Ik heb al twee A4’s volgeluld, en ik heb zelfs nog geen inleiding geschreven. Dus deze week vliegen we er gewoon meteen in J GO!

Gehoord: Sinds vorige week werkt mijn autoradio weer, dus het is weer een plezier om naar het werk en terug te rijden. Over vervoersmiddelen gesproken: deze namiddag verscheen het prachtig ronde getal van 5000 kilometer op de teller van mijn scooter. 5000! Heb ik hier eigenlijk ooit al verteld over mijn scooter? Ik rij er al een jaar of acht mee rond, en het is een van mijn dierbaarste bezittingen. De avonturen die ik al beleefd heb met dat ding… Heel veel mooie herinneringen, maar zeker ook minder goeie. Een paar jaar geleden kreeg ik er een ongeval mee. Een auto had mij niet gezien en reed achteruit op mij in. Achteraf bleek ook nog dat hij mij een vals adres en verkeerd telefoonnummer gegeven had, dus we hebben hem er nooit voor kunnen laten opdraaien. Ik heb toen zo’n schrik gepakt dat ik er een klein jaar niet mee heb durven rijden. Toen ik uiteindelijk toch de draad weer oppikte, geraakte ik opeens weer overal, waar en wanneer ik wou, zonder hulp te moeten vragen aan vrienden of familie.

Mijn scooter is voor mij, net als mijn auto, een symbool voor mijn eigen vrijheid. Ik was er dan ook kapot van toen hij een paar maanden geleden werd gestolen, en even dolgelukkig toen hij twee weken later werd teruggevonden. Volledig kapotgestampt en -geslagen, dat wel. Puur vandalisme, alleen het achterlicht werkte nog. Veel mensen hebben mij gek verklaard toen ik hem toch nog liet maken, met het geld dat ik daaraan heb moeten geven had ik ook een nieuwe kunnen kopen. Maar ik kon hem niet opgeven, mijn allerliefste scooti. Ik had mezelf na de diefstal twee weken gegeven. Als hij na twee weken nog niet teruggevonden was, zou ik hem mentaal loslaten. En na exact veertien dagen kreeg ik telefoon van de politie, ze hadden hem teruggevonden op een cross-terrein een paar honderd meter verder. Hij ziet er nu wel niet meer uit, de krassen en barsten op het frame zijn gewoon blijven staan omdat ik aan de garage had gevraagd om hem opnieuw rij-klaar te maken met zo weinig mogelijk nieuwe onderdelen. Maar het is mijn scooti. En ik zal er mee rijden tot hij echt niet meer kan. En dan ga ik hem begraven in de tuin. Of ritueel verbranden. Daar ben ik nog niet uit.

Geroken: De veel te verleidelijke geur van tientallen croissants en chocoladebroodjes die vers uit de oven kwamen. Gisteren ging ik helpen op een brunch van mijn ex-chiro, en ik had er op voorhand niet bij stilgestaan dat ik zo een paar uur eten ging maken waar ik zelf van moest afblijven.

Koffiekoeken, chocomelk, rijstpap, chocolade, brood, beleg, yoghurt, chocomousse,… Het was de eerste keer in de afgelopen 69 suikerloze dagen dat ik er zo gefrustreerd door was. Ik heb het welgeteld 6 uur, van 7u tot 13u, volgehouden voor ik het niet meer aankon en twee dikke vette rozijnenboterhammen binnenspeelde. Dat was niet de bedoeling want ik had mijzelf echt voorgenomen om van alles af te blijven, maar uiteindelijk is het nog een wonder dat het daar maar bij gebleven is. Toen ik thuiskwam heb ik eventjes moeten zagen en klagen tegen Het Vriendje. In plaats van mij te troosten, heeft hij foto’s getrokken van mijn miserabele toestand. De snodaard. Dus als je je afvraagt hoe miserie, frustratie en zelfbeklag er uitziet op foto… Zo dus:

