Weten jullie nog toen ik vorige week zei dat ik nog tijd zou maken voor mijn blogske, ook al werd het heel wat drukker vanaf nu? HAHAHA, daar had ik jullie toch goed liggen he! Deze week was er tijd voor zowat alles behalve bloggen. Gelukkig heb ik de rustigste zondag ooit (het is momenteel 17u02 en ik heb nog altijd mijn pyjama aan, dus ja), en heb ik dus goed veel tijd voor de Zamenvattende Zondag. Hierrrrr gaan we.

Gevoeld: Stress. Er zijn een paar dingen die privé momenteel wat minder gaan. Lekker vaag, ik weet het, maar ik heb geen zin om hier ook de vuile was van mijn vrienden buiten te hangen. Jullie moeten maar tevreden zijn met die van mij, en als ik kijk naar het aantal posts die gaan over scheten en andere lichaamsbehoeften, is die blijkbaar al vuil genoeg. Ook op het werk was het heel druk deze week. Op woensdag moest ik notuleren tijdens een van de belangrijkste vergaderingen die er zijn, en daar nadien ook verslag van maken. Er gingen een paar stomme dingen mis (een presentatie geven als de kabel de beamer niet in de computer zit, dat gaat niet hé), maar uiteindelijk kwam alles goed. Ik maakte mijn verslag in de namiddag, en de volgende dag mocht ik het versturen met maar een paar aanpassingen. Leuk! De dag nadien kreeg ik ook wat meer verantwoordelijkheid in mijn schoot geworpen, want dan mocht ik meeschrijven aan een visietekst. En schrijven, dat gaat mij wel af. Meer verantwoordelijkheid krijgen op het werk is tegelijkertijd een boost voor mijn ego én vreselijk angstaanjagend voor een simpel tafelpootje.

Geroken: Aangezien ik deze week niets memorabel geroken heb, verander ik de rubriek deze keer weer in “gelezen”. Ik heb The Fault in Our Stars uitgelezen deze week. En ook al was het einde heel droevig, ik heb niet moeten wenen, straf he. Maar dat is wel wat eigen aan mij, als ik wéét dat iets droevig gaat zijn moet ik meestal niet wenen hoewel ik de gevoelens wel voel. Behalve bij The Notebook, daar ben ik al aan het wenen als ik de dvd nog maar in de speler aan het duwen ben. Nu ben ik begonnen in Ik Krijg Je Wel van Sophie Kinsella. En tussendoor lees ik Het Blogboek van Kelly Deriemaeker. Ik ben al jaren fan van haar blog, ze is een grote inspiratiebron voor mij en ik ben enorm blij dat ze nu ook te krijgen is in boekvorm.

Geproefd: Vrijdagavond om 23u30 kreeg ik opeens een geniaal idee: ik ging chocomousse maken. Want waarom niet? Nu willen jullie mij waarschijnlijk allemaal boksen geven door jullie computerschermen heen, want moet ik niet op mijn trein-dieet zijn? Ja hoor, ik ging gezónde chocomousse maken. Fotografisch bewijs:

Ziet er zalig uit he? Was ook zo. En ik ben vrij zeker van dat ik er geen honderd kilo van ga bijkomen. En weten jullie waarom? Het hoofdingrediënt van deze chocoladebom is… AVOCADO. Ik zweer het. Mijn transformatie naar een health-hipster is bijna compleet, alleen nog een confituurpot om uit te drinken en ik ben er. Ik had een paar maanden geleden al gelezen dat je met avocado chocoladedesserts kon maken, maar ik geloofde daar geen foor van. En sinds het kokos-scheten-water van vorige week was ik helemaal mijn vertrouwen in de gezondheidsblogs kwijt. Maar deze week waren de avocado’s in promotie in den Aldi, en wie ben ik om nee te zeggen tegen een koopje? Ik had alle andere ingrediënten (honing, ongezoet cacaopoeder en vanille) ook in huis, en omdat ik mijn buren graag op stang jaag besloot ik dus om vrijdagavond laat alles samen luid te blenderen tot een chocomassa. En lékker dat dat is. Als je het niet weet, proef je eigenlijk geen verschil. Het grootste bewijs is Het Vriendje, ik liet hem ervan eten zonder te zeggen wat het hoofdingrediënt zat en hij vond het heerlijk. Voor de avontuurlijke lezer, ik gebruikte dit recept.

Oh, en gisteravond ging ik met vrienden eten in Mille in Mechelen. Niet alleen was het een episch grappige avond, het eten was nog een episch ook. Ze serveren er vooral tapas, dus je neemt zoveel je wil. Ideaal voor als je op dieet bent dus. Behalve als je er natuurlijk decadente hoeveelheden brood bij eet, een keer tapas bijbestelt en daarna nog taart eet als dessert. Ahum.

Gezien: Vorige week zondagavond gingen we naar Into The Storm kijken in de cinema. Als je een liefhebber bent van rampenfilms, moet je deze echt gaan zien. De special effects zijn heel goed, de acteurs zijn niet bekend maar acteren behoorlijk, en het verhaal is simpel maar boeiend. Verder zag ik ook nog Jurassic Park 2, die ik helemaal niet zo goed vond als de eerste die we een paar dagen voordien zagen. Volgende week gaan we naar de derde kijken, en ik hoop dat die niet nog slechter is.

Deze namiddag keek ik naar de VMA’s, ik was van plan om niet te kijken maar ik had online gelezen dat het een strakke show was die niet te lang duurde. En het viel inderdaad nog wel mee. Niet te vergelijken met de echt steengoeie VMA’s van een jaar of tien geleden, maar wel beter dan de voorbije jaren. Wat mij wel opvalt is dat er echt geen schaamte meer is. Ik ben helemaal voor vrouwen die hun (seksuele) vrijheid opeisen en ik wil niet overkomen als een preutse trut, maar laat toch nog iets aan de verbeelding over? Als je Nicki Minaj-gewijs je borsten zit samen te duwen en alles los laat hangen én je hebt daarbij nog heel expliciete teksten… Ik weet niet wat je nog moet doen om te shockeren, echt letterlijk seks hebben op het podium? En ik heb voor de rest niets tegen het talent van Nicki Minaj, ze is een van de sterkste vrouwelijke rappers van het moment met ijzersterke teksten, maar dat talent gaat wat verloren in haar acts. En dat lijkt zowat de trend van het moment. De enige uitzondering die ik maak in mijn statement is voor Beyoncé. Beyoncé is een godin die regeert over het universum en ooit president zal worden van ons allemaal. Bow down.

Gehoord: Het gaat hier over wat ik al gehoord heb, maar wat vanaf morgen te horen is. Vanaf dan is een van mijn vriendinnen sidekick bij Ornelis&Vancoillie ‘s ochtends op Q-Music. Dus ik eis dat iedereen eens luistert, ook al is het maar één keer.

Ziezo, we zijn weer een uur verder en nog stééds heb ik mijn pyjama aan. Dat is ’t leven mannekes.

Oh, en als jullie benieuwd waren of Poes Springsteen nog altijd zo aanhankelijk is als vorige week? Hier is het antwoord.

Tot volgende week!

XO