Gisteravond trok ik mijn culturele kleren (= mijn Conversen en mijn cardigan met zebramotief) aan en vertrokken Het Vriendje en ik samen met twee vrienden naar Gent om daar naar een filmvoorstelling te gaan. Niet zomaar de eerste de beste filmvoorstelling, maar een echte belevenis. “Soirée Féerique” heette het, een ciné-concert, en het was te doen in het Huis van Alijn. Klonk heel chique allemaal, en ik was nog even aan het twijfelen of ik niet speciaal voor de gelegenheid een monocle zou kopen. Gelukkig deed ik het niet, want het was allemaal très casual. Een gezellige zolder volgepropt met (film?)studenten, de zenuwachtige en piepjonge organisatoren, een paar verdwaalde oude mannen en dan wij vier. De hele avond draaide om de films van Georges Méliès, en werd aan elkaar gepraat door Marie-Hélène Lehérissey, de achterkleindochter van de bekende filmmaker. De korte films werden begeleid door pianist Lawrence Lehérissey (ook familie van Méliès) die gespecialiseerd was in improvisatie. De muziek stond dus niet vast, de pianist keek mee naar de films en speelde gewoon wat in hem opkwam. Heel indrukwekkend, want na een tijdje leek het echt alsof de muziek volledig op het lijf van de films geschreven was.

Maar wie was die Georges Méliès toch? Met de hulp van mijn liefste vriend Wikipedia zal ik het jullie vertellen. Marie Georges Jean Méliès (1861-1938) was een Franse filmpionier en goochelaar. In 1895 zag hij als een van de eersten met zijn eigen ogen de cinematograaf (een projector avant la lettre) van de broers Lumière. Méliès was stikjaloers op dat ding, en wou het hebben om te gebruiken tijdens zijn theatershows. De Lumières hadden zoiets van: “Euh, whatever, doe eens uw eigen uitvinding, vuile faker, talk to the hand ‘cause the face don’t wanna hear it anymore.” Dus ging Méliès maar de illegale tour op, en verkreeg hij via dubieuze omweggetjes toch een projector. Vanaf toen was het hek van de dam. Hij bouwde zijn projector om tot een heuse camera, en een jaar maakte hij al zijn eigen films in zijn eigen productiemaatschappij. En ’t was ook een bezige bij, tussen 1896 en 1912 bracht hij meer dan 520 filmpjes uit. Dat is gemiddeld 32 per jaar. Bovendien deed hij alles zelf. Hij zorgde voor de regie, schilderde de decors, bedacht trucs en acteerde. Omdat hij vrij snel de kunst van montage onder de knie had, kon hij illusies op beeld creëren, allemaal heel revolutionair voor die tijd. Ik voel mij opeens heel lui en niet geslaagd in mijn leven. Als jullie nu denken: “Nu weet ik eigenlijk nog altijd niet waar ik die mens van moet kennen,” vrees niet! Zijn bekendste film is Le Voyage Dans La Lune. Nee, nog niets? Dat filmpje waarin Janneke Maan een raket in zijn oog geschoten krijgt? … Waarin een groep wetenschappers zichzelf naar de maan schieten en daar een dutje doen en dan de maankoning en al zijn onderdanen kapotknuppelen? Nog altijd niet? Kan geen kwaad hoor, ik wist er tot gisteravond ook niets van.

Jullie hebben de laatste alinea trouwens niet verkeerd gelezen. De wetenschappers knuppelen er op los als een bende losgeslagen katten met hondsdolheid. En dat is volgens mij een van de meest prominente en wederkerende thema’s in het werk van Méliès. Als hij nog zou leven en hij zou bijvoorbeeld zijn Instagramprofiel moeten invullen, dan zou zijn tagline “ALLES MOET KAPOT” zijn. En misschien ook “IK HEB TE VEEL BOLLEN GEPAKT” of “IK GERAAK NIET UIT DEZE SLECHTE TRIP”, want de meeste van zijn filmpjes zijn ongelofelijk absurd. En nu ga ik eindelijk na een volledige A4 volgeluld te hebben tot mijn punt komen. Ik presenteer jullie graag mijn persoonlijke…

Méliès-breekt-het-kot-af-top-3!

3. Le Repas Fantastique

Ik zou ook het kot afbreken als er schoenen in mijn oversized soepkom zouden zitten. En als er opeens een geest op mijn eettafel zou staan, en ik daardoor een lappenpop word. Altijd irritant als dat gebeurt.

2. Le déshabillage impossible

Deze laat het décor nog heel, maar de man heeft wel heel coole moves als je er dubstep bij fantaseert in plaats van pianomuziek.

1. Un malheur n’arrive jamais seul

Hier wordt letterlijk een kotteke afgebroken. Blijf zeker kijken tot het einde.

Tot zover deze wonderbaarlijk culturele en educatieve blogpost. Tot zondag, wanneer ik weer zal schrijven over Boer Zkt Vrouw, PMS, veel te veel vreten en mijn kat!

 

Bron foto voyage dans la lune