Ik ben er even niet en er gebeurde een Brexit, de Duivels liggen uit het EK, én Taylor Swift en Calvin Harris gingen uit elkaar. Ik kan jullie ook geen twee minuten alleen laten hé.

Kijk, de meest irritante blogposts zijn die waarin de schrijver zich verontschuldigt voor een lange en/of onverwachte afwezigheid. Dus bereid jullie maar voor op een zeer irritante blogpost. Mijn laatste post smeet ik op 27 april online, en toen blogde ik een week niet. En toen een maand niet. En toen was het opeens juli. Oeps! Ik weet zelf ook niet goed wat er gebeurde. Ik verdween niet overal, ik was nog actief op Instagram en mijn Facebookpagina, maar een echte lange post kreeg ik gewoon niet meer uit mijn vingers. Noem het writer’s block, noem het luiheid, noem het het leven. Maar het belangrijkste is dat ik terug ben en dat we vandaag op een drafje maar met een shitload aan foto’s de voorbije maanden gaan inhalen. Hier is wat ik allemaal uitstak in mei en juni. Hou u vast aan de takken van de bomen want het is een lange lijst. Steek ik het in bullets? Ik steek het in bullets.

• Afgelopen weekend is een van mijn oudste en beste vriendinnen in het huwelijksbootje gestapt. Begin mei gingen we op vrijgezellenweekend in Amsterdam. Het was er snikheet, vreselijk druk, maar ook heel plezant. Mijn BFF was er ook bij en we beslisten daar plotsklaps om in de zomer nog een dagje Amsterdam te doen. Toen we dan opnoemden wat we allemaal wilden doen, bleek dat we nooit zouden toekomen met één dag en we maakten er prompt een weekend van. Intussen is het nog maar tien keer slapen en het is al zover. Woehoew!

• Ik nam mijn mama voor de eerste keer in haar leven mee naar… Action. Mijn mama is heel grote fan van die bakken vol brol die steeds in het midden van de gangen staan in denAldi, dus ik wist dat ze helemaal zot ging worden in denAction. En zo geschiedde. Een paar dagen later kreeg ik al een sms van mijn papa om te zeggen dat ze daar weeral stonden. Ik liet mij er ook een beetje gaan en kocht een speelpark voor Poes. Dat lezen jullie goed. Een speelpark. Voor Poes. Don’t judge me. Ze was er niet echt gek van toen het op de grond stond, maar van zodra ik het in een zetel legde wilde ze er nog amper uit. Ik had het daar eigenlijk gewoon heel kort gelegd omdat het even van de grond af moest zodat ik kon stofzuigen, maar een paar weken later ligt het (én zij) er nog steeds in. Die zetel was van mijn grootmoeder zaliger en ik vind het wel een leuk idee dat die twee nu op een of andere manier toch verbonden zijn met elkaar. (Tijdens het typen van deze paragraaf krijg ik een sms van mijn mama om te zeggen dat ze een droogrek gekocht heeft in denAldi maar dat dat niet in haar auto geraakt en dat ze het bij ons in de gang gaat komen stockeren. Geen grap.)

• Eind mei was mijn jaarlijkse hoogdag daar; het Songfestival! Dit jaar voor de eerste keer inclusief baby. De Oreo-vriendin had haar mini-Oreo en haar Oreo-vriend bij. Mini-Oreo vond het allemaal best ok en liet maar af en toe van haar horen. Zelfs het feit dat Poes om de tien minuten in haar buggy sprong en meer dan een gezonde interesse had voor haar pampers liet haar koud. We werden wel allemaal een beetje collectief zot bij de nieuwe stemprocedure, waarbij mijn favoriet Australië opeens wegzakte uit de winnaarspositie. Van de winnaar hebben we intussen niets meer gehoord, wat wel te verwachten was. Vreemde winnaar, maar Zweden liet wel weer zien dat zij hét Songfestival-land zijn. Wat een briljante tussenacts. Voor mij mag Zweden het gewoon elk jaar organiseren, op voorwaarde dat Petra er dan ook wel elk jaar bij is.

