Ik ben terug in het land van de levenden! Ik was nooit niet-levend, maar digitaal en technologisch ben ik wel eventjes morsdood geweest. Tien dagen geen internet, dat is echt afkicken. Ik durf eerlijk toegeven dat ik echt verslaafd ben aan internet. Nee, misschien niet aan het internet zelf, maar eerder aan het idee dat alles meteen bereikbaar is en dat je door één simpele klik alle informatie van de wereld aan je voeten hebt liggen. Als je een woord niet snapt, wil weten waar je die ene acteur nu weer van kent, wil zien hoeveel minuten de trein nu weeral vertraging heeft, je afvraagt hoe je in twee minuten tijd een tent kan opvouwen,… Het kan allemaal razendsnel opgezocht en opgelost worden. Onze jonge (of minder jonge hoofden, ik discrimineer niet) zitten door het wereldwijde web propvol info en kennis. Ik wil zeker niet beweren dat de internetgeneratie slimmer is dan de vorige, want veel van de kennis die we online vinden bestaat uit nutteloze feitjes. Maar het is wel verdomd makkelijk he.

Ik ben nog te moe en te lui om een volledig verslag te maken van het afgelopen chirokamp, hopelijk ben ik wat meer in vorm tegen de zzzamenvattende zondag van deze week. Maar wat ik wel al kan doen, is een luienwijvenblogske maken. Wat zeg ik, ik maak er bij deze een officiële rubriek van. Because I can. I GOT THE POWER (gelieve het woord “power” uit te spreken als “powah”). Hou u vast aan de virtuele takken van de online bomen, want hier komen de dingen die mij de afgelopen dagen het meest zijn bijgebleven!

• Ik ben heel blij met mijn nieuw bureautje, maar ik zou toch niet kwaad zijn als iemand mij deze laptoptafel zou geven. Is het sociaal aanvaard om een beetje amoureuze gevoelens te hebben voor een stuk meubilair?

• De tien geboden voor het winkelen in een supermarkt. So true. Vooral nummer 6, maar die regel zou zich niet mogen beperken tot de supermarkt. Meer respect voor de persoonlijke bubbel, daar zou ik nog voor op straat komen! (Ik krijg nu trouwens beeld van een betoging voor meer personal space, met mensen die allemaal op armlengte van elkaar lopen, bwahaha).

• Mijn mama is keihard schuldig aan nummer 5 van deze lijst sms’jes die je sowieso ooit al van je mama gekregen hebt. Geen komma’s, geen punten, en zinnen van drie sms’en lang. Soms typt ze zelfs letterlijk “hier moet een haakje staan maar ik kan dat niet typen want ik weet dat niet staan”. En ze sluit ook meestal af met “mama”. Alsof ik geen moeite doe om haar nummer op te slaan in mijn gsm. Haaaa, mamaatjes, een eeuwige bron van liefde en entertainment.

• Als ik voor de rest van mijn leven nog maar één soort filmpjes mag zien, laat het dan in godsnaam die zijn van mensen die hilarisch worden onder verdoving.

• Ik heb Annelies en haar strijd tegen haar ziekte en de administratie daarrond al eens vermeld in een vorige post. Onlangs kreeg zij goed nieuws over haar uitkering, oef, maar toch blijf je na het lezen van haar verhaal nog met een wrange nasmaak zitten. Waarom kan het niet allemaal menselijker, waarom moeten er nog eens getrapt worden op mensen die al in de put zitten?

• Poopin’ bottles. Lang leve autocorrect.

• Als je een keer goed wilt wenen (en dan heb ik het over écht wenen he, met echte tranen en snot en niet meer kunnen ademen), lees dan vooral het relaas van deze hond van zijn laatste dag op aarde. Gelieve dit niet te doen op het werk, want dan ga je een kwartier op het toilet moeten gaan zitten voor je terug onder de mensen kan komen. Geloof mij maar op mijn woord.

Tot zondag! XO