Gegroet mijn liefste kerstlezertjes! Ik was bang dat ik deze post pas morgen ging kunnen schrijven, maar het is mij dan toch gelukt. We waren dit weekend op uitstap naar Ieper, met een Bongo-bon die we vorige Kerst cadeau kregen van mijn ouders. Omdat we daar vanmiddag al terug vertrokken zijn, had ik nog tijd genoeg om de ZZ van deze week neer te pennen. Juicht ende jubelt! Ik ga het proberen kort te houden, want ik heb vannacht amper geslapen (waarom zijn kussens in hotels altijd zo hoog en dik? Oeps, first world problems!) dus ik wil straks nog een powernap doen voor we naar The Hobbit gaan kijken in de cinema. Dus hou u vast aan de takken van de bomen, want we vliegen er in!

Gehoord: Als je in Ieper bent, dan moét je naar The Last Post gaan. Gisteravond stonden we dus een paar minuten stil voor alle dappere mensen die hun leven hebben gelaten 100 jaar geleden. Ik probeerde er mentaal een sereen moment van te maken, vooral omdat ik nog wat was aangedaan door alles wat ik had gezien in het museum van In Flanders Fields die namiddag. Maar ik was mij stiekem toch ook een beetje aan het ergeren aan de mensen rondom ons. Zodra de eerste klanken de Menenpoort vulden, werden er langs alle kanten smartphones in de lucht gestoken om te filmen. Ik begrijp dat echt niet. Je hebt niets aan het moment zelf én je kijkt daar waarschijnlijk later nooit meer naar. Er was een klein jongetje zelfs aan het filmen met een iPad. Zijn nieuwe carrière als cameraman was snel voorbij, want nog geen minuut later lag de iPad al, BAF, op de grond. Veel respect voor de vader, die de iPad bliksemsnel weer opraapte en zijn woede hield voor nadien 🙂

Gezien: Op vrijdagavond zou ik normaalgezien gaan fitnessen, maar aangezien zowel ik als mijn fitnessbuddy niet echt gemotiveerd waren bleef ik gewoon een avondje lekker thuis. We keken naar een film die al lang op mijn lijstje stond, maar om een of andere reden was het er nog niet van gekomen: Frozen. Wat een goeie film! Grappig, mooie liedjes, hele mooie animatie,… Disney op z’n best. Wat ik heel opvallend vond was dat het verhaal tijdloos maar toch heel modern was, aangepast aan de huidige waarden en normen. (Spoiler alert! Voor mensen die Frozen niet gezien hebben, sla de volgende zinnen even over!) Disney spot een beetje met zichzelf door de hoofdpersonages kritiek te laten leveren op het feit dat de prinses al na één dag met iemand wil trouwen. Prinses Anna is trouwens een ongelofelijk badass, een heel goed rolmodel voor de kindjes van deze tijd, en ik snap niet dat de focus in de marketing volledig op Elsa gelegd wordt in plaats van op Anna. Ook het einde vond ik heel betekenisvol. Anna wordt uiteindelijk niet gered door een man, maar vindt de kracht in zichzelf. Dat vind ik een geweldige boodschap om mee te geven aan de volgende generatie. Toen ik nadien wat op internet zocht naar leuke weetjes over Frozen, kwam ik onderstaande tegen. Bij deze wil ik Jennifer Lee bedanken, om te tonen dat prinsessen/vrouwen niet alleen hulpeloze wezentjes moeten zijn die zitten te wachten op een prins om hen te redden.

Nog een film die op mijn lijstje stond, maar die ik waarschijnlijk nooit zal zien: The Interview. Sony besliste om hem te schrappen, na bedreigingen door hackers. Ik ben er zeker van dat Sony die beslissing weloverwogen heeft genomen, en dat ze wel genoeg aanwijzingen hebben om van een echte dreiging te spreken. Anders zouden ze nooit zo’n drastische maatregelen nemen. Maar het precedent dat hierdoor geschept wordt, mag toch niet onderschat worden. Ik vind de beslissing van Sony begrijpelijk, maar ook heel gevaarlijk. En ook gewoon spijtig, want ik keek uit naar de film. Seth Rogen en James Franco samen? Yes please.

Gevoeld: Opluchting. Vorige week vertelde ik al dat ik mij slecht had gevoeld omdat er op mijn werk zo veel onzekerheid heerst. Maar deze week zijn we te weten gekomen dat onze onzekerheid nog wat langer zal duren, zeker tot na de kerstvakantie. Nu vragen jullie je waarschijnlijk af waarom ik daar in godsnaam opgelucht door kan zijn, maar toch is het zo. Nu wisten we tenminste dat we een kleine drie weken niet elke dag moesten opstaan met het idee: “Zouden we vandaag iets weten?” of “Is vandaag de dag?” De voorbije maand was dat het eerste idee als ik ’s morgens wakker werd, en ik was telkens weer teleurgesteld toen aan het einde van de werkdag bleek dat we nog niets zouden weten. Nu kan ik tenminste ten volle van mijn kerstvakantie genieten, en niet telkens opschrikken als mijn gsm van het werk gaat. Of telkens mijn mails willen lezen. Door de zekerheid over de onzekerheid viel er een blok van mijn schouders, hoe gek dat ook klinkt. Ik kan de kerstvakantie ingaan met het idee dat mijn zorgen over het werk voor nadien zijn, en dat brengt rust in mijn hoofd.

Geproefd: We lieten ons in Ieper culinair leiden door de hotspots die ik vond op de moeder alles Vlaamse blogs: Tales from the Crib. Kelly is zelf van Ieper, dus wie is er meer geschikt om ons te zeggen waar we best gaan eten en koffietjes drinken? Haar tips volgen was een goede beslissing, schouderklopje voor onszelf, want we hebben heel lekker gegeten en gedronken. Zaterdagmiddag gingen we lunchen in Den Olifant, omdat ik gelezen had dat je daar warme camembert met brood kon eten. En ’t was nog waar ook. Ik had meteen genoeg calorieën voor het hele weekend op, en het was nog maar net begonnen. Den Olifant is een echte aanrader, een heel gezellig restaurantje met vriendelijke bediening. En ik ben blij dat ik dat bij Kelly gelezen had, want anders zouden we er waarschijnlijk nooit verzeild geraakt zijn.

’s Avonds hadden we gereserveerd bij Markt 22. Het Vriendje at er een hammetje dat zo zacht was dat het bijna van het been viel, en ik at er de lokale specialiteit “smeus”; aardappelpuree met karnemelk, een eitje en garnaaltjes. Ook heel lekker! Nadien nam ik nog een moelleux, dat moest van de wet in het Belgisch Wetboek: “Als er ergens moelleux op de kaart staat, dan moét men dat nemen, ook al is men eigenlijk al zo vol als een ei.” Da’s een echte wet hoor, kijk het maar na. Vanmiddag sloten we af met nog een Kelly-tip: Coffee Break, een heel gezellig koffiehuisje vlakbij de Menenpoort. Lekkere koffie en overheerlijke taart, maar vooral heel cozy om te zitten. De eigenares had serieus haar werk gemaakt van de kerstversiering, waardoor dit het zicht was vanuit onze warme zeteltjes.

Geroken: Smoutebollen, braadworsten en zatte mensen. Het is weer tijd voor de kerstmarkten! Ik heb er dit jaar al 4 gedaan; die van Gent, Hasselt, Mechelen en Ieper. Die van Gent was best ok, die van Hasselt was zo over the top dat het weer leuk werd, die van Ieper was klein maar gezellig en die van Mechelen trok op niks. Ik hou van Mechelen maar hier zijn ze toch een beetje de mist in gegaan. De stad is heel mooi versierd met enorm mooie kerstverlichting, maar de kerstmarkt zelf was… treurig? Trieste kraampjes die maar de helft van de markt vullen, een paar verkopers die niet eens de moeite hadden gedaan om hun kraampjes te versieren,… Een domper op de vreugde van de rest van de stad, die er wel sfeervol uitziet. Of misschien had ik net pech toen ik er was. Volgend jaar beter Bart Somers! Dinsdag ga ik naar die van Brussel met twee vriendinnen, waarvan ik er eentje al een jaar niet meer gezien heb. Ik kijk er vooral naar uit om met hen bij te praten, dat is die avond de hoofdzaak en de kerstmarkt is de fonkelende bijzaak.

En nu is het tijd voor een welverdiende middagdut! Ik stel voor dat jullie hetzelfde doen, gewoon alles laten vallen (niet als het een kindje is he zeg, niet doen hé!) en je bed inkruipen. We zetten de wekker binnen een uurtje, afgesproken?

Slaapwel! XO