We zijn alweer bij de laatste dag van deze Zamenvattende week gekomen. Ik ben er een beetje mentaal van uitgeput, dus ik vrees dat ik de komende week even op mijn effe moet komen en dat hier niet veel zal verschijnen. Ik moet maandag ook weer gaan werken dus dan moet ik sowieso weer wennen aan de dagelijkse routines. Maar we zijn hier niet om het te hebben over wat nog moet komen, maar wel over wat geweest is. Vorig jaar maakte ik deze post aan de hand van een paar kernwoorden, en dat leek mij dit jaar alweer een goed idee. If it ain’t broke, don’t fix it zeker? Hier gaan we!

VOORUITGANG

De afgelopen weken heb ik regelmatig teruggeblikt op het voorbije jaar. Omdat ik het zelf wou, omdat ik de vraag kreeg en omdat dat nu eenmaal is wat je doet eind december. Ook mijn vraag-per-dag-schriftje vroeg mij wat het beste moment van het afgelopen jaar was. Ik schreef als antwoord dat mijn vakantie in juni de beste weken van het jaar waren. Het was niet alleen de eerste keer dat ik zo veel vakantie (drie hele weken!) nam, maar het was ook een ideale mix van thuisblijven en weggaan. De eerste week gingen we met mijn ouders naar Kroatië, de tweede week was ik alleen thuis terwijl Het Vriendje moest werken, en de week nadien gingen we naar “ons” Roompotpark in Nederland. In Kroatië voelde ik mij af en toe weer mijn oude zelf. Vroeger was ik eerder een free spirit die wel hield van avontuur, maar onder andere door mijn angstprobleem is dat de afgelopen jaren serieus verminderd. Maar daar in Kroatië kwam af en toe de oude ik weer boven. Ik ging spontaan in mijn ondergoed in de zee zwemmen omdat ik gewoon niet kon wachten tot ik mijn zwemkledij kon aandoen. Ik ging snorkelen en genoot van alle natuur in de zee, iets wat ik al heel lang niet meer gedaan had omdat ik regelmatig paniekaanvallen kreeg als ik te diep ging of dacht dat er iets vies zich in het water verstopte. Het zijn misschien maar heel kleine en vanzelfsprekende dingen voor een buitenstaander, maar voor mij waren het lichtpuntjes die mij toonden dat mijn spontaniteit en niet angst af en toe nog de bovenhand kan krijgen.

STILSTAND

Voor elke stap vooruit is er vaak ook een stap achteruit. Misschien is achteruit een beetje te drastisch gezegd, misschien bedoel ik eerder een soort stilstand. Ik heb mij dit jaar ook regelmatig slecht gevoeld. Niet alleen door de angsten, maar spijtig genoeg steken die meer hun hoofd naar omhoog als er ook andere dingen in mijn leven wat slechter gaan. Mijn situatie op het werk was wééral eens onzeker, ik kreeg maar liefst twéé keer een nieuwe bazin (wat niet slecht was maar wel veel verandering met zich meebracht), mijn dierbare auto stierf een trage dood, mijn gewicht ging veel trager dan ik wou naar omlaag en vaak ook gewoon terug omhoog,… En af en toe voelde ik mij ook slecht omdat een mens zich nu gewoon af en toe slecht voelt zonder reden. Mijn emoties waren niet echt heel stabiel dit jaar en ik heb het gevoel dat ik iets meer geweend heb dan anders. Ik kan niet veel anders doen dan goed voor mijzelf blijven zorgen, en misschien iets minder streng zijn voor mijzelf. En dat brengt mij naadloos bij…

