Het was al lang geleden, dus vandaag doen we nog eens een specialleke. We gaan niet de voorbije week zamenvatten, maar wel de voorbije maand. En we gaan ons focussen op één zintuig: proeven. Begin januari stopte ik met suiker eten, en ik had beloofd om daar een update van te geven. Ik geef vandaag uitleg bij de vragen die ik het meest kreeg, en ik smijt tussendoor ook een paar foto’s naar jullie hoofd van dingen die ik wél nog mag eten.

“Waarom doe je dit?”

Ik heb in deze post al uitgebreid uitgelegd waarom ik besloot om afscheid te nemen van suiker. Samengevat is het omdat ik mijn gezondheid niet langer op het spel wil zetten, en daar hoort ook gewicht verliezen bij.

“Hoe strikt ben je? Maak je uitzonderingen?”

Ik ben heel strikt, maar ik heb toch twee uitzonderingen gemaakt. Ik mag van mezelf wel nog aardappelen eten, en één lepel honing per dag.

Aardappelen omdat ik die reken tot de categorie groenten en fruit die natuurlijk gesuikerd zijn. Sommige mensen schrappen die groep ook als ze stoppen met suiker, maar dat zou ik echt niet kunnen. Een patat komt recht uit de grond op mijn bord, en is (voor zover ik weet) niet bewerkt. Dus dat mag. Maar dat betekent niet dat ik elke dag een gans bord aardappelen binnenspeel. Ik schat dat ik in die volledige maand misschien vier kleine aardappeltjes heb gegeten.

De honing is meer een twijfelgeval, en ik weet dat veel mensen dat zouden zien als vals spelen. Ik heb er zelf ook een dubbel gevoel bij. Maar ik hou het bij een kleine lepel per dag, en soms ook gewoon geen. Ik gebruik die lepel dan vooral om in een grote tas thee te doen. Ik drink ongelofelijk graag thee, vroeger met minstens anderhalf klontje suiker. Mijn dagelijkse warme tas zou ik niet kunnen laten, vooral omdat ik nu ook geen koffie meer drink. Voor de rest drink ik alleen maar water, en dan is iets warms wel welkom, zeker als het zo koud is als nu. Soms gebruik ik de lepel honing ook om door een natuuryoghurt te roeren. Op het werk gebruik ik “gewone” vloeibare honing, maar thuis heb ik een pot onbewerkte honing recht van bij de imker.

Maar buiten die twee dingen ben ik heel streng voor mezelf. Ik lees verpakkingen als een havik, en als er ergens suiker (of een synoniem) staat, ook al is het maar een halve gram op 100, dan laat ik het staan. En als ik geen verpakking vind, waag ik ook de gok niet. Ik gebruik ook geen vervangproducten als stevia of candarel.

“Lukt het goed om het vol te houden?”

Eigenlijk wel. Ik heb maar een paar dagen gehad, ergens in de derde week, waarin ik echt begon te snakken naar snoep en koeken en gebakjes. Op een bepaald moment had ik zelfs gewoon op google gezocht naar “taart” en zat ik een uur lang naar die foto’s te staren. Dat had waarschijnlijk met mijn (boys, doe jullie ogen en oren toe) menstruele cyclus te maken. Maar het gevoel van overwinning op mijzelf overheerst uiteindelijk wel. Ik mis alles (vooral taart en cake), maar ik ben nóg meer fier op mijzelf.

Wat ik wel lastig vind is de tijd die erin kruipt. Op zondag maak ik een weekmenu voor de week nadien, en omdat ik niet graag kook en ook niet creatief ben in de keuken, is dat voor mij echt een opgave die urenlang kan duren. Voordien bestelde ik af en toe boodschappen bij de Delhaize, maar ging ik vooral snel naar de Aldi bij ons om de hoek. Dat bestellen lukt helemaal niet meer, omdat ik dan geen etiketten kan lezen, en bij de Aldi hebben ze niet veel suikervrije opties. Dus de supermarktbezoekjes nemen een serieuze hap uit mijn vrije tijd. En dan nog dat koken zelf.. Zo goed als alles van nul vers maken, genoeg blijven variëren, ervoor zorgen dat we toch nog lékker eten want dat is uiteindelijk het belangrijkste,… Dat steekt mij soms wel tegen. Alleen uit groenten snijden haal ik nog wat plezier, omdat ik dat voor de tv kan doen 🙂

“Heb je al vals gespeeld?”

Ik heb drie keer vals gespeeld. Ik had mij voorgenomen om de dingen die al in mijn agenda stonden te laten staan en mij dan zo goed als mogelijk aan te passen, en gewoon geen nieuwe dingen in te plannen.

De eerste keer was in de eerste week, toen ik ’s avonds een nieuwjaarsetentje had met vriendinnen. Mijn BFF had gekookt, en ze had speciaal gemaakt waar ik weken voordien (toen ik het suiker-schrappen-plan nog niet had) naar had gevraagd. Dus ik vond dat ik het niet kon maken om dat dan niet op te eten, vooral omdat het op mijn eigen vraag dat menu was. Ik had haar op voorhand laten weten dat ik het hoofdgerecht zeker zou opeten, maar dat ze voor mij geen dessert moest voorzien. Ze is dan zo lief geweest om fruitsla te maken als dessert, zodat ik toch nog kon mee-eten. Wat zou de wereld een vreselijke plek zijn zonder vriendinnen hé? ❤

De tweede keer was een week later, toen ik naar een kaas-avond moest. Die stond ook al maanden ingepland, en omdat ik er zo naar uitkeek had ik ook geen zin om te vragen om hem speciaal voor mij te verzetten. En kaas mag ik eten, dus dat was uiteindelijk geen probleem. Ik heb daar gezondigd door 1 eetlepel chutney te eten. Een van de gastheren had speciaal voor mij broodjes zonder suiker gemaakt, zodat ik toch geen brood moest missen. Die heb ik nadien trouwens proberen namaken, het resultaat daarvan heb ik al getoond.

