Dag mijn lieve zondagskinderen. Ik ga de ZZ vandaag beginnen met een dienstmededeling: ik heb een Twitteraccount gemaakt! Dus als jullie mijn onnozelheden graag op regelmatige basis in 140 tekens willen volgen, één adres: @voskosmosblog.

Gehoord: Ontelbare keren het biep-biep-geluidje van mijn gsm om mij er aan te herinneren dat ik een kwartiertje later een afspraak had. Vorige week deed ik zo goed als niets nadat ik geveld werd door buikgriep, en dat moest natuurlijk deze week allemaal ingehaald worden. Op het werk was het razend druk met dingen van vorige week inhalen tussen het notuleren en verslagen maken van allerhande meetings door. ’s Avonds was het niet veel rustiger. Op maandag werkte ik laat en kon ik nadien geen pap meer zeggen. Op dinsdag ging ik naar de zumba en was ik stiekem blij dat mijn aansluitende fitness-afspraak afgezegd werd. Op woensdag ging ik met vriendinnen tapas eten op restaurant, en op donderdagavond ging ik met mijn mama naar de stand-up-show van Steven Goegebeur. Allemaal heel leuke dingen, maar ze hebben er wel voor gezorgd dat ik amper tijd had voor mijn sport-dvd’tje. Ik heb mijn oefeningen deze keer maar twee keer gedaan, terwijl ik toch wel op vier keer gemikt had. Een van die twee keer was zelfs uit noodzaak samen met mijn vriendinnen voor het etentje van woensdag. Één van hen had gevraagd om haar te komen halen met de auto en ik had gezegd dat ik dat zou doen op voorwaarde dat ze dan even moest wachten terwijl ik mijn oefeningen deed. Ze had een beter idee: ze zou gewoon meedoen, waarom niet? En opeens wou er nog iemand meedoen, met als resultaat dat we op woensdag om 18u30 samen voor mijn tv stonden te zweten. Geweldig toch, zo’n vriendinnen?

Geroken: Dieren uit alle hoeken van de wereld. Gisteren gingen Het Vriendje en ik een dagje naar Antwerpen. We hebben een beetje gewinkeld, veel gegeten in de Exqi en daarna was het tijd voor de Zoo. We hebben sinds een paar jaar een abonnement en we proberen daar zo veel mogelijk van te genieten. En zaterdag was echt een ideale dag om te gaan, omdat het niet zo’n goed weer was waren we daar bijna alleen.

Nergens moeten drummen, geen honderden kinderwagens die tegen je schenen worden geduwd (sorry mama- en papa-lezers), overal rustig en op je eigen tempo kunnen wandelen,… Echt zalig. We zijn zo ook eens naar Planckendael gegaan terwijl het sneeuwde, en dat was al even eenzaam (in de positieve zin) en idyllisch. Ik heb ook een nieuwe vriend gemaakt: Roger de rog. Roger daagde mij uit tot een staar-wedstrijd, die hij uiteindelijk won. Je kan ook maar voor zolang blijven staren naar een rog tot het awkward wordt natuurlijk.

Gezien: Gisteravond keken we gezellig thuis naar The Butterfly Effect. We hadden eerst Pompeii opgezet, maar na tien minuten hadden we al door dat dat een hoopje stront zou zijn. We hebben hem dus maar snel weer afgezet, zodat we geen anderhalf uur van ons leven zouden verspillen. The Butterfly Effect was een heel goeie en spannende film. Ashton Kutcher speelt de hoofdrol van Evan, een jongen die een manier vindt om terug te gaan in zijn leven om zo zijn jeugdvriendinnetje van het noodlot te redden. Maar telkens hij iets verandert, heeft dat een ander gevolg op de toekomst. Een interessant uitgangspunt, gebaseerd op het vlindereffect uit de chaostheorie. Ashton Kutcher is geen gewéldige acteur, en misschien was de film nog beter geweest met een sterkere mannelijke hoofdrol, maar hij doet genoeg zijn best om het boeiend te houden. Op woensdag ging ik even terug in de tijd voor deze blogpost. Ik amuseerde mij kostelijk met het opzoeken van de bijhorende YouTube-filmpjes, waardoor ik alleen nog maar meer heimwee kreeg naar de gouden reality-tijden.

Gevoeld: Deze week voelde ik mij af en toe als een omaatje in het lichaam van een 27-jarige. Op vrijdagavond moest ik nergens naartoe en deed ik om 18u45 mijn pyjama al aan. Een paar jaar geleden was ik op vrijdagavond altijd wel ergens in een café te vinden, maar de laatste jaren ben ik steeds meer een huismus geworden. Ik ben op vrijdag gewoon te moe om ’s avonds nog iets te doen. Zaterdagavond, da’s een andere zaak. Dan heb ik meestal kunnen uitslapen en heb ik ’s avonds nog genoeg energie om tot de vroege uurtjes op te blijven. Maar op vrijdagavond lukt dat niet meer, en eigenlijk is dat toch logisch? Je staat op hetzelfde uur op als in de rest van de week, dus waarom zou je dan ’s avonds niet even moe zijn? Over opstaan gesproken, ik heb de app sleepcycle daarnet gedownload en ik ga hem vanaf morgen uittesten. Je moet ingeven wanneer je ongeveer wil opstaan, en dan maakt dat ding je wakker op het meest gunstige moment. De app baseert zich dan op je bewegingen ’s nachts. Denk ik toch? Ik snap het allemaal nog niet zo goed. Ik zal volgende eens een recensie maken! Ik heb mij ook wel even blij gevoeld omdat ik in Antwerpen een mooi blouseje vond in de ONLY, eentje in zebraprint om in het thema van onze zoo-dag te blijven. Ik kon het kopen in een M in plaats van een L, én toen ik aan de kassa stond zag ik opeens dat er 20% korting op was. Twee keer joepiejeej. (Merk trouwens op dat het blouseje dat ik al aanhad ook te zien is op de foto in de rechterbovenhoek, en ook in zebramotief was. Ik merk een patroon op.)

Geproefd: Ik ging deze week twee keer op restaurant: één keer met mijn vriendinnen en één keer met Het Vriendje na onze Antwerpen-trip. Ik heb in mijn suikerloos leven twee uitzonderingen waarbij ik wel suiker mag eten: op vakantie en op restaurant. Ik ben in de afgelopen 83 (ik schrik er zelf van hoe lang het al is..) dagen al een paar keer op restaurant geweest maar meestal waag ik mij dan niet aan een dessert. Omdat ik niet wil overdrijven, omdat ik het lastig vind om mijzelf daarna opnieuw te herpakken, maar vooral omdat ik niet wil teleurgesteld worden in dat dessert. In mijn hoofd heb ik dessertjes opgebouwd tot iets hemels, iets zo goed en geweldig, en als dat dan niet zo is ben ik enorm teleurgesteld. En omdat ik blijkbaar geen ezel ben en mij graag twee keer aan dezelfde steen stoot, werd ik deze keer twee keer teleurgesteld. Op restaurant met de vriendinnen bestelde ik een tiramisu die niet slecht was maar toch niet zoals ik hem mij had voorgesteld, en gisteravond probeerde ik een moelleux die ik voor meer dan de helft doorschoof naar Het Vriendje. Want dat heb ik wel geleerd: het is het niet waard om te zondigen voor iets wat niet de moeite waard is. Als ik het niet lekker vind, eet ik het gewoon niet op. Want dat is pas zonde van het zondigmoment. Misschien de volgende keer toch niets bestellen, behalve als ik er 100% van zeker ben dat het een meevaller gaat zijn. Of gewoon een decadent voorgerecht bestellen in plaats van een dessert? Het is met vallen en opstaan, dat hele suikerloos bestaan. Maar ik ben stiekem wel blij dat ik het niet meteen na 30 dagen heb opgegeven, en dat die 83 dagen intussen al op de teller staan. Op naar de 100, en de 150, en de 365, en,…

Geniet nog van de rest van het weekend! XO