Vriendjes! Het is nu zaterdagnamiddag, en als jullie dit lezen op zondag zit ik waarschijnlijk in een filmzaal naar The Maze runner te kijken. Morgen (zondag dus) ga ik de hele dag naar Pairi Daiza en als ik ’s avonds terug thuiskom moet ik meteen naar de cinema vertrekken. Maar ik kon jullie niet nog eens laten stikken, dus schrijf ik mijn ZZ vandaag. Da’s pas dedication, friendship, en het derde ben ik vergeten. Ik heb drie weken om zamen te vatten dus we vliegen er meteen in. ZOEF!

Geproefd: Ik zou graag willen zeggen dat ik mij de afgelopen drie weken heel goed aan mijn suikerdieet heb gehouden en dat ik nooit gezondigd heb, maar dan zou ik liegen. Ik had een heleboel leuke dingen in mijn agenda staan, en bij die leuke dingen hoorde telkens lekker eten. Met suiker. En vet. En nog meer suiker. En nog meer vet. We gingen naar een feest van de Oreovriendin en haar vriend. En zeg nu zelf, haar naam zegt het al hé; ze had heel de dag gebakken, en dan is het maar beleefd om dat ook allemaal op te eten. We gingen ook naar een kaasavond, op spontane date op restaurant, mijn vriendinnen kwamen bij mij eten,.. Voor die laatste avond had ik wel echt mijn best gedaan om het gezond te houden. Al mijn hapjes waren suikerloos, en het hoofdgerecht was een ovenschotel met prei en zalm. Maar toen ik op voorhand nadacht over wat ik als dessert wou geven zat ik vast. Ik vond echt niéts zonder suiker dat ik zou durven serveren aan mijn lieve hongerige vriendinnen. Het enige wat ik af en toe voor mijzelf maak als suikerloos dessertje is een soort cakeje in de microgolfoven. Maar laten we eerlijk zijn, dat lijkt op een natte dweil. En het ruikt er ook een beetje naar. Dus ging ik maar voor een van de enige dingen die ik echt goed kan maken: panna cotta. Zowat het zoetste en vetste dessert dat er is. Maar soit, het was iets dat ik op voorhand kon maken en iedereen heeft er van gesmuld. In your face dweilcake.

Als er leven is na de dood, wil ik terugkomen als kaas. En dan zou ik mijzelf opeten.

Gehoord: Mijn eigen gegil en daarna een grote *splassshhhhh*. Mijn collega was uitgenodigd om deze week naar de voorstelling van een nieuwe attractie in Walibi te gaan. Hij mocht iemand meenemen en ik was uitverkoren. Ik had eigenlijk niet zo heel veel zin omdat ik dacht dat het een saai netwerkevent ging zijn, en als er iets is wat ik niet goed kan of graag doe is het wel netwerken. Maar hij trok mij over de streep door te zeggen dat er een VIP-diner ging zijn. En ik ben zo blij dat ik ben meegegaan! We zijn echt behandeld als royalty. Het park was al gesloten dus onze groep van ongeveer 100 hadden het park voor ons alleen. We mochten zo veel als we wilden in de boomstammetjes (ik weet de officiële naam niet maar je weet wel wat ik bedoel?), de Psyké en de Dalton Terror. Die twee laatsten durf ik niet te doen, maar de boomstammetjes zijn mijn favoriete attractie aller tijden. En die een paar keer kunnen doen, zonder wachttijden?! Geweldig! We kregen bij elke attractie iets lekkers om te eten, en toen het gedaan was werden we terug naar onze auto gebracht… in een limousine! En dan moet je weten dat ik nog overwogen heb om niet te gaan omdat ik eigenlijk moest gaan fitnessen hé. Zo zie je maar, soms moet je gewoon eens ja zeggen, want je weet maar nooit waar je belandt.

Normaalgezien anderhalf uur aanschuiven, nu nog geen 30 seconden. Topavond.

Geroken: Mag ik geroken deze week vervangen in gesport? Ja? Merci hé. En nu verwachten jullie uiteraard dat ik hier ga zitten opscheppen over hoe goed ik mij gehouden heb aan mijn Start To Run, en dat ik elke dag ga, en dat ik bijna even goed ben als Evy zelf. Euhm, nee. Integendeel. Ik ben al twee volledig weken niet meer gegaan. Uit tijdgebrek, omdat het koud is en regent, omdat ik geen zin heb,… Er was altijd wel een excuus. Maar ik moet moet moet dit terug oppikken. Ik wil tegen het einde van het jaar die lessen afgerond hebben. Ik wil volhouden, en zo trots op mijzelf kunnen zijn. En daarom schrijf ik het hier neer. In de volgende ZZ ga ik een update geven, en als ik dan wéér schrijf dat ik niet of te weinig ben gaan lopen, dan mogen jullie mij allemaal een veeg uit de pan geven in de comments. Jullie zijn dus vanaf nu mijn geweten. Een zware taak, maar iemand moet het doen.

Random wazige foto van kwade Poes om te tonen hoe kwaad jullie mogen zijn op mij als ik tegen volgende keer weer niet gelopen heb.

Gezien: De voorbije weken zijn we regelmatig naar de cinema geweest. Ik vind dat een perfecte uitstap, je mag gewoon in een comfortabele zetel zitten en voor je uit staren. Zalig. Als je nu nog je pyjama zou mogen aandoen daar, dat zou het helemaal goedmaken. Drie weken geleden gingen we naar Solace, een thriller waarin Anthony Hopkins moorden kan zien in zijn hoofd en zo de politie bijstaan in hun onderzoek. Hij is eigenlijk met pensioen, maar besluit om toch nog een keer zijn diensten te verlenen als er een seriemoordenaar opduikt. Heel spannend, indrukwekkend in beeld gebracht en met toch serieus wat schrikmomenten. Twee weken geleden gingen we naar Le Tout Nouveau Testament, die nét iets te hoog scoorde op de arty farty-schaal. Het idee is heel leuk. God woont in Brussel en is een enorme eikel. Om hem te straffen stuurt zijn dochter elke mens op aarde een sms’je met daarin zijn of haar sterfdatum. Een tof en grappig begin, maar na een half uurtje was het toch iets te raar naar mijn smaak. En morgen gaan we dus naar de tweede film van The Maze Runner. Vanavond kijken we nog eens de eerste om ons geheugen op te frissen. Ik verwacht er eigenlijk wel veel van, vooral omdat we in een zaal in Kinepolis gaan die speciaal is aangepast met extra schermen. Ik ben eens benieuwd!

Gevoeld: Mijn hart is de voorbije week helemaal opgewarmd door alle reacties die ik kreeg op mijn stuk over mijn angststoornis. Ik kreeg sms’jes, mails, berichtjes via Facebook… Sommigen deden hun eigen verhaal, van anderen kreeg ik schouderklopjes omdat ik zo moedig was geweest om er over te schrijven. Ik vind het zelf niet echt moedig, maar gewoon nodig. Het was voor mij niet aangenaam en comfortabel om het allemaal neer te schrijven, maar we moéten hier gewoon meer open over zijn. Door er zo veel mogelijk over te praten, zal het stigma hopelijk wat verkleinen. Dus ik wil nog eens iedereen die het stuk heeft gelezen bedanken, vanuit de bodem van mijn hart.

En nu moet ik alweer vertrekken naar een volgend etentje bij vrienden! Geniet nog van de rest van jullie weekend en tot snel XO