• Ik ontdekte ergens op Twitter (waar ook de bron van deze foto niet vermeld stond, mijn excuses) mijn nieuwe spirit animal hieronder. Klein wistjedatje: dit is ook mijn bureaubladachtergrond van mijn laptop op het werk. Kwam misschien een beetje raar over toen ik een paar weken geleden mijn allereerste presentatie ooit moest geven en mijn laptop aansloot op de beamer. Maar aangezien mijn laatste slide in die presentatie een kat met een zonnebril en een fles drank was, denk ik dat ze hun mening over mij toch al gevormd hadden.

• Mijn BFF heeft een paar maanden geleden een huis gekocht. Ze is het momenteel aan het inrichten en tot grote vreugde van haar vriend vergezel ik haar graag bij de obligate trips naar Ikea. Ze hebben daar al hun ongezonde drank buitengesmeten en vervangen door vruchtenwater. Onderstaande is mijn favoriet én past helemaal bij mij. Ik weet niet of het nog zo gezond is als je er een dik vet citroen-meringue-taartje bij eet, maar dat is bijzaak. Diezelfde BFF heeft trouwens in haar nieuwe tuin een zwembad. Vorige week donderdag was het overdag pokkewarm (herinnert iemand zich dat gevoel nog?) en leende ik ’s avonds bij haar een bikini om haar zwembad in te wijden. Ik heb haar al verwittigd dat ze deze zomer af en toe gaat thuiskomen en dat ze dan niet moet schrikken als ik daar al lig te dobberen. Ze vond dat best ok. Ze heeft ook gewoon geen keuze vrees ik.

• Mijn papa was jarig en we vierden met decadent grote gamba’s.

• Op mijn werk kwamen ze een paar weken geleden met de aankondiging dat het systeem van loopbaanonderbreking zoals het nu is zou verdwijnen. Ik zag mijn wereld eventjes instorten. Ok, ik weet dat dat een first world problem is, maar kiezen voor een dag minder werken per week heeft bij mij voor zo veel rust in mijn leven en in mijn hoofd gezorgd. Het is een van de beste beslissingen die ik ooit heb genomen en ik kan het iedereen aanraden. We konden er wel nog voor kiezen om ons volledig resterend saldo LBO in één keer op te nemen, de enige voorwaarde was dat het voor september moest ingaan én de RVA moet ook nog akkoord gaan. Ik moest daar geen twee keer over nadenken en vulde meteen een formulier in om mijn LBO te verlengen tot eind februari 2021. 2021, say whaaaat?! Mijn aanvraag ligt intussen bij de RVA en ik hoop elke dag dat er bij het thuiskomen een brief met de goedkeuring op de deurmat gaat liggen. Duimen jullie mee?

• Ik ontdekte een nieuw brunch-adresje, Yeti, in Brussel. Niet goedkoop maar wel ongelofelijk lekker. We aten eggs benedict en Het Vriendje dacht dat “dat wit” slagroom was. Het was een ei. Eggs. Eieren. Weet je wel. 🙂

• Als je hier al langer leest dan weet je dat mijn favoriete seizoen momenteel begonnen is. Het is weer kermis overal, aaaargh! Fantastisch voor mij, minder leuk voor mijn portemonnee. Ik ging naar jaarlijkse traditie met mijn vriendinnen naar de Sinksenfoor, én ik had de week voordien via de radio een hele envelop vol kortingsbonnen gewonnen, woop woop. De Sinkenfoor blijft leuk maar de sfeer is toch niet te vergelijken met de oude locatie. Gisteren ging ik naar die van Mechelen, en binnen een week of twee de eerste en zeker niet de laatste keer naar de Zuidfoor. Ik spaar al een paar jaar na elkaar alle bonnetjes die ik win om er dan ooit eens een heel grote prijs mee te kunnen kiezen. Dit jaar ga ik ze nog eens opsparen. Denk ik…

• Er is een nieuwe rage in blogland en ik kan niet achterblijven. De bullet journal is helemaal alive en kicking. Er is maar één ding waar ik meer van hou dan van planningen maken en dat is mijn verzameling schriftjes. Deze nieuwe hype, die de twee combineert, is dus helemaal op mijn lijf geschreven. De afgelopen weken sloot ik mij aan bij een Facebookgroep, ik maakte een apart bord op Pinterest, ik zocht het hele web af. Ik heb al een soort design en indeling in mijn hoofd en die ga ik nu eerst in het klad uitproberen. Ik wil graag in september écht starten, dan mogen jullie hier zeker een apart postje over verwachten.

• Mijn BFF en ik zijn nog steeds moedig bezig met onze Start 2 Run-lessen. We zitten intussen aan les 14. Dat is nog niet zo heel erg ver, I know, maar we doen het op ons gemak. We gaan twee keer per week (1 keer samen en 1 keer apart) en soms doen we dezelfde les nog eens opnieuw als we het gevoel hebben dat we nog niet klaar zijn voor de volgende. Tegen het einde van de zomer willen we graag klaar zijn. Op haar verjaardag is het de 5 kilometer van Mechelen en we hebben dat vrijblijvend in ons achterhoofd zitten als doel. Ik loop af en toe mijn aparte les op de loopband in de fitness en ons Evy snapt dat niet goed. Omdat ik uiteraard ter plaatse blijf trappelen tellen de kilometers niet op, en dan zegt ze: “Je hebt al nul komma nul kilometer afgelegd, en je hebt hierbij al nul kilocalorieën verbrand. Goed zo!” Leuk om te weten dat Evy in mij blijft geloven, ook bij nul komma nul.

• Het Vriendje en ik gingen een week naar Zuid-Frankrijk. Hier plan ik nog een aparte post over met wat toeristische tips, maar onderstaande foto zegt al genoeg denk ik.

• Een van mijn vrienden werkt bij Medialaan en ik ging vorige week ’s middags bij hem op het werk eten. Ik viel bijna achterover van het aanbod en de sfeer van hun bedrijfsrestaurant. Bij mij op het werk zitten we gewoon in een steriele witte zaal met (lekkere, dat wel) grootkeuken op ons bord. Bij Medialaan zit je precies in een hippe brasserie terwijl er een kok verse parmezaan over je pasta raspt. En ze hadden zelfs bijgerechtjes, zoals onderstaande gevulde avocado met mango. IK BEDOEL MAAR.

• De Rode Duivels op het EK. Het mocht niet zijn. Ik word een beetje gek van alle commentaar van de voorbije dagen. Ik vind dat ze het enorm goed gedaan hebben en ik ben trots dat we zo ver geraakt zijn. Ik vind dat je moet supporteren in goede en kwade dagen, en wij laten onze vlag buitenhangen tot het einde van het WK. Tous Ensemble tot het einde! En Poes denkt daar hetzelfde van.

• Ergens in de voorbije weken gebeurde dit.

• Mijn bazin is de afgelopen drie weken op rondreis geweest door Amerika, en ik heb in de tussentijd afwisselend met haar mama voor haar kat gezorgd. Mijn bazin en ik hebben elkaar gevonden in ons bestaan als crazy cat ladies, en ik ben de meter van Ozzie de kat. Ozzie is een asielpoes die mijn bazin rond de kerstperiode in huis haalde. Die eerste weken waren heel moeilijk, het was duidelijk dat Ozzie ergens een trauma had opgelopen. Hij zat de hele dag op een hoge kast in de woonkamer, je kon hem amper aanraken, hij was enorm schichtig. Ik heb toen ook al eens een dagje op hem gepast een toen was het al een overwinning dat ik (staand op de keukentafel, mijn arm zo ver als ik kon uitgestrekt) zijn hoofdje mocht aaien. De laatste maanden is hij ongelofelijk open gebloeid. Hij was nog steeds wat voorzichtig telkens ik binnenkwam, maar de laatste keer dat ik langsging had hij mij volledig aanvaard. Hij kwam op mijn schoot kroelen, hij gaf mij kopjes op mijn gezicht, kneedde mij helemaal tot moes en straalde gewoonweg liefde uit. Dat klinkt misschien niet heel speciaal maar voor Ozzie én voor mijn band met hem betekende dat gigantisch veel.

• Over katten gesproken én omdat ik weet dat jullie vooral mijn kat gemist hebben de afgelopen maanden, hieronder het bewijs dat Poes Springsteen nog steeds het gesofisticeerde toonbeeld van elegantie is.

En nu heb ik zo veel geschreven dat ik een dutje verdien. En als jullie tot hier zijn geraakt, verdienen jullie er ook eentje. Dutjes voor iedereen!

Tot snel (sneller dan 2 maanden in elk geval :))!
XO