De derde keer was op de begrafenis van de nonkel van mijn papa. We gingen na de begrafenis nog mee naar de koffietafel. Ik had mij voorgenomen om daar niets te eten en gewoon te wachten tot thuis, maar ik had toch zo veel honger dat ik één (volkoren!) pistolet heb gegeten. Van de koffiekoeken of de koffie/thee met suiker ben ik wel braafjes afgebleven.

“Merk je daar nu eigenlijk iets van? Mentaal of lichamelijk?”

Als je de verhalen leest van andere mensen die suiker geschrapt hebben uit hun leven, dan zou je beginnen denken dat je er één grote bol bruisende energie van wordt. Dat is bij mij niet gebeurd. Ik had dat ook helemaal niet verwacht, omdat ik gewoon van nature niet veel bruisende energie heb. Ik ben een luie doos, en dat gaat niet drastisch veranderen door mijn eetgewoonten aan te passen. Ik heb ook geen last gehad van afkickverschijnselen, behalve dan dat ik in de eerste weken heel slecht sliep. Maar ik denk dat dat eerder te maken had met de situatie op mijn werk.

Er is wel iets dat merkbaar veranderd is, en hopelijk was dat niet gewoon toeval. Er is standaard één dag in de maand waarop ik gegarandeerd barstende hoofdpijn heb, en waar ik de dag niet doorkom zonder minstens een dafalgan en een driftbui. Dat is de dag (mannen, weer ogen en oren toe) voor mijn regels. Ik kan mijn klok daar gelijk op zetten, en ik weet van mijzelf dat ik die dag niets waard ben. En deze maand heb ik daar geen last van gehad, of toch niet zoals anders. ’s Ochtends had ik een heel klein beetje last van mijn hoofd, maar dat is later op de dag weggetrokken. Hopelijk is dat een blijvend effect!

Het grootste effect zat niet in mijn hoofd of in mijn lijf, maar in mijn portemonnee. Normaalgezien kom ik met mijn loon net rond, maar vorige maand heb ik meer dan 300 euro kunnen sparen. Gewoon door amper uit eten te gaan, geen zakken snacks te kopen in de cinema, en niet meer stukken taart te gaan eten in gezellige koffiehuisjes. Dat ga ik sowieso niet volhouden, want ik wil mijn sociaal leven niet volledig laten verdwijnen. Maar het was wel een leuk extraatje. Onze gezamenlijke rekening heeft wel afgezien deze maand. In plaats van naar de Aldi naar de Delhaize en ook regelmatig naar de Bio Planet, dat is toch een financiële aanpassing.

“Hoeveel ben je al afgevallen?”

Na vier weken was ik 2,6 kilogram kwijt. Dat is niet indrukwekkend veel, maar liever 2,6 die er ook af blijven dan 10 die er nadien dubbel en dik (hihi) weer bij komen. Ik voel dat mijn broeken losser zitten, en deze week hebben twee mensen gezegd dat je het toch al begint te zien. Zij hadden mij allebei al een maand niet meer gezien, dus voor hen zal het meer opgevallen zijn dan voor de mensen die mij elke dag zien.

En als jullie denken dat ik nu een maand honger heb gehad, dan mogen jullie op beide oren slapen. Van de dingen die ik wel nog mag eten, neem ik heel grote porties. Ik eet mij soms een ongeluk aan kaas of groenten, en eet bijna heel de dag door (gezonde) tussendoortjes.

“En wat nu? Een blij weerzien met taarten en snoepjes?”

Ik blijf gewoon lekker voortdoen. Mijn maand zit erop, maar ik ben mijn motivatie nog niet kwijt, dus waarom zou ik dan stoppen? Misschien zal ik mij iets minder gedragen als een complete dictator voor mezelf, maar ik blijf wel streng. Zo heb ik vrijdag op het werk ’s middags een schotel genomen waar een saus op lag waarvan ik niet weet of er suiker in zat of niet. Ik denk het wel. Maar dat is nog altijd beter dan mij terug op de dessertjes te storten, en dat ben ik absoluut niet van plan. De enige uitzondering die ik de komende weken ga maken is aan het einde van de maand, want dan ga ik met Het Vriendje op weekend. En weekends draaien voor ons (of toch zeker voor mij) heel vaak om eten, en misschien sta ik mijzelf dan wel wat meer toe dan anders.

Gelukkig heb ik vrienden en collega’s die heel begripvol zijn. Ik loop er zeker niet mee te koop, en ik vermeld het ook niet meer dan nodig is. Ik zou niet willen dat het overkomt als iets waar ik aandacht voor wil krijgen, want daar huiver ik zelf van. Maar iedereen weet wel dat ze mij geen traktaties of koekjes moeten aanbieden, en sommigen gaan zelfs een stapje verder. Donderdag kreeg ik van een collega een stuk zelfgebakken brood zonder suiker. Volgend weekend moeten we bij vrienden naar een pannenkoekenfeestje, en ik heb al een sms’je gekregen met de vraag of ze voor mij havermoutpannenkoeken moeten bakken. Dus dankjewel aan iedereen, dat betekent echt heel veel voor mij. En ook nog een klein bedankje voor het personeel van de Bio Planet, die altijd mét de glimlach klaarstaan met raad en ingrediëntenlijsten.

Pfoe, dit is langer geworden dan ik dacht. Aan iedereen die het tot hier heeft volgehouden, proficiat. En aan iedereen die afgehaakt is bij mijn menstruele cyclus, ook proficiat!

Tot in de week, voor de volgende #boostyourpositivity-challenge XO