Gelukkige 40^ste verjaardag Zamenvattende Zondag! Ik heb zonet speciaal voor mijn blog de meest comfortabele positie ooit verlaten. Deze namiddag keken we naar een film, en nadien viel Het Vriendje dicht tegen mij in slaap. Op mijn benen lag Poes te ronken en te snurken. Mijn ogen waren zelf ook aan het toevallen, maar ik moést en zou uit de zetel komen om mijn week zamen te vatten. Als dat geen dedication is, dan weet ik het ook niet meer hoor. Het Vriendje ligt nog steeds in de zetel, maar Poes is intussen al terug naar boven getrokken. Tegenwoordig ligt ze weer graag in de badkamer, en ik vermoed dat ze daar weer haar lievelingsplek zal opgezocht hebben.

Gehoord: Op maandag kregen we éindelijk nieuws te horen op en over het werk. De directie waar ik voor werk houdt op te bestaan. Onder onze directie vielen vier afdelingen. Twee daarvan gaan samen hun eigen directie vormen, en de andere twee worden ondergebracht in een reeds bestaande directie. Ik val in die laatste groep, en kom dus in een volledig nieuwe afdeling terecht. Ik ben blij dat we na al die weken eindelijk antwoorden kregen op onze vragen, maar toch blijft het een bittere pil om te slikken. Vooral omdat het nog niet meteen duidelijk was waar ik zou ingezet worden. Ik heb deze week verschillende gesprekken gehad met potentiële nieuwe bazen, en tegen morgen moet ik zelf beslissen voor welke afdeling ik kies. Ik heb in mijn hoofd al beslist, nu alleen nog maar hopen dat in de toekomst zal blijken dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ik heb het vooral lastig met het feit dat onze staf uit elkaar zal vallen in de komende weken. Met sommige van hen werk ik al meer dan zes jaar samen, dat zijn niet meer zomaar collega’s maar echt vrienden waar ik elke dag lief en leed mee deel. Ik mag daar niet te veel bij stilstaan, want dan krijg ik terug de tranen in mijn ogen. En ik heb deze week al genoeg gesnotterd.

Gezien: Ik heb deze week een heel leuk nieuw programma ontdekt op Njam: Jamie & Jimmy’s Food Fight Club. Jamie Oliver gaat samen met zijn jeugdvriend Jimmy Doherty de strijd aan met andere landen om te bewijzen dat de Britse keuken niet voor hen moet onderdoen. In de eerste aflevering, die ik dus deze week zag, selecteerden ze de vijf beste kazen van Groot-Brittannië. Die kazen werden dan door een objectieve jury (Belgen!) vergeleken met de vijf beste kazen van Frankrijk. Maar dat is niet het hele programma, tussendoor ontvangen ze in hun restaurantje een gast die allerlei proeven moet doorstaan. Deze week was het Alan Carr, en volgende week komt Gwyneth Paltrow op bezoek. Het is echt een ongelofelijk amusant programma, zelfs Het Vriendje is mee blijven plakken voor de tv en hij wil normaalgezien nooit met mij naar iets kijken! We hebben bijna heel de tijd moeten lachen, de dynamiek tussen Jamie en Jimmy is geweldig en er zit een goeie vaart in het programma. Het kan niet zo veel kwaad als je de eerste aflevering gemist hebt, ik denk dat ze vrij los van elkaar staan.

Ik ontdekte tijdens het zappen ook toevallig dat er op Vitaya een nieuw seizoen van Holland’s Next Top Model begon. Ik was net op tijd om de eerste aflevering te zien, en ik heb mij al heerlijk geërgerd aan het geroddel en het fake gedoe. En vraag mij niet waarom, maar ik heb dit weekend alwéér een paar afleveringen van Millionaire Matchmaker gezien. Ik ben eigenlijk een televisionele masochist. Zou daar een hulplijn voor zijn?

Geproefd: Alles behalve suiker. De derde suikerloze week zit erop, en ik heb het deze week toch verschillende keren vervloekt. Tot en met vorige week vond ik dat het allemaal heel vlot ging, maar vanaf deze week woensdag ongeveer mis ik het echt. Ik denk aan taarten, ik droom van koekjes, ik snak naar choco.

Ik heb ook sinds woensdag last van hoofdpijn, en, ik moet het toegeven… moodswings. Het ene moment ben ik nog perfect in orde, en vijf minuten later ben ik klaar om de eerste persoon die ik zie een boks op zijn oog te geven. Waar ik wel fier op ben is dat wàt ik eet, ook wel lekker is. Ik eet niet elke dag hetzelfde, ik probeer te variëren en ik heb al een paar geslaagde recepten gemaakt. Dinsdag heb ik geprobeerd om suikerloze broodjes te maken, naar het recept van een van mijn vrienden. Ze zagen er verschrikkelijk uit, maar ze waren wel lekker.

Gevoeld: Een kleine identiteitscrisis. Telkens ik mij op mijn werk moet aanpassen aan een nieuwe situatie (en geloof mij, dit is zeker niet de eerste en waarschijnlijk ook niet de laatste keer) begin ik mij vragen te stellen over de volledige loop van mijn leven. Wat wil ik de komende jaren doen, wat wil ik bereiken, wil ik voor mijn dromen gaan of kies ik eerder voor zekerheid, waar zie ik mijzelf binnen vijf of tien jaar,…? Ik maak mijn eigen hoofd dan volledig gek. En ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik op al die vragen antwoorden gevonden heb, maar dat is niet zo. Ik weet ook niet of dat zo erg is. Ik ben nog jong, en ik heb nog tijd genoeg om alles uit te zoeken. Ik vind het soms al moeilijk om door het dagdagelijkse leven te ploeteren, dus misschien is dat al genoeg hooi op mijn vork.

Geroken: Wierook rond een klein kistje, spijtig genoeg. Vorige week overleed de nonkel van mijn papa na een heel korte strijd met kanker, en dinsdagochtend gingen we naar zijn begrafenis. Het was een heel mooie plechtigheid, met veel persoonlijke teksten over hoe hij was. Hij had zijn eigen begrafenis tot in de puntjes gepland, en dus was alles zoals hij het wou. Tot de muziek toe; tussendoor weerklonken de Tango en de Rumba in de zaal. Ik had gehoopt dat hij de voorbije Kerst nog mee met ons kon vieren, maar hij was toen al te zwak. Daag nonkel Warre. Tot nog eens. Doe de groetjes aan ons Moeke.

XO