Voor ik op vakantie vertrek, krijgen jullie zoals beloofd nog een suikerdieet-update. Ik ben intussen 150 (vandaag exact!) dagen bezig, met de nodige ups en downs. Ik baseer mij voor deze update op dezelfde vragen die ik beantwoord heb toen ik mijn eerste maand achter de rug had. En net als toen smijt ik er een paar foto’s tussen van dingen die ik wél nog eet, en er nog smakelijk uitzien ook. Win-win!

“Waarom doe je dit?”

Even een kleine throwback naar begin januari, waar ik mijn wilde plannen aankondigde. In deze post vat ik mijn bedoelingen en motivaties goed samen. Die eerste maand draaide alles rond afkicken en niet meer afhankelijk zijn van suiker. Dat is heel goed gelukt, al zeg ik het zelf. Ik vind het met momenten nog heel moeilijk, en ik zal altijd een zoetekauw blijven. Taarten for life! Maar ik ben er niet meer door geobsedeerd, en voel niet meer elke dag die fysieke en mentale nood aan zoet, zoeter, zoetst. Mijn focus ligt de voorbije maanden meer op volhouden en mijn gezondheid. En gekoppeld aan die gezondheid uiteraard: mijn gewicht.

“Hoe strikt ben je? Maak je uitzonderingen?”

Die eerste maand was ik superstrikt. Dat moest ook wel, want anders zou dat afkicken mij nooit gelukt zijn. Nadien heb ik de regels een beetje versoepeld, vooral omdat ik mijn sociaal leven niet volledig wou opofferen. In januari ging ik geen enkele keer op restaurant en vermeed ik alles waar ik geen volledige controle had over mijn eten. Dat is ok voor een maand, maar niet voor langer. Dus ik bleef bij mijn basisregels (geen suiker, geen vervangsuikers behalve 1 lepel honing per dag) en maakte er twee bij; ik mag eten wat ik wil op restaurant en op reis.

Er zijn ook zeldzame uitzonderingen. Zo moesten we bijvoorbeeld dit weekend naar een trouwfeest, en daar heb ik er ook niet op gelet. En toen we werden uitgenodigd voor een etentje bij vrienden die net een kindje hadden gekregen, heb ik ook gewoon gegeten wat de pot schafte. Ik ga op zo’n momenten echt niet moeilijk doen. Als ik het gemiddeld bekijk, dan schat ik dat ik twee maaltijden per week wél suiker eet. En dan bedoel ik daar niet per se mee dat ik mij twee keer per week op de moulleux en suikerspinnen stort, maar eerder dat mijn hoofdgerecht dan bestaat uit dingen waar ik niet zeker van weet wat er juist in zit.

“Lukt het goed om het vol te houden?”

Het lukt beter dan ik zelf had gedacht. Ik heb in het verleden al verschillende dieet-ideeën en projecten gehad, maar bij de meeste haakte ik na een paar weken al af. Met het gekende jojo-effect als gevolg. Dit hou ik nu toch al vijf maanden vol, en ik ben niet van plan er op korte (of misschien zelfs lange) termijn mee te stoppen.

In de eerste maand is het uiteraard zoeken, en moet je elk etiket bestuderen en proberen lekkere recepten te bedenken. Maar eens je dat wat onder de knie hebt, wordt alles routine. Als ik gewoon thuis ben moet ik er zelfs niet meer over nadenken. We hebben ook (met uitzondering van een paar dingen voor Het Vriendje) niets meer in huis waar suiker in zit. Ik weet welke producten ik wel en niet kan kopen, ik heb mijn vaste recepten waar ik af en toe wat mee varieer, en het werken met een weekmenu is de standaard geworden. Ik doe ook weer gewoon mijn boodschappen online, omdat ik meestal een vaste boodschappenlijst heb. Dat scheelt al heel wat in tijd en moeite.

Dat neemt allemaal niet weg dat het soms simpelweg kut met peren is. Maandag had ik een heel slechte en emotionele dag waarop ik zin had om gewoon de handdoek in de ring te gooien. En als er tijdens een vergadering op het werk eclairs worden bovengehaald en jij bent de enige die beleefd nee zegt, dan wringt dat. De weekends zijn het moeilijkst. In de week is er een vaste routine en heb ik meestal geen tijd om stil te staan bij al het lekkers in de wereld. Maar in het weekend zijn er etentjes, uitstapjes, sociale verplichtingen.. En heel soms is er ook een luie weekenddag die gevuld wordt met rondslenteren in huis en tv kijken. Op de momenten waarop ik veel tijd vrij heb is het héél moeilijk om niet te denken aan koekjes en ijsjes. ’s Avonds in de zetel een film kijken is nu eenmaal leuker met Ben&Jerry dan met een kommetje druiven. Maar ik heb meer goeie en gemotiveerde dagen dan slechte. Zolang die de bovenhand blijven houden, hou ik het nog wel even vol.

“Heb je al vals gespeeld?”

Ik kan mij wel een paar momenten herinneren, ja 🙂 Zoals ik al zei moesten we vorig weekend naar een trouwfeest. We gingen de hele dag van hot naar her; van de burgerlijke trouw naar de ceremonie naar de receptie naar nόg een receptie en dan uiteindelijk naar het avondfeest. We hadden er geen rekening mee gehouden dat we ’s middags ook iets moesten eten, en bleven onverwacht eten bij de ouders van een van de vrienden van Het Vriendje. Die mensen waren superlief en gastvrij, en de hele tafel stond vol met pistolets, sandwichen, beleg,… En koffiekoeken. Als ik mij aan de regels hield mocht ik letterlijk niéts van dat alles eten (behalve een sneetje kaas). Dus ik heb alles aan mijn laars gelapt en ik heb twee pistolets met paté en twee koffiekoeken gegeten. Die pistolets met paté kon ik nog goedpraten, want ja, ik moest toch iéts eten? Maar die twee koffiekoeken waren totaal onnodig en heb ik alleen puur uit vraatzucht opgegeten.

De andere zondigmomenten waren telkens als ik op café een thee bestelde en ze geen honing hadden/ik mijn eigen honingpotjes vergeten was. Ik denk dat er zo drie momenten zijn geweest waar ik gewoon het suikertje dat bij de thee zat heb gebruikt.

Alle andere “zondig”-momenten vallen niet onder het vals spelen, omdat ze gebeurden op weekend/vakantie of op restaurant en dus volledig binnen mijn eigen regels vielen.

O ja, bijna vergeten: ik heb ook 1 keer pannenkoeken met bruine suiker gegeten in Planckendael. Oeps.

“Merk je daar nu eigenlijk iets van? Mentaal of lichamelijk?”

Dit is de vraag die ik het meest krijg, en waar ik het moeilijkst op kan antwoorden. Ik voel mij eigenlijk niet echt anders. Dat is misschien een beetje teleurstellend om te lezen, maar ik kan er niet om liegen. Misschien ligt het aan het feit dat ik mij voordien ook niet echt slecht voelde? Fysiek bedoel ik dan, want mentaal zag/zie ik echt wel af van die suikerverslaving en de bijhorende onzekerheden over mijn gewicht. Ik ben nog regelmatig moe, maar ik denk dat dat volledig te wijten is aan mijn overvolle sociale agenda. Zelfs al zou ik nog maar 45 kilo wegen en superfit zijn, dan zou ik nog moe worden van mijn eigen propvolle planning. Dus dat is een probleem dat daar los van staat. Wat ik de afgelopen maanden wel heb gevoeld is trots. Als ik een complimentje krijg, als er een goeie min op de weegschaal staat, als ik merk dat ik vooruitgang boek bij mijn workouts, als ik besef dat ik al vijf maanden bezig ben en het nog niet opgegeven heb, als ik een truitje kan kopen in een maat M in plaats van L,… Daar ben ik zelf wel fier op.

Ik merk wel een verschil in mijn conditie. Ik heb een paar leuke flashy sportkleren gekocht, schafte mij een matje en gewichtjes aan, en laat mij bijna elke dag bevelen door Jillian Michaels en haar 30 day shred. Ik heb bijna nooit zin om er aan te beginnen, maar ben elke dag weer blij als ik het toch gedaan heb. De dingen die ik in het begin totaal niet kon (pompen! burpees!) gaan nu al veel vlotter. Ik ben nog altijd geen bodybuilder en ga dat ook nooit worden maar ik kan nu wel een half uurtje heel intensief sporten zonder dat er een ambulance stand-by moet staan.

“Hoeveel ben je al afgevallen?”

Haaaa, mijn favoriete deel van deze post. Not. Maandag was ik te laat op mijn werk omdat ik ’s morgens een half uur heb zitten wenen in de badkamer. Nu moeten jullie niet denken dat ik elke maandagochtend wenend op de weegschaal sta, dit was de eerste keer, maar het is wel een grote bron van verdriet en frustratie. Die ochtend stond er een dikke +1,3kg op de teller. Één komma fucking drie. Ik weet ook waar die 1,3 vandaan komt (trouwfeest op zaterdag en klasreünie op restaurant zondag), maar toch deed het mij pijn om ze te zien. Ik doe zό veel moeite, ik doe zό hard mijn best, en de resultaten zijn deprimerend.

De meeste weken val ik af. Ik heb het zelfs nageteld! Ik ben nu 21 weken bezig. Van die 21 weken zijn er 14 weken waar ik op maandag een min zag op de weegschaal, en 6 waarop ik bijkwam (de week na Salzburg heb ik mij niet gewogen). Het probleem is dat ik heel traag afval, maar wel heel snel terug bijkom. Als ik mij een hele week perfect gedraag, niet zondig en bijna elke dag sport val ik met heel veel geluk 300 of 400 gram af. Dat is natuurlijk niet slecht, maar nu ook niet om hysterisch blij van te worden. En dan zijn er de weken waarin ik bijkom. En meteen veel bijkom, zoals deze week. En ik moet daar zelfs niet heel gek voor gedaan hebben, één restaurantbezoek en één thee met suiker is al genoeg. Met als resultaat dat ik het gevoel heb dat ik drie stappen achteruit zet voor elke stap vooruit. Soms zie ik aan het einde van een maand niet eens een gram verschil, gewoon omdat ik er drie weken over heb moeten doen om de tegenslag van één week er terug af te krijgen.

Maandag zag ik het allemaal niet meer zitten. Ik was een hoopje miserie, daar voor de warme lucht van mijn badkamervuurtje. Ik had al veel verder willen staan na deze vijf maanden. Ik had gehoopt om begin juni op -7 te zitten. Maar als ik die 1,3 van gisteren er bij tel, is er in totaal sinds 5 januari 3 kilo af. DRIE! Dat is in mijn ogen op dit moment niéts. Toch niet in verhouding met de moeite die ik er in steek. Ik probeer elke dag te sporten terwijl ik veel liever op hetzelfde moment naar Netflix zou kijken. Ik kies elke dag weer voor slaatjes en magere yoghurt, terwijl ik meer zin heb in macaroni en chocoladepudding. Ik maak weekmenu’s, neem mijn eigen maaltijden mee naar etentjes met vrienden, sla elke traktatie op het werk af. En waarvoor? Voor drie miezerige kilo’s op vijf maanden tijd? De moeite die ik doe en de dingen die ik moet laten zijn totaal niet in verhouding met het resultaat dat ik zie. Dus gisteren zat ik eventjes op een breekpunt. Ik ben er nog altijd niet helemaal over. Ik probeer mijn motivatie terug te vinden, en ik weet ook dat mij dat vandaag of morgen wel zal lukken, maar het is niet gemakkelijk.

Vooral het besef dat dit niet iets tijdelijk is, is moeilijk om mee om te gaan. Uiteraard wil ik voor de rest van mijn leven een gezonde levensstijl behouden. Maar ik besef steeds meer en meer dat diëten iets is waar ik aan ga blijven vastzitten. Het gaat niet stoppen van zodra ik mijn streefgewicht bereik (en aan dit tempo gaat dat pas binnen een jaar of drie zijn). Want dan ga ik dat er af moeten houden. En dat gaat niet lukken als ik elke keer een kilo bijkom als ik één stuk taart eet.

“En wat nu? Een blij weerzien met taarten en snoepjes?”

In tegenstelling tot wat mijn klaagzang van hierboven misschien laat uitschijnen, ga ik toch gewoon voort blijven ploeteren. Misschien moet ik er eens over nadenken om opnieuw een maand zoals in januari in te voeren, en weer enorm strikt te zijn. Maar wat dan daarna? Of misschien moet ik dat strikte houden, en geen ruimte meer laten voor zondigen. Maar hou ik het dan wel vol op lange termijn? Stof genoeg om over na te denken. De komende weken ga ik proberen om er mij niet te druk in te maken. Zaterdag start mijn vakantie, en niet veel later is het mijn verjaardag.

Als je bij deze post bent terechtgekomen omdat je zelf ook graag wil stoppen/minderen met suiker, wil je misschien nu gewoon gillend weglopen en je laptop in brand steken. Doe dat niet. Laat dit je niet ontmoedigen. Dit is een momentopname waarop ik niet echt positief kan zijn, en spijtig genoeg valt die samen met de 150-dagen-update. En ik kan alleen maar eerlijk zijn, zoals ik hier al zo vaak ben geweest. Maar als ik zou moeten kiezen of ik er opnieuw aan zou beginnen: dikke vette (haha) yes. Er zijn nog altijd wel 14 weken geweest waarop ik met een brede glimlach van de weegschaal stapte, en heel veel momenten waarop ik enorm trots was op mijzelf. En zelfs als er geen gewicht meer af gaat, ik ben er zeker van dat ik véél gezonder leef dan vroeger. En dat kan nooit kwaad, toch?

En dan ga ik nu mijn valies inpakken, en proberen om op vakantie mijzelf en mijn wilskracht wat terug op te laden.

Tot snel XO