Het is kwart voor negen en ik wil heel graag in de zetel gaan liggen maar ik sleepte mij nog naar mijn bureautje om de week zamen te vatten. Als dat geen dedication is, dan weet ik het ook niet meer. Ik heb veel te vertellen dus ik ga mijn inleiding voor de verandering eens kort en bondig houden. Zzzzamenvattende zzzzintuigen, het podium is voor jullie.

Gevoeld: Deze week zat ik niet helemaal goed in mijn vel. Er zijn dingen aan de hand op mijn werk die niet zo leuk zijn, en het ziet er niet naar uit dat die snel tot een einde gaan komen. Eigenlijk beginnen de donkere tijden nu pas. Ik was ook vrij teleurgesteld in het resultaat van de weegschaal maandagochtend. Ik was 100g kwijt en mocht dus met de auto naar het werk, maar ik had een beter resultaat verwacht. Het was de eerste week dat ik zin had om de handdoek in de ring te gooien en dat te vieren met een ganse taart. Ik heb dat uiteraard niet gedaan, maar ik geraak moeilijk uit de funk waar ik nu in zit. Ik doe zo mijn best, ik laat bijna alles wat ik graag zou eten en drinken, ik ga sporten zo veel ik kan, ik tel de hele week braafjes punten. En voor wat? Voor 100g per week? Als ik aan dit tempo blijf doorgaan haal ik mijn streefdoel pas als ik pensioengerechtigd ben. En ik weet dat het normaal is om na een tijdje op een plateau te komen, maar ik had gehoopt dat dat pas na 10kg zou gebeuren en niet na amper 3kg. Ik hoop dat er morgen een beter resultaat komt, en als dat niet zo is hoop ik dat er een of andere geweldige motivatie uit de lucht komt gevallen. Op vrijdag voelde ik mij ietsiepietsie beter want dan was het blijkbaar internationale “Anxiety Day” (anxiety = angst- en paniekstoornissen). Ik wist dat zelf niet, maar kwam het te weten omdat ik van de Oreo-vriendin een mailtje kreeg met dit fotootje.

Dus lang leve vriendinnen die je onverwacht toch een beetje uit de put kunnen trekken.

Gehoord: Deze week stond mijn agenda weer overvol dus heb ik veel in de auto gezeten. En waar luister ik naar in de auto? Jawel, naar mijn geweldige stick met mijn eigen muziekmix. Ik heb nu net beslist dat ik die vanaf nu mijn Stix noem. Voor de rest kan ik ook naar niet veel luisteren, want mijn radio is helemaal ontregeld. Een paar weken geleden moest ik Het Vriendje ’s nachts gaan halen met de auto na een soort bierfestijn, en toen heeft hij heel de rit heel irritant op de knopjes van mijn radio zitten duwen. En op mijn vier pinkers. En op het knopje om het raam open en toe te doen. Ik heb twee keer in het midden van de weg moeten stoppen en moeten dreigen dat ik hem daar gewoon aan de kant van de weg zou laten verpieteren, niet normaal. En sinds hij dus toen met zijn zatte botten met mijn radio geknoeid heeft, kan ik Q-Music niet meer ontvangen ’s morgens. En dan moet ik dus wel gedwongen naar mijn Stix (klinkt toch vét?) luisteren. Maar ik klaag niet, want mijn laatste mix is misschien wel de beste die ik ooit gehad heb. Ik heb er nog maar twee gehad, maar dat is een detail. De perfecte mix tussen hedendaagse hits en oude klassiekers. Het enige liedje dat ik echt nog moet downloaden is Faded van Zhu. Alleen al voor de beat die op 1:42 keihard dropt.

Geproefd: De beste pompoensoep ter wereld. Mijn ouders hebben nu al twee weken na elkaar een heel grote kom soep gemaakt. En als ik “heel grote kom” zeg bedoel ik eigenlijk “genoeg om een kleine staat mee te voeden”. We kregen dus telkens een grote pot mee naar huis, en nu heeft die soep mij helemaal verpest. Ze is zo goed dat ik nu alle andere soepen met tegenzin ga eten. Het geheim is blijkbaar dat ze de schil ook mee verwerken, en dat ze daardoor meer doorsmaakt. Dat, en een klein beetje maredsous met hesp. Hé-mels. Ik heb deze week bitter weinig zelf gekookt, en daar ben ik niet rouwig om. We hebben twee keer bij mijn ouders gegeten, en deze middag werden we uitgenodigd door een van onze beste vrienden om te brunchen. Als het al 12u45 is, mag je dat dan nog steeds brunch noemen? Eigenlijk niet he? Maar brunch klinkt zo lekker fancy. Je moet dat ook steeds met een heel Brits accent zeggen, je neus ophalen, je kin opheffen en je ogen een beetje dichtknijpen. En doen alsof je een monocle ophebt. Dat is de enige juiste wijze. Maar ik ben aan het afdwalen. De brunch was dik vet in orde en we kregen gratis entertainment door de geschifte hyperkinetische whippet-puppy van de gastheer.

Geroken: Gisteren zijn we in Mechelen gaan winkelen, omdat Het Vriendje een nieuwe winterjas nodig had. Heel gezellig, behalve dat de nieuwe bloemen die in het stadscentrum overal ophangen ruiken naar oude straffe brie of camembert. Eerst dachten we gewoon nog dat het een probleem was met de riolering, maar toen merkten we dat de geur in vlagen kwam als we onder de bloemen liepen. We zijn dan eens gaan ruiken aan de bloemen zelf, en vielen bijna achterover. Het is een geur die valt tussen oude Franse kaas en stinkende zweetvoeten. Maar ze zijn wel mooi, dus dat is toch iets?

Gezien: We schieten de laatste tijd terug goed op met Game of Thrones, we kijken een paar afleveringen per week en zitten nu ongeveer in de helft van seizoen 3 (en voor de kenners: NEE we zitten nog niet aan de Red Wedding dus ik moet daar nog niets van horen dankuwel!). Ik ben helemaal team Daenerys en team Tyrion. Maar zou er iemand zijn die niet in die teams zit? Films heb ik deze week niet gezien wegens een te drukke agenda. Wat ik wél gezien heb is “Marooned with Ed Stafford” op Discovery Channel. Die reeks gaat over (duh) Ed Stafford, een Britse avonturier die de gekste toeren uithaalt om te bewