wat heb ik met de oude ik gedaan? Het hielp natuurlijk wel dat ik heel de dag vakantie had, en dus tijd genoeg had voor alles. En het feit dat mijn mama een uurtje is langsgekomen om te stofzuigen en af te wassen was ook heel handig. Ik weet dat ik hier aan het stoefen ben, maar als jullie al eventjes meelezen dan weten jullie dat ik niet graag kook en het ook niet goed kan, dus laat mij gewoon eventjes baden in fierheid. Oh trouwens, J. die vrijdag kwam eten was zo jaloers op mijn bureauke dat ze het de dag nadien ook is gaan kopen. En ze wou ook graag mijn glazen vosje, maar daarvoor zou ze naar een marktje in Praag moeten gaan en dat is misschien toch wat te ver.

Geroken: Dierenstront, toeristenzweet en panda’s. Yup, ik trok weer naar Pairi Daiza. Dat was gisteren, tijdens mijn valseverjaardagextravaganza. Het was de tweede activiteit van de dag, eerst gingen we uitgebreid ontbijten en nadien zijn we nog naar de luchthaven gereden om daar in de Starbucks onze suikerspiegel gevaarlijk te laten stijgen. Ik weet dat er normalere plaatsen zijn om naar de Starbucks te gaan, maar wij hebben al jaren iets speciaals met die van de luchthaven. Misschien omdat dat de eerste was waar we naartoe gingen? Of omdat het daar ook leuk mensenkijken is?

Maar ik had het over Pairi Daiza. Voor Het Vriendje was het gisteren de eerste keer Pairi Daiza, en hij was even hard onder de indruk als ik was die eerste keer een paar weken geleden. Het weer deed een beetje gek en ging van brandende zon naar vieze plensbuien, maar gelukkig waren we steeds ergens binnen als het hard begon te regenen. Mijn favoriete moment van de dag was toen er een maki OP MIJ KWAM ZITTEN. Op mij he. Niet naast mij. Op mij. Ik had hem al eens geaaid, en was er toen van verschoten hoe zacht zo’n beest eigenlijk wel is. En toen ik klaar was met aaien, had de maki beslist dat wij vanaf die seconde bff’s waren en dat hij dat moest tonen door op mijn arm te komen zitten. Dat was zoooo cool.

Geproefd: Veel desserts. Dat klinkt positief, maar zou evengoed onder het zintuig ‘gevoeld’ kunnen staan in de categorie ‘teleurgesteld’. Ik weet niet of ik dat hier al eens verteld heb, maar een paar weken geleden ontdekte ik dat je in een restaurant in Sint-Katelijne-Waver een chique vijfgangenmenu kan eten met alléén maar desserts. Ik heb nog nooit ergens zo snel gereserveerd als daar. Dit is al een paar weken geleden, en ik had het toen vastgelegd voor afgelopen zaterdagavond, om de aftrap te kunnen geven voor mijn verjaardagsweek. Ik keek daar enorm naar uit, vooral de afgelopen week toen het alsmaar dichterbij kwam. Eind vorige week had ik nog zo’n standaardmail gekregen van hen dat ik mijn reservatie niet mocht vergeten (euhm, hoe kan je zoiets nu vergeten?) dus op vrijdagavond wou ik hen nog eens bellen om mijn reservatie te bevestigen. Een mens kan nooit voorzichtig genoeg zijn. Ik laat aan de telefoon vallen dat we speciaal komen voor het dessertenmenu, en meteen krijg ik te horen dat dat “niet zal gaan hoor, dat moet je genoeg op voorhand laten weten want nu hebben we geen tijd meer om dat voor te bereiden.” Als een menu 24 uur voorbereidingstijd nodig heeft, dat moet dan wel heel speciaal zijn he. Ik antwoordde het meisje (ik zeg “meisje” maar ik heb heel andere woorden in mijn hoofd) dat dat helemaal nergens vermeld staat, en zij zegt mij dat zeker wel op de site staat. Ik zeg haar dat ze mijn reservatie dan maar mag schrappen en hang op. Ik was zo teleurgesteld, daar zijn geen woorden voor. Ik weet dat dat stom klinkt, het is uiteindelijk maar een etentje, maar als je al weken naar zoiets uitkijkt en het is voor een speciale gelegenheid, dan is het echt kut als het in het water valt. Uiteindelijk heb ik hen nog teruggebeld nadat ik de volledige site van boven tot onder had uitgespit om te vinden waar het vermeld staat dat je dat op voorhand moet melden. Nergens dus. Ik zei hen dat ze hun site wel eens mogen aanpassen dan, dat ik heel teleurgesteld was omdat het voor mijn verjaardag was, en dat deze situatie echt niet ok was. Ze zei, en dit is een echte quote: “Tja, goed dat je het dan nu al te weten komt he, anders had je hier morgen gestaan en dan was je pas echt teleurgesteld. Nu ben je maar half-teleurgesteld.” Zucht. Van een sterrenzaak kan je toch wel wat meer klantvriendelijkheid en probleemoplossend denken verwachten, of ben ik fout?