Geproefd: Ik zal eens een review doen zie, dat is eens iets anders. Vanmiddag ging ik met een oude vriendin (ter info: ze is zelf niet oud, ik ken haar gewoon al heel lang) lunchen in Mechelen City. We gingen ons volproppen bij Noen, een relatief nieuwe ontbijt-lunch-bar in het centrum. Ik had onlangs gelezen dat ze een prijs hadden gewonnen van hipste nieuwe plek, dus dat moest getest worden. Het is er heel gezellig zitten in een mooi en “hipster” interieur. Je kan er broodjes, soep en zoetigheden eten, maar we gingen resoluut voor het ontbijt. Het was al 12u30 maar we waren allebei nog niet zo lang wakker (#yolo) dus een ontbijt was erg welkom. Wat we hebben gegeten (verschillende soorten brood met confituur of choco, zij een croissant en ik yoghurt met granola en vers fruit) was heel erg lekker, alleen vond ik het spijtig dat er niet meer keuze was. Ze profileren zich als een ontbijt-plek, dus dan zou bijvoorbeeld een stukje kaas of een beetje vlees ook leuk zijn. Er was wel eiersla, en die was zo decadent lekker dat ik er alleen al daarvoor zou teruggaan. De prijs viel ook heel goed mee, we zaten allebei zo vol als een ei en moesten maar 13 euro per persoon betalen. Al bij al een dikke 8 op 10, en het zou een 9 worden als ze hun kaart wat uitbreiden en een duidelijke pijl naar de wc zetten (ik was fout gelopen en was per ongeluk ergens verkeerd beland, wat niet geapprecieerd werd, oeps).

Gevoeld: In het begin van de week heb ik een paar dagen opnieuw last gehad van mijn angsten. Ik denk niet dat er een specifieke aanleiding was, misschien gewoon wat slaapgebrek en een aanslepende verkoudheid. Dat klinkt heel banaal, maar ik weet dat mijn weerstand op zo’n momenten niet 100% is, en als mijn angststoornis dan de kop opsteekt heb ik de energie niet om er tegen te vechten. Het was ook snel weer voorbij, ik heb er maar drie dagen echt last van gehad. Ik heb er een heel dubbel gevoel bij. Langs de ene kant heb ik de neiging om mij waarom-ik?-gewijs in zelfmedelijden te wentelen. En langs de andere kant besef ik ook wel dat ik mij gelukkig mag prijzen dat ik er nog maar sporadisch last van heb, en niet meer elke dag zoals een paar jaar geleden. Dus voor iedereen die op dit moment met gelijkaardige problemen worstelt: je denkt misschien dat er geen licht is aan het einde van de tunnel, maar dat is er wél. Als je mij een paar jaar geleden had gezegd dat ik jaren later nog maar om de zoveel weken, soms zelfs maanden, een paar slechte dagen zou hebben… Ik zou er eens goed mee gelachen hebben. Je moet blijven vechten, en het is geen schande om toe te geven dat je het niet alleen kan. Zoek hulp, neem een vriend of familielid in vertrouwen, vraag aan je huisarts om je door te verwijzen naar iemand om mee te praten,… Het wordt echt beter, je moet in jezelf geloven. En als dat niet lukt, zal ik wel in je geloven in jouw plaats. Beloofd. Ik duim. En omdat ze geen duimen heeft, duimt Poes ook voor je maar dan met al haar andere teentjes.

Gezien: Gisteren keken we voor de miljoenste keer naar mijn lievelingsfilm allertijden: The Shawshank Redemption. Ik ben niet alleen in mijn liefde voor de film, want ik zag nadien dat hij nog altijd op nummer 1 staat in de top 250 van IMDb. Een van de redenen waarom ik zo gek ben van Shawshank is dat ik elke keer weer opnieuw iets nieuws opmerk. Een beeld, een verwijzing, een uitspraak,… Gisteren besefte ik bijvoorbeeld dat het geen toeval is dat Red op een bepaald moment tegen Andy zegt dat hij zijn “shitty pipe dreams” moet opbergen. Snap je ‘m, hé, hé, shitty pipe, hé? Als je hem nog niet gezien denkt, zal dit wel Chinees voor je klinken. Maar wil je dan wel beloven dat je hem gaat zien? Koop hem best wel op blu-ray, of bestel hem in HD, want de beeldkwaliteit van de gewone dvd is heel slecht. Toen we de dvd gisteren uit de speler haalden en de gewone tv opsprong, zagen we dat ze hem op exact hetzelfde moment op één aan het spelen waren. In goeie beeldkwaliteit, uiteraard. Een teken van het universum! Ik heb ook bijna niets meer gezien bij het schrijven van mijn vorige post, omdat ik tranen in mijn ogen had van het lachen. Niet dat ik mijzelf zo hilarisch vind, maar de “research” die ik moest doen was gewoonweg hilarisch. Ik schreef een stukje gebaseerd op de gekste zoekopdrachten waardoor mensen op mijn blog terechtkomen, en er zaten een paar pareltjes tussen. Misschien maak ik nog wel eens een tweede editie, want er zijn er nog véél die ik niet vernoemd heb.

Nu ga ik overschot gezonde pasta eten, terwijl Het Vriendje wacht op de deurbel die de komst van zijn bestelde pizza aankondigt. Grrrrr.

Tot volgende week! XO