Zoals ik vorige week al had aangekondigd, speel ik deze week een beetje vals. Gisteren was Het Vriendje jarig, en had ik het veel te druk met de festiviteiten. Ik weet dat het al maandag is, maar ik maak toch nog een Zamenvattende Zondag. Anders rijmt het niet meer. Doe maar gewoon alsof het zondag is. I know you want it, want maandag is sowieso geen leuke dag. Ik ben hier dus om jullie gelukzalig weekendgevoel nog een beetje te verlengen met mijn zzzzzamenvattende zzzzintuigen.

Gehoord: Ik wou hier beginnen met te schrijven dat ik eens dringend nieuwe liedjes op mijn memorystick voor in de auto moet zetten, omdat ik degene die er nu opstaan beu ben. En toen herinnerde ik mij dat ik dat nog al eens geschreven heb tijdens een ZZ. Ik deed een beetje speurwerk, en wat blijkt, ik was op zondag 3 augustus ook al te lui om de stick te updaten. Drie augustus. Dat is zés weken geleden. En ik heb in die zes weken nog altijd niet de moeite gedaan om dat eindelijk eens te doen. Als dat geen bewijs van extreme luiheid is, dan weet ik het zelf ook niet meer. Ik neem mij vandaag voor dat ik in de volgende ZZ wil schrijven dat ik die rotliedjes eindelijk vervangen heb. Jullie zijn mijn getuigen.

Deze week ben ik nog altijd zot van Fireball van Pitbull. Het is ook een van de nieuwe liedjes tijdens de zumba, en ergens tegen het einde van het liedje moeten we twerken. En laat Pitbull nu toevallig de enige zijn voor wie ik mijn twerkskills bovenhaal. Ik begin ook te wennen aan Black Widow van Iggy Azalea en Rita Ora. Maar dan alleen aan het refrein van Rita. De strofes van Iggy mogen ze er gerust uitknippen van mij.

En dit. Ik vind dat dit ook onder “gehoord” valt:

Gezien: De televisieweek had een hoogtepunt en een dieptepunt. Ik zal beginnen met het dieptepunt, dan zijn we daar vanaf. Komen Eten. Mannekes. Wat was me dat? Het was singlesweek, en de mensen die ze daar bij elkaar hadden gezet… De vrouwen vielen nog mee, hun domme/arrogante uitspraken waren nog grappig en je kon hen eigenlijk niets kwalijk nemen. Maar die mannen. DIE MANNEN. Waar hebben ze die gevonden? Zo’n vetzakken. En ok, misschien zijn hun uitspraken en vunzigheden wel verdraaid in de montage. Maar uitspraken als “Once you go brown, you never gonna down!” komen uit je eigen mond, geen enkele monteur kan die magisch op het scherm toveren. Het leuke aan Komen Eten is dat je je regelmatig kan ergeren aan de kandidaten, en dat ze uitspraken doen die je je jaren later nog herinnert (“De show go go on”, iemand?), maar deze week was ik echt gewoon aan het uitkijken naar het einde van de laatste aflevering. Ik kon niet wachten tot de week gedaan was, en er een nieuwe lading kandidaten zou voorgesteld worden. En dat kan niet de bedoeling zijn he. Als je je trouwens heel de week hebt afgevraagd waar je die Drew nu weer van kende: Beauty and the Nerd. Graag gedaan.

Maar hoe diep het dieptepunt ook was, zo hoog was het hoogtepunt. Vorige week had ik al naar de eerste aflevering van Goed Volk met Jeroen Meus gekeken, over de sumoworstelaars. Die was goed, maar nu niet echt baanbrekend of enorm memorabel. Vorige week werd de tweede aflevering, over mensen in een rusthuis, uitgezonden. Ik ben daar daarna nog dagen niet goed van geweest. Zo aangrijpend, grappig, emotioneel, goed in beeld gebracht. Het zou mij verbazen als die aflevering nergens een prijs of twee opscharrelt. Ik vind het altijd heel frappant om te zien hoe oudere mensen vaak alles heel goed kunnen relativeren. Voor sommigen is het gewoon genoeg geweest, het leven, en ze kunnen dat heel gemakkelijk uiten. Als je de reportage nog niet gezien hebt, dan raad ik je echt aan om ze toch nog te bekijken, waarschijnlijk kan je ze wel bestellen via de digitale tv. Je zal heel hard moeten lachen, en ook een beetje moeten wenen.

Geproefd: De voorbije week heb ik niet gewoon gegeten, ik heb gefret. Thuis en op het werk niet echt, daar kan ik mij goed aan mijn dieet houden, maar ik had deze week drié etentjes op het programma staan. Twee bij vrienden thuis, en eentje op restaurant. Aan een van de vrienden had ik gevraagd om het light te houden, en het hoofdgerecht was ook light maar het dessert was een Brusselse wafel met slagroom. Ok, er heeft niemand mij met een geweer tegen mijn hoofd verplicht om vier keer slagroom bij te nemen, maar toch. En op het andere etentje was het dessert chocolademoelleux met ijs. YUM. Ter info: ik wist niet hoe ik moelleux moest schrijven, dus ik moest het opzoeken op Google. En nu zit ik naar foto’s van lopende chocolade te kijken en mijn laptop onder te kwijlen.

Het laatste etentje was gisteravond, voor de verjaardag van Het Vriendje. Het hoofdgerecht (tartaar van king crab met mangochutney en avocadocrème) viel nog mee op de schaal der vetheid, maar het dessert (mousse van mascarpone met passievrucht, rode vruchten en speculooscrumble) was vrij decadent. Ik had mij dus verwacht aan een slecht resultaat op de weegschaal vanmorgen. Ik had mij er zelfs al totaal bij neergelegd, ik was volledig in vrede met het feit dat ik deze week de trein zou moeten nemen. Maar op een of andere wonderbaarlijke manier ben ik er toch in geslaagd om er 200 gram af te krijgen. Misschien door al dat ge-twerk? Wie zal het zeggen. Ik zie het in elk geval als een teken van het universum dat zegt: “Ok, ik zie het deze week door de vingers. Maar nu wel uw best doen he!” En als het universum spreekt, dan luister ik en eet ik cracotten in plaats van sandwiches.

Geroken: Kunnen jullie nu geloven dat ik hier weer iets moet vertellen over twerken? Terwijl dat eigenlijk zo 2013 is hé. Maar ik kan het verhaal niet vertellen zonder het te vermelden. Gevoelige geesten moeten trouwens dit zintuig eventjes overslaan, want proper is het niet. Gisteren stond ik mij ’s ochtends aan te kleden in de badkamer, en Poes Springsteen kwam opeens de badkamer binnengetrippeld. Ze springt op de lavabo, en staat mij met haar lief dom smoeltje aan te staren. Ondertussen staat de radio op, vrij luid, en begon Anaconda van Nicki Minaj. En wat moet een mens doen op Anaconda? Twerken. Verplicht. Ik denk dat daar net een wet over goedgekeurd is. Nu vond ik het opeens een schitterend idee dat ik niet zelf zou twerken, maar dat ik het zou leren aan Poes. Ik zet haar voor mij, met haar gezichtje naar mij, en ik pak haar met mijn twee handen vast ter hoogte van haar poep, en ik hef haar poep op en ik schud er een beetje mee. Zachtjes he zeg, voor jullie mij hier gaan beschuldigen van dierenmishandeling. Nu, wat ik niet wist, was dat Poes beneden net naar de grote wc was geweest. En dat ze blijkbaar nog niet helemaal klaar was. En wat gebeurt er dan als je op een poezenpoep drukt? Jep. Op de spiegel. In de lavabo. Op de muur. Gelukkig net naast onze tandenborstels. Ik ga die blik op haar kopje nooit vergeten. Een mengeling van verwarring en schaamte. Al haar waardigheid weg in één twerk 😦

Gevoeld: Trots, omdat ik vorige week iets schreef waar ik best wel blij mee was. Pure angst, toen ik mijn iPhone een paar dagen geleden per ongeluk van tafel liet vallen. Opluchting toen bleek dat hij niet kapot of gebroken was, en daarna een beetje misselijkheid omdat ik een ganse pot olijven moest opeten om te bekomen van de shock. En liefde voor Het Jarige Vriendje. Na bijna zes jaar zie ik hem nog altijd liever dan mijn volledige collectie schriftjes en mijn externe harde schijf. En dat is héél graag.

Om af te sluiten wil ik graag nog even reclame maken voor de tijdelijke tentoonstelling rond de verloren werken van Magritte, die momenteel loopt in het Magritte Museum in Jette. We gingen er gisteren langs, en waren allebei heel erg onder de indruk. Ticketjes kosten €7,5 per persoon, en daarvoor krijg je echt waar voor je geld: een tour van het appartement van René Magritte en zijn vrouw Georgette, heel veel achtergrondinformatie en persoonlijke items van het koppel, en toegang tot de tentoonstelling op de bovenste verdieping. Op de website staat dat de tentoonstelling loopt tot 14/9, maar ze is wegens groot succes verlengd. Als je meer info wil, kan je altijd een mailtje sturen naar het museum, ik heb dat ook gedaan en kreeg een heel vriendelijk en duidelijk antwoord. Allen daarheen!

Tot volgende week!

XO