Gelukkig vonden we nog een alternatief, een pop-up-restaurant in Antwerpen dat ook werkt met een dessertenmenu. Er was nog plaats voor zaterdagavond, en uiteindelijk was het nog een echte meevaller. Een beetje duur (14 euro voor een gin-tonic, waaat?) maar wel heel lekker gegeten. Het eerste dessert viel wat tegen, maar dat was waarschijnlijk puur persoonlijk voor mij omdat ik twee van de drie smaken (pompelmoes en pepermunt) niet lustte. De twee volgende dessertjes waren overheerlijk. Leo Desserts is er nog maar een paar weken, boeken die handel dus! En nog een meevaller, want we waren in Antwerpen, en wat is er daar nog? Klopt, de Sinksenfoor. Na de desserts was het dus tijd om op de Wild Mouse te gaan, muntjes te gaan steken en met de paardjes te gaan rijden. Kermisbezoekteller staat intussen op 6, voor degenen die de tel willen bijhouden.

Gezien: Dit weekend zag ik twee films: Friends With Kids (slecht) en The Impossible (geweldig). Friends With Kids zag ik eerst, en ik was nadien echt teleurgesteld. Ik had hem al lang op mijn te-zien-lijstje staan, en had er veel van verwacht omdat de cast meestal wel heel grappige films afleveren. Kristen Wiig, Jon Hamm en Maya Rudolph waren al hilarisch in Bridesmaids, en Chris O’Dowd is super in alles wat hij doet maar toch vooral in The IT-Crowd. De film gaat over twee beste vrienden, late dertigers die de levens van hun bevriende koppels zien veranderen van zodra die aan kinderen beginnen. Ze voelen zelf hun biologische klok tikken, maar hebben nog niet de juiste persoon gevonden om een gezin mee te stichten. Dus dan doen ze het maar samen, gewoon als vrienden en met duidelijke afspraken. Klinkt goed, maar wordt in de praktijk heel slecht uitgewerkt. Het grote probleem met de film is de regisseuse, Jennifer Westfeldt (ook de vrouw van Jon Hamm trouwens), die zichzelf in de hoofdrol castte. Die beslissing is niet alleen egoïstisch volgens mij (zet je eigenbelang opzij en cast toch gewoon een A-actrice die de rest van de cast kan omhoogtillen mens), maar was ook de doodsteek voor heel de film. Westfeldt zit véél te hard aan de botox, en kan dus geen enkele emotie overbrengen. Je gelooft haar geen seconde, en weet nooit of ze grappig, kwaad of emotioneel probeert te zijn. De rest van de cast lijdt ook onder de beslissingen van de regie. Zo laat Westfeldt Chris O’Dowd spreken met een Amerikaans accent. Waarom toch? Zijn humor komt het best tot zijn recht in zijn typische Ierse tongval, en zou nog voor wat diversiteit gezorgd hebben. De film krijgt 6,2 op imdb, en dat is nog ruim te veel vind ik.

De tweede film die ik meteen daarna zag was The Impossible, het waargebeurde verhaal van een gezin de dagen nadat ze uit elkaar gerukt worden door de Tsunami van 2004. Deze voldeed dan weer volledig aan mijn verwachtingen. Zoals algemeen geweten zie ik graag rampenfilms, maar ik vind het een beetje respectloos om een film die gaat over een tragedie die nog zo dichtbij lijkt in die categorie te zetten. The Impossible is een drama, dat van begin tot einde voor kippenvel zorgt. Alle acteurs acteren met heel hun hart en ziel, en deden mij zeker vier keer snotteren. Zelfs de kindacteurs zijn geweldig, de 12-jarige Samuel Joslin heeft met “But I never had to take care of anybody before…” een van de best geleverde zinnen in heel de film. Ik kende de verschrikkingen en de verhalen van de Tsunami natuurlijk van op televisie, maar deze film geeft pas een goed beeld van hoe gruwelijk en afgrijselijk die hele situatie moet geweest zijn.

Gehoord: Ik verander deze week de categorie ‘gehoord’ in ‘gekocht’. ’t Is hier mijn blog, ik mag dat. Deze week kocht ik een supermooi blauw bord van Arcopal op 2dehands.be. Ik had er al twee, die ik jaren geleden meenam uit de keuken van de Chiro. Oeps, misdaad opgebiecht. Maar dat kan geen kwaad, het is al acht jaar geleden en dus waarschijnlijk al verjaard. Ik heb ook al een serveerkom, gevonden op de rommelmarkt. Of afgetroggeld van mijn schoonmoeder, ik weet het niet meer precies. Blijkbaar ben ik een brave burger, behalve als het gaat om vintage servies. Dan word ik een echte badass. Ik ben ons huidig servies, een standaard wit van Ikea, grondig beu. Er binnen ook barstjes in te komen, dus het is tijd om eens te beginnen uitkijken naar een nieuw. Ik kan niet kiezen of ik alles wil vervangen door een willekeurige verzameling van enkele tweedehandsborden die niet bij elkaar passen, of eerder wil voortwerken aan de Arcopal-verzameling. Jullie zullen het wel merken aan de foto’s die ik post de komende maanden 🙂

Ziezo, het zit erop. Ik zeg jullie nu vaarwel voor de komende twee weken, maar op 28 juli ben ik weer terug, waarschijnlijk vol verhalen over slapen op een luchtmatras en zout in plaats van suiker in de pudding van 70 kinderen smijten.

Ik laat jullie achter met een foto van mijn allerliefste Poes Springsteen, die deze week jarig was en dat moest vieren of ze nu wou of niet!

Oh, en vergeet niet mij te volgen op instagram!

XO