Ik ga gewoon meteen met de deur in huis vallen. Dit is mijn outfit van de voorbije 24 en de komende 12 uur.

Even comfortabel als het er uitziet.

Het Vriendje is op weekend, en de enige plannen die ik dit weekend had waren een lunchdate en een fotokader gaan ruilen bij de Hema. Dus vanaf zaterdagnamiddag had ik geen enkele verplichting meer behalve mijn meest comfortabele chill-kleren aandoen en beginnen aan een marathon van Orange Is The New Black. En mijn rustige weekend was heel welkom na een geschift drukke week. Die ik dus nu ga zzzzzzamenvatten voor jullie!

Gehoord: Veel kattengejank en ongrappige bindteksten tijdens de EMA’s. De EMA’s en de VMA’s gaan elk jaar zo hard achteruit, en dit was de eerste keer dat ik de show niet eens uitgekeken heb. Ik weet nog dat ik als kind/jonge tiener echt uitkeek naar die twee avonden in het jaar waarop je de beste optredens te zien kreeg, en waar er altijd wel iets grappig en schandalig te beleven was. Het laatste echte wow-moment van de laatste shows was vulgaire Miley, maar dat was eerder een moment van plaatsvervangende schaamte dan echt entertainment. Misschien ligt het ook gewoon aan de artiesten die momenteel aan de top van de hitlijsten staan. Begrijp mij niet verkeerd, iedereen die mijn blog al een tijd volgt weet dat er niets mee inzit om mij muzikaal en tv-gewijs te verlagen tot een rioolamoebe. Hoe trashier, hoe beter. Maar ik ben de huidige Ariana Grande’s en Iggy Azalea’s echt zo beu als koude pap. Alle nieuwe acts lijken zo vluchtig, er blijft niet veel hangen. En ik vind het niet erg als je niet live kan zingen, of gewoon niet kan zingen. Maar dan moet je wel een Britney-in-haar-hoogdagen doen en zorgen dat de kijker daar niets van merkt door een ongelofelijk show te geven. Of zoals Usher of Chris Brown die amper kunnen ademhalen tijdens hun performances, maar dat wel compenseren met absurd goeie dansmoves (en ok, playback). Ik kan niet geloven dat ik net iets positief heb gezegd over Chris Brown. Vergeef mij. Stomme getalenteerde loser.

Gezien: Deze week ben ik naar Interstellar gaan kijken in de cinema. Twee keer zelfs, maandag én vrijdag. Op maandag vond ik hem al goed, maar op vrijdag vond ik hem nog beter. Omdat ik toen al wist hoe hij zou eindigen en de technische kant van het verhaal kende, en mij daar dus niet meer op moest concentreren. Want één raad die ik kan geven is dat je hem niet moet gaan zien als je moe bent of je gewoon een avondje hersenloos entertainment wil. Want dan zal je gefrustreerd terug naar huis gaan. Interstellar is van de maker van Inception, en dat zou al genoeg moeten zeggen. Ik was niet van plan om hem twee keer te zien, maar na de eerste keer had ik naar mijn BFF ge-sms’t dat ze mij eens in simpele woorden moest uitleggen wat een zwart gat juist is. Zij geeft les, aardrijkskunde en fysica, en toen ik haar vertelde over de film moést ze hem ook zien. Maar denk nu niet dat hij alleen maar over ruimtereizen en moeilijke technische formules gaat, integendeel, intermenselijke relaties zijn de kern van de film. En zelfs als dat je niet interesseert, dan kan je hem nog altijd gaan zien omdat je bijna drie uur op de goddelijke smoel van Matthew McConaughey kan kijken. Njammie.

Gevoeld: Teleurstelling, omdat ik klaar was met seizoen 2 van New Girl op Netflix en niet doorhad dat seizoen 3 er nog niet op staat. Opluchting, omdat ik dus maar naar Orange Is The New Black ben beginnen kijken, en dat dat mijn verwachtingen helemaal inlost. Gemis, omdat Het Vriendje op weekend is en ik mij dan toch een beetje verloren voel. Vooral omdat ik vannacht een ongelofelijk realistische nachtmerrie had, en hij mij niet kon troosten toen ik badend in het angstzweet wakker werd. Stress, omdat het op het werk altijd maar drukker en onduidelijker wordt. Cultuur (is dat ook een gevoel?), tijdens de Méliès-filmavond woensdagavond. En het gevoel van een halve hartaanval toen ik ’s ochtends naar het werk wou vertrekken en mij een ongeluk schrok door een kartonnen bejaard koppel in het raam van de overburen.

1 vraag: waarom?!

Geproefd: BLAUWE DORITOS!!! Een paar maanden geleden vertelde ik al dat ik in Amsterdam een voorraad zakken blauwe Doritos had gekocht, omdat dat mijn lievelingssmaak is die ze niet meer verkochten in België. Inderdaad, verkochten, in de verleden tijd. Want gisteren ging ik snel naar de Match voor een zak katteneten, en toen ik door de gang met chips wandelde zag ik opeens een rek vól! Ik heb er meteen zo veel gekocht als ik kon dragen. Misschien was het wel een verkeerde levering, of een tijdelijke aanbieding. Maar moeten jullie nu eens iets weten? Ik heb er daarnet een klein kommetje (rantsoeneren heet dat) van gegeten, en ze smaakten minder lekker dan die van Nederland. Misschien ligt het aan een andere samenstelling van ingrediënten, maar ik denk eerder dat het komt door het feit dat ze nu niet meer exclusief zijn. Ik kan ze nu gewoon gaan kopen als ik zin heb, ik moet er niet zuinig mee zijn, als ik er zin in heb kan ik desnoods een hele zak eten. In plaats van mini-beetjes één keer per week, omdat ik er speciaal voor naar Nederland moet. De enige die wel blij zal zijn met deze teleurstelling is Het Vriendje, omdat hij er nu eindelijk wel meer dan 5 van gaat mogen eten.

Een vol rek dat een minuut later leeg was.

Geroken: De geur van verse verf. Een van mijn vriendinnen heeft een huis gekocht samen met haar vriend, en we zijn dinsdag eens een kijkje gaan nemen. Ze gaan er nog heel wat in werken, maar het huis heeft wel enorm veel potentieel. En voor hun tuin heb ik echt geen woorden. Zo diep! Zo groot! En helemaal achterin staat een soort tuinhuis, dat eerder nog een extra mini-huis van één verdieping is. Ik was een heel klein beetje jaloers op de tuin, omdat die van ons maar zo groot is als een grote badhanddoek. Maar ik heb zelf helemaal geen groene vingers, in mijn hoofd droom ik van een moestuin maar ik kan nog niet eens een vetplant laten overleven. Maar ik ben wel heel blij voor mijn vriendin, omdat ik weet dat zij er wel iets moois van gaat kunnen maken. En ook omdat ze iemand gevonden heeft waar ze die toekomst mee kan uitbouwen. Ken je dat gevoel als je twee mensen samen ziet, en na twee minuten weet je al dat ze voor elkaar gemaakt zijn? Dat heb ik bij hen. En als het toch niet goed afloopt, stuur ik de Russische én de Chinese maffia op hem af. Eind goed, al goed!

Tot snel! XO