OPENBARING

Een paar weken geleden had ik een openbaring tijdens het lopen. Het was kerstavond en ik liep in de namiddag mijn 21^ste Start-To-Run-les. Zoals jullie wisten was het de bedoeling om tegen het einde van het jaar rond te zijn met de lessen. Omdat ik een week ziek was tussendoor, schoof ook de deadline met een week op. De eerste tien minuten van die eerste les was ik alleen maar bezig met rekenen. Hoeveel keer zou ik nog moeten gaan als ik het zou willen halen? Hoeveel dagen waren er nog in de kerstvakantie? Op welke dagen zou ik kunnen gaan? Hoe meer ik telde, hoe meer bleek dat ik waarschijnlijk mijn deadline niet zou halen. En toen begonnen de zelfverwijten. Ik bleef lopen, en hoe verder en sneller ik liep, hoe kwader ik op mijzelf werd. “Waarom kan ik toch niets volhouden?” “Waarom duurt het nu toch zo lang voor ik die lessen kan afmaken?” “Ik ben echt zo’n opgever.” “Andere mensen zouden al lang klaar zijn én veel sneller ook.” “Loser.” Ik was echt heel gemeen tegen mijzelf.

En toen kreeg ik opeens mijn openbaring. Waarom was ik in godsnaam zo aan het focussen op het negatieve? Waarom vergat ik blijkbaar het feit dat ik een paar maanden geleden nog geen twee minuten kon lopen tijdens les 2, maar nu wel al tien minuten kon lopen tijdens les eenen-fucking-twintig? Ik had altijd gezegd dat lopen niets voor mij was en toch liep ik hier. En vrij vlot dan nog ook. Ik stelde mij voor dat mijn BFF naar mij zou komen met de boodschap dat ze haar lessen niet zou kunnen afronden tegen haar eigen deadline. De deadline die niemand behalve zij zelf haar had opgelegd. En dat ik dan al die gemene dingen die ik tegen mijzelf had gezegd, ook tegen haar zou zeggen. Dat ze een loser was, niets kon volhouden, dat ik teleurgesteld was in haar en dat ik toch al had verwacht dat ze het niet zou halen. Dat zou ik nooit ofte nimmer doen. Nog geen haar op mijn hoofd zou er aan denken. Ik zou haar zeggen hoe trots ik op haar ben dat ze al zo ver was geraakt, dat ze moest denken aan hoe goed het wel niet was dat ze er zelfs al aan begónnen was, dat elke kleine vooruitgang super was.

Waarom zeg je tegen jezelf vreselijke dingen die je nooit tegen iemand anders zou zeggen? Waarom kan je bij ander mensen wel het positieve zien, maar niet bij jezelf? Ik nam mijzelf op dat moment voor om iets liever te zijn voor mijzelf. Iets meer te focussen op mijn goede punten. Iets minder hoge eisen te stellen aan mijzelf. Meer te beseffen dat ik mijn best doe, en dat dat soms al genoeg is.

PRIORITEITEN

Dit jaar probeerde ik iets te doen aan een probleem dat ik al jaren heb en dat ik hier ook al vaak besproken heb: mijn overvolle agenda. Ik hield regelmatig een weekenddag vrij waarop ik van mijzelf niets mocht plannen, ik sprak minder af, ik deed iets meer mijn eigen goesting. Langs de ene kant was dit heel positief, want ik had weer wat meer broodnodige tijd voor mijzelf. Langs de andere kant heb ik nog veel nood aan een balans te zoeken hierin. Meer tijd voor mijzelf betekende uiteraard ook minder tijd voor anderen. En misschien ben ik daar wel wat te ver in gegaan. Ik moet heel goed opletten dat mijn me-time (ik haat dat woord) niet egoïstisch wordt, en dat ik zo niet te veel afstand creëer tussen mij en mijn omgeving. Ik hou van mijn eigen cocon, maar moet oppassen dat ik er niet té gehecht aan word en dat het geen plek wordt waar ik in ontsnap van de grote boze wereld. Dus dit jaar ga ik proberen om een beter evenwicht te zoeken. Ik moet een manier vinden om mijn tijd in te delen zodat ik de beste versie van mijzelf kan zijn voor mijzelf, Het Vriendje, mijn familie, mijn vrienden en mijn collega’s. Ik heb al een paar ideetjes die ik de komende weken wil onderzoeken, maar da’s toekomstmuziek.

En zo zijn we aan het einde gekomen van deze Zamenvattende Week. Ik wens al mijn lezers het allerallerallerbeste voor het komende jaar, en hopelijk beleven we in 2016 even veel grappige en mooie momenten hier samen in de Kosmos van de Vos.

XO