Ola, chicos y chicas. Que tal? Muy bien, si si? Ik dacht dat ik de herfst zou kunnen wegduwen uit jullie gedachten door in het Spaans te beginnen deze week. Het is alsof moedertje aarde op 1 september heeft beslist om het begin van het nieuwe schooljaar officieel samen te laten vallen met het einde van de zomer. Ik vind dat persoonlijk niet erg. Ik heb het liever te koud dan te warm. Als je te het te koud hebt, kan je nog altijd een extra trui aandoen. Als je het te warm hebt, kan je moeilijk je eigen vel uitdoen. Je kan dat wel, maar dat zou vrij goor zijn en eerder iets voor in een horrorfilm. Maar ik wijk af. Zamenvatten. Nu. En ’t zijn twee weken dus ik heb nog wel wat te uit te typen. Vamos!

Gevoeld: De eerste september was niet alleen een dag van een nieuw begin voor de vele kindjes op school. Ik begon ook aan een nieuw hoofdstuk op het werk. Mijn (nu ex-)bazin neemt vanaf afgelopen week een paar maanden loopbaanonderbreking, waardoor ik nu voor iemand anders werk. Een situatie met heel veel gemengde gevoelens. Ik ga mij uiteraard smijten in de nieuwe job, maar ik ga mijn oude bazin wel heel erg missen. Wij werkten van in het begin heel goed samen en hadden (hébben) een nauwe band. Ik zeg ook speciaal “nieuwe job” omdat het elke keer zo aanvoelt als ik een nieuwe baas krijg. Ik ben secretaresse/PA/management assistent/hoejehetookwilnoemen en dan hangt je job enorm samen met de persoon voor wie je werkt. Iedereen heeft andere verwachtingen, een andere manier van werken, vaak ook een volledig nieuwe inhoudelijke taak,… Dus ik blijf secretaresse maar de invulling is weer heel anders. Het is ook de zoveelste wissel in een paar jaar, dus het is moeilijk om steeds opnieuw je hoofd te resetten. Het goede nieuws is dat ik nu wel weer een excuus heb om nieuwe schriftjes te kopen, whoop whoop.

Geproefd: Het waren twee weken vol uitersten. Lekkere dingen om je vingers en tenen bij af te likken, en bijna oneetbare troep. Ik waagde mij aan avocadosoep met tomatensalsa, een recept dat ik al heel lang wou uitproberen. Die avond hebben we boterhammen moeten eten omdat ik de soep gewoon niet binnen kreeg. Ik heb het geprobeerd omdat het zo’n zonde was van de dure avocado’s maar het lukte gewoonweg niet. Ik denk dat ik mij vergist heb in de hoeveelheid cayennepeper, of dat de schrijfster van het recept stalen smaakpapillen heeft. Mijn mond stond na elke hap iets meer in brand.

Aan het ander uiterste van het smaakspectrum stond de kaasavond die we gisteren hier thuis organiseerden. Sinds een aantal jaar doen we om de zoveel maanden “kaasdoodle” (lang verhaal) met een paar vrienden. We komen afwisselend bij elkaar langs en nu was het de tweede keer bij ons. De rode draad van die avonden is decadent veel kaas. Zo veel dat we op het einde bijna niet meer kunnen praten en dat ons zweet weken later nog naar gorgonzola ruikt. We waren met zes en hadden genoeg kaas voor ons zessen en dan nog eens al onze ouders, grootouders en voorvaderen in onze stamboom. We hadden duidelijk niet geleerd uit onze fouten van vorige keer, want toen hebben we ook nog de week nadien elke avond uitgebreide kaasschotel gegeten. Voor mij goed hoor, ik eet niets liever. Wel minder goed voor de weegschaal. Morgen laat ik die dus gewoon in de badkamerkast staan en leef ik nog een week langer in ontkenning.

Gehoord: Twee keer “ja”. Vorig weekend trouwden vrienden en mochten we de hele dag mee feesten. Ze hadden ’s avonds hun eigen tuin aangekleed en er waren taarten à volonté. Het was een mooie en gelukkig zonnige dag, heel relax en ongedwongen. Het koppel zag er geweldig uit en genoot er zelf duidelijk ook van. Het mooiste moment van de dag was toen de ringen werden uitgewisseld in het gemeentehuis en hun kleine dochtertje ook een ring kreeg. En toen het dessertenbuffet geopend werd, dat ook wel.

Gezien: Het was een superdrukke week waar ik geen enkele avond thuis was. Dus ik heb vrijdagavond en deze namiddag alle programma’s van het nieuwe tv-seizoen moeten inhalen. De tegenvallers: Project K (saai) en Allo bij Jambers (heb ik afgezet na 5 minuten, boring). De meevallers: K3 zoekt K3 (behalve Gert Verhulst zijn arrogantie), Het Lichaam van Coppens (blijft steengoed en hilarisch), Voor Hetzelfde Geld (omdat ik een gierige pin ben). Moet ik nog zien: Radio Gaga, De Bunker, Jonas en Vangeel, De Rechtbank, Rectify. Maar het beste nieuws van allemaal: DR PHIL IS TERUG! ❤ Als ze bij VIJF nu eens de beslissing zouden nemen om Oprah terug uit te zenden, stem ik voor Wouter Vandenhaute bij de volgende presidentsverkiezingen in de VS. Oh, en ik heb ook heel hard gelachen met het YouTube-filmpje dat ik herontdekte bij het invullen van de Liebster Award. “Oh my gosh.”

Geroken: Ik kan “geroken” deze week niet veranderen in “gelezen” want ik ben NOG ALTIJD aan het lezen in Schitterende Ruïnes. Ik denk dat ik nu tien pagina’s verder zit dan de vorige keer dat ik het vermeldde. Ik vind dus gewoon een nieuwe categorie uit: “gesport”. Dinsdag startte ik opnieuw met de zumba. Tot vorig jaar ging ik samen met een vriendin naar de lessen van een dansschool. Maar zij heeft zich ook ingeschreven in de fitness waar ik ga en daar worden ook zumbalessen gegeven. En ik heb al een beetje spijt dat ik daar niet vroeger naartoe ben gegaan. De lesgever lijkt wel weggelopen uit een clip van Beyoncé en is er zelfs in geslaagd om mij een paar keer “HEY” te laten roepen. En als er iets is wat ik niét graag doe tijdens het sporten is het “HEY” roepen. Maar bij hem kon dat mij allemaal niets schelen en zag ik mijzelf in de (afslankende, ook handig) spiegel springen en draaien en zwaaien. Dinsdag gaan we weer en ik kijk er al naar uit. Waar ik minder naar uitkijk is dat ik binnen een paar uur mijn loopkleren moet aandoen en weer een half uur moet gaan afzien. De start to run-lessen gingen heel goed, tot de laatste les. Opeens wou er niets lukken, ik kreeg mijn ademhaling niet onder controle en was de hele tijd geërgerd en gefrustreerd. Ik ga dezelfde les vanavond nog eens doen omdat ik niet het gevoel heb dat ik klaar ben voor de volgende. Duim voor mij en mijn cankles.

Vandaag nog een bonusfoto van Poes Springsteen die probeert de vliegen in de tuin op te eten. Langs binnen. Ze is zo dom als een achterdeur maar ik hou van haar.

Geniet nog van het weekend, en niet vergeten om deze week weer je kans te wagen op de Wilde Weldoener Woensdag! XO

 

Bron foto Dr Phil