Allereerst een heel dikke merci voor alle reacties op de post van gisteren. Toen ik hem had geschreven en daarna had nagelezen, vroeg ik mij af of hij niet té eerlijk was. Te veel uit het hart, te weinig gefilterd voor mijn publiek. Maar toen besefte ik dat dat net zou voorbijgaan aan wie ik hier wil zijn: 100% mijzelf. Dus drukte ik toch op publiceren en ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Dankjewel.

Vandaag de laatste post in de beste-van-2014-reeks! Ik moet zeggen dat ik mij er echt mee geamuseerd heb. Ik denk niet dat ik altijd elke dag zou kunnen bloggen, want na een tijdje ben ik ook gewoon uitgepraat, maar het was leuk om terug te kijken naar het afgelopen jaar. Vandaag blik ik terug over hoe ik mij gevoeld heb in 2014. Omdat ik niet wil dat deze post wordt zoals mijn dagdagelijkse emoties (CHAOS OVERAL), groepeer ik alles onder vier overheersende gevoelens.

TROTS

Mijn fierste moment van 2014 kwam al vrij vroeg in het jaar. Op 22 januari ging ik mijn praktisch examen met de rijschool doen, en ik was meteen geslaagd. Ik weet dat er mensen zijn met het IQ van een kip die ook met de auto kunnen rijden, maar toch ben ik heel fier op mijzelf hiervoor. Ik had een paar jaar voordien ook een poging gedaan om met de auto te leren rijden, maar toen heb ik het niet volgehouden. Half 2013 besloot ik om weer een poging te wagen, maar ik maakte er meteen een top secret project van. Enkel een handjevol mensen wisten waar ik aan begon. Ik had geen zin om er constant vragen over te krijgen, om onnodige tips naar mijn hoofd geslingerd te krijgen, en ik wou het vooral alléén doen. Iets wat ik zélf had gerealiseerd, zonder hulp, daar had ik nood aan. Dus ik schreef mij in voor de rijschool, in de zomer kreeg ik 20 uur les en nadien kocht ik een eigen autootje (mijn allerliefste lelijke Smart uit het stenen tijdperk). Toen ik slaagde voor mijn examen begon ik aan een overwinningstournee doorheen mijn vriendenkring. Ik verraste bijna iedereen door met hen casual langs mijn auto te wandelen en dan op het knopje van mijn sleutel te duwen. PING, lampen aan. Zalig. Vooral het gezicht van mijn ouders ga ik nooit ofte nimmer vergeten. Iedereen was toen heel fier op mij, maar niemand was fierder dan ikzelf. Mijn auto is niet zomaar een vervoersmiddel, maar een symbool voor mijn vrijheid en onafhankelijkheid. Ik durf vaak niet ergens alleen naartoe met de fiets, te voet of met het openbaar vervoer, maar mijn auto is voor mij een harnas dat ervoor zorgt dat ik toch kan doen wat ik wil. Lang leve mijn knalblauwe dinosaurus met groene zetels!

VERDRIET

In de zomer gingen twee van mijn beste vrienden, die al tien jaar een koppel waren, uit elkaar. In die tien jaar hebben wij heel veel van onze tijd samen gespendeerd. Eerst gewoon binnen onze gezamenlijke vriendenkring, maar sinds de komst van Het Vriendje nog meer omdat we toen allemaal in hetzelfde appartementsgebouw woonden. In die tien jaar zijn we vaak samen op reis geweest, samen op weekend, etentjes, tv-avonden, op café, gewoon wat rondhangen,… Toen we in hetzelfde gebouw woonden, zagen we elkaar zo goed als elke dag. Sinds wij ons huis hebben gekocht en dus vehuisden, zagen we elkaar minstens wekelijks. Vaak een paar keer per week. En opeens wordt dat omgegooid. Ik wil helemaal niet egoïstisch overkomen nu, want uiteraard zijn zij zelf degenen die er het meest onder lijden. Maar een breuk na zo’n lange tijd heeft impact op alles. Het was ook heel moeilijk om hen allebei ongelukkig te zien, en om te proberen om neutraal te blijven in de hele situatie. Op dat vlak was het een zomer om snel te vergeten.

RUST

Rust is misschien niet echt een emotie, maar rust in mijn agenda zorgt voor rust in mijn hoofd. En rust in mijn hoofd zorgt dan weer voor geluk. Als er één constante is in mijn leven, dan is het wel mijn haat-liefde-verhouding met mijn agenda en mijn sociaal leven. Ik heb veel vrienden, een leuk en actief leven, een lieve familie en veel bezigheden. Maar soms krijg ik het gevoel alsof al die bezigheden op mij afkomen als een pletwals. En ik heb de voorbije jaren geleerd om op de rem te gaan staan als ik dat gevoel krijg. En dan krijg je zo van die dingen als De Grote Voskosmos-Coconweek 🙂 Ik kan mijn batterijen alleen maar opnieuw opladen door volledig in mijn eigen schelpje te kruipen en er even niet uit te komen. Daarom heb ik ook zo genoten van de afgelopen kerstvakantie. Ik had bewust niets gepland, en deed elke dag gewoon waar ik zin in had. Ook heel rustgevend was het spontane weekje vakantie in Nederland met Het Vriendje in juni. Gewoon een week gaan relaxen, alles mag en niets moet. Heerlijk. Ik moet alleen leren om dat meer door te trekken in mijn dagdagelijkse leven, zonder dat ik er ganse themaweken voor moet in het leven roepen.

GELUK

Ik heb een nieuw schriftje gekocht voor de komende vijf jaar. Het heet “een vraag per dag”, en ik heb er mij echt al mee geamuseerd. Op 1 januari is het invullen gestart. Elke dag krijg je een vraag die je dan kort moet beantwoorden. De vragen zijn heel uiteenlopend, soms wat gewichtig (wie zijn de belangrijkste mensen in jouw leven?) maar vaak ook luchtig (met welk liedje zit je in je hoofd?). De vragen herhalen zich elk jaar, dus na vijf jaar heb je een overzicht van hoe je telkens hetzelfde of anders op een vraag kon antwoorden. Een van de vragen van deze week was: “Heb jij geluk? Waarom (niet)?” Ik heb geantwoord dat ik issues heb, soms ernstige, maar dat ik aan de basis wel geluk heb met mijn vrienden, familie, mijn leven en het feit dat ik in België geboren ben. De laatste maanden waren soms wel zwaar, vooral door de onzekerheid op mijn werk die heel erg op mij weegt, maar ik besef goed genoeg dat ik niet te klagen heb. Ik ben niet ziek, ik woon niet in een gebied waar elke dag de bommen rond mijn oren vliegen, en ik mag eigenlijk al blij zijn dat ik kan/mag werken. Punt. Dat neemt niet weg dat ik ook momenten heb waarin ik irrationeel kwaad of slechtgezind ben, soms zelfs gewoon omdat iemand mij bijvoorbeeld heeft voorgestoken in de winkel. Dat is menselijk, en ik vind dat iedereen daar recht op heeft. Maar op de vlakken die er écht toe doen, ben ik wel gelukkig.

Pfoe. Nu ben ik eventjes helemaal uitgetypt. Als jullie het niet erg vinden, ga ik de echte Zamenvattende Zondag van deze week overslaan. Ik kan het misschien nu al samenvatten: ik ging werken en ik schreef posts voor mijn blog. Dat was het zowat. Lekker saai.

Daaag 2014, en hallo 2015. We zijn nu al goede vrienden hé. Behalve die aanslagen. Dat mag stoppen. Bedankt.

XO

 

Bron foto auto