Juicht en jubelt, want mijn favoriete zintuig is aangebroken. Hoewel ik er een heel dubbele relatie mee heb. Ik vind eten fantastisch, bevredigend (niet op die manier vetzakken), troostend, en gezellig. Maar tegelijkertijd vind ik eten ook misselijkmakend en wraakroepend. Ik durf gerust zeggen dat ik verslaafd ben aan eten. Ik gebruik het voor elke emotie. Iets te vieren? Stukje taart. Beetje moe? Stukje taart. Hartverscheurend verdrietig? Stukje taart. Of geef ze maar ineens helemaal, nu we toch bezig zijn! Eten maakt mij tijdelijk heel blij, maar op lange termijn maakt het mij doodongelukkig. Hoewel, ik zeg het verkeerd. Ik heb het niet over gewoon eten, maar over fout eten. Te veel vet, te veel bewerkte brol, en vooral te veel suiker. Daarom heb ik ook een paar weken geleden besloten om afscheid te nemen van suiker.

Ik heb dat een dik (haha) jaar geleden ook al eens gedaan, een maand suiker geschrapt. Dat is mij toen heel goed gelukt, en ik vond het minder moeilijk dan verwacht. Ik had minder keuzestress, ik moest niet nadenken over welk koekje het minst calorieën had en hoeveel ik er dan van kon eten. Of welke pudding het minst schadelijk zou zijn voor de kilo’s. Want ze waren gewoon allebei geen optie, dus veel kiezen en nadenken komt er dan niet aan te pas. Het enige wat ik echt moeilijk vond was dat ik niet zo vaak op restaurant kon gaan, en dat ik veel vers moest koken. Nu moeten jullie niet denken dat ik alleen maar eten uit verpakkingen at, maar wie is er niét schuldig aan eens een pot tomatensaus van een goed merk te gebruiken voor spaghettisaus in plaats van ze helemaal van nul te maken? Ik haat koken, dus dat was echt een opgave voor mij toen. Maar het was mij gelukt, een volledige maand zonder suiker. De fout die ik toen maakte was van meteen terug in mijn oude patroon te vallen. Ik had mij voorgenomen om toen ook thuis zonder suiker te blijven eten, maar wel te mogen zondigen op restaurant. Al snel verdwenen die voornemens, en at ik weer gewoon wat ik wou. De verloren kilo’s kwamen er snel terug bij. Ik kreeg ze er nadien wel terug af met de Weight Watchers, maar ook daar haalde ik mijn voornemen niet. Ik wou in 2014 zeker 10 kilo afvallen, het werden er uiteindelijk maar 3.

Er moet dus iets gebeuren. Ik ging maandagavond naar de supermarkt om mijn basisinkopen te doen, gewapend met een lange boodschappenlijst en mijn mama. Zij hielp mij om de etiketten te lezen van alles wat ik zocht. Want als je geen suiker meer wil eten, mag je er niet van uitgaan dat je alleen maar koeken en snoep moet schrappen. Je zou er van versteld staan waar ze allemaal zoetstoffen in gooien. Kippenwit en andere charcuterie, soep uit de diepvries, “natuurlijke” melk met een smaakje, sommige diepvriesgroenten,… Niets is veilig. En zelfs als je niet vlakaf het woord suiker ziet staan op het etiket, ben je nog niet gerust. Zoek verder naar woorden als dextrose, glucose of siroop. Allemaal slimme synoniemen. Ik vertrok uiteindelijk met een bomvolle kar vol suikerloze producten, en besefte meteen ook dat onze winkelrekeningen de komende weken wel serieus zouden stijgen. Normaalgezien doe ik mijn boodschappen in de Aldi, en daar sparen we veel geld mee. Waar we dan mee op restaurant gaan, mwoehaha, maar dat is naast de kwestie. Ik vrees dat ik in de Aldi niet veel “veilige” spullen zal vinden. Maar ik denk dan maar dat het geld dat we nu uitgeven aan een gezondere levensstijl compenseert voor het geld dat we anders later moeten uitgeven aan dokters- of ziekenhuisrekeningen als ik met diabetes of hartziekten opgescheept zit.

Want ik doe dit niet omdat ik hip wil zijn of een of andere trend wil volgen. Ik doe het al zeker niet om er aandacht voor te krijgen, of om te tonen hoe speciaal ik wel ben. Dat interesseert mij echt geen hol. Ik heb zelfs een grondige hekel aan dat soort aandachtzoekerij. Ik doe het omdat ik mij slecht in mijn vel voel. Omdat ik niet gezond ben. Omdat ik soms wil wenen als ik oude foto’s zie, van toen ik wel nog gezond was. Omdat ik mij schaam, vooral omdat ik het zo ver heb laten komen. Omdat ik niet meer constant bang wil zijn voor de volgende keer dat iemand feliciteert met mijn “zwangerschap”. Omdat ik mij fier wil voelen in plaats van zelfbewust als mijn vriend mij vastpakt. Omdat ik na een tijdje afkicken af en toe wil kunnen genieten van een klein stukje stukje taart in plaats van meteen vier stukken binnen te spelen. Ik wil dat één koekje genoeg kan zijn, en dat niet heel het pak er aan moet geloven. En vooral omdat ik eigenlijk een wandelende paradox ben. Een van de grootste issues van mijn angststoornis is namelijk een schrik om dood te gaan of ziek te worden. Ik ben daar panisch bang van, met piekmomenten tot op het punt van niet meer kunnen ademen bij het idee alleen al. En tegelijkertijd maak ik mijn eigen gezondheid dag na dag stuk. Het doel dat ik helemaal niet wil halen, daar werk ik naartoe.

Dus het moet maar eens gedaan zijn nondepitjes. Ik vind het helemaal niet leuk om afscheid te nemen van mijn favoriete voedingsgroep. Als ik volledig mijn zin mocht doen, dan dreef ik nu in een bad van bijna-gesmolten Ben & Jerry’s, in een zwemband die eigenlijk een donut is, happend naar brokjes chocolade en brownie. Maar ik zou graag minstens 85 jaar oud worden weet je. En ik moet dat vooropstellen. Dus vaarwel liefste vriend. Ik hou van je. Maar we zitten in een kwetsende relatie waar de liefde maar van één kant komt, en je maakt mij stilaan kapot. Dus.

Ciaokes. Byekes.

XO