Vandaag is het dag op dag een jaar geleden dat ik mijn rijbewijs haalde. In het begin durfde ik nog niet goed lange afstanden rijden, en nam ik telkens de weg die ik kénde, ook al deed ik er dan een half uur langer over. Na een jaar heb ik geleerd om te vertrouwen op mijn allerbeste vriend de GPS, en sjees ik door heel het land alsof ik nooit iets anders gedaan heb. Mijn auto stamt nog uit de prehistorie, en doet af en toe een beetje lastig. Zo ben ik vandaag uit het niets stilgevallen net voor de ingang van mijn werk. “Lekker even een file creëren, gezellig zo tijdens het spitsuur,” zal hij gedacht hebben. “Da’s goed voor de populariteit bij de collega’s.” Maar ik hou zo van hem. Of haar. Welk geslacht heeft een auto eigenlijk? Terwijl jullie nadenken over deze allesomvattende vraag, maak ik een lijstje van de belangrijkste en meest opvallende dingen die ik geleerd in 365 dagen op de baan.

Taxichauffeurs leven in een aparte fantasiewereld. Een wereld waar voor hen andere regels gelden en er ook geen andere auto’s op de baan zijn. Ze doen gewoon hun zin. Of het nu 50, 70 of 90 is, maakt allemaal niet uit. Gewoon zo snel mogelijk op hun bestemming geraken en alle andere weggebruikers moeten maar opflikkeren. Taxichauffeurs zijn de outlaws van de baan, de rebellen van de autostrade! (N.v.d.r. ik heb het hier alleen over de taxichauffeurs die ik al heb zien rijden, vooral in Brussel. Er zijn waarschijnlijk ook heel lieve en correcte taxichauffeurs.)

De kleinste move is blijkbaar ook de moeilijkste. Achterwaarts parkeren in een nipte plaats, geen probleem. Keren in een straat, no biggie. In de spits slalommen tussen camions en motards, pfoe, niks aan. Pinken? MO HOW ZEG. Ik ben er echt van geschrokken hoeveel mensen gewoon nooit hun richtingaanwijzers gebruiken. Niet om van baanvak te veranderen, niet om een straat in te slaan, en al zeker niet om een rotonde te verlaten. Ik denk dat er meer mensen pinken om de rotonde op te rijden dan om er weer af te rijden. Heel irritant als je staat te wachten om er bij te kunnen, en je daardoor een perfecte kans om er op te rijden mist.

Investeer in een goede GPS. Ik heb geen oriëntatievermogen. Nul, zero, niks. Als ik ga winkelen en ik stap uit een winkel, weet ik soms zelfs niet meer uit welke richting ik kom. Er zijn trajecten die ik volledig uit mijn hoofd ken en blindelings zou kunnen rijden. Van en naar mijn werk, van en naar mijn ouders, van en naar de winkel. En toch ga staat mijn GPS al-tijd op, voor het geval er ergens een wegomleiding zou zijn. Want als ik van mijn bekende routes moet afwijken zonder GPS, zelfs al is het maar voor één straat, ben ik volledig verloren. Dus ik ben meteen voor een goed model gegaan, ik heb er niet op bespaard want de zekerheid die het toestelletje mij geeft is onbetaalbaar.

De verkeersregels volgen is niet cool. Als ik 50 mag rijden, rij ik 50. Als ik 70 mag rijden, rij ik 70. Op de autostrade heb ik nog nooit sneller gereden als 120. En blijkbaar ben ik daardoor een trage slak die zo veel mogelijk toeterend ingehaald moet worden. Een van de frappantste dingen die ik iemand recent heb horen zeggen was tussen de soep en de patatten, over een boete die hij gekregen had door een verkeersovertreding. Het verhaal begon met: “Ik reed op een stuk waar ik 100 mocht, dus ik reed 120,…” En dan een gans verhaal, volledig verbouwereerd over de boete.

Voetgangers zijn onzichtbare en onvoorspelbare wezens die elke dag hun leven wagen. Pas sinds ik zelf met de auto rijd, besef ik hoe gevaarlijk én kwetsbaar voetgangers zijn. Ze lopen tussen de geparkeerde auto’s en springen dan tevoorschijn om snel-snel-snel over te steken tussen het rijdend verkeer. Ik geef toe dat ik dat zelf ook doe, ik ben zeker niet heilig, maar ik zie nu wel beter in hoe onzichtbaar ik dan ben voor mensen in de auto. Ik probeer nu iets minder toch nog over te lopen als het al rood is, en ik probeer ook meer oogcontact te maken met de chauffeur die mij moet overlaten, zodat ik zeker ben dat hij of zij mij gezien heeft. Én nadien doe ik dan een klein wuifke om hem/haar te bedanken, want ik weet nu ook dat dat beter overkomt.

Voor sommige mensen is hun auto gewoon een tweede woonkamer. Of badkamer. Ik heb al iemand gezien die zich aan het scheren was met een elektrisch apparaat. Of een vrouw die zich volledig maquilleert tegen 30 per uur. Het gekste was toen ik eens in mijn achteruitkijkspiegel zag dat de auto achter mij wat van links naar rechts aan het zwalpen was en ook veel te snel op mij af kwam gereden. Toen de auto dicht genoeg achter mij reed zodat ik kon zien wat hij aan het doen was, zag ik dat hij een stripverhaal aan het lezen was. Ik denk zelfs Suske en Wiske. OP DE AUTOSTRADE ZEG IK U!

Autorijden is de beste manier om nieuwe scheldwoorden te leren kennen. In het laatste jaar is mijn vuile vocabulaire minstens verdubbeld. Ik ben de meest vreedzame persoon die er is, ik haat conflicten en er is veel nodig om mij echt kwaad te krijgen. Maar zet mij achter het stuur van een auto en ik voel meteen een grote haat voor de ganse mensheid opkomen. Het lijkt wel alsof ik alle verbale agressie die ik in de rest van mijn leven onder controle heb in de auto naar boven laat komen. En dat maakt mij misschien even gevaarlijk als al die andere gekke mensen die ik hier boven vernoem!

Conclusie: ik ben een hele correcte saaie doos in de auto, behalve als het op scheldwoorden aankomt. Maar toch vooral saai. Zeker nu mijn radio nog altijd stuk is, en ik dus in complete stilte rijd. Voordien voerde ik ganse musicals op, wat meteen ook voor entertainment zorgde voor de auto’s rondom mij. Conclusie 2: sommige mensen zijn gewoon geschift.

Tot zondag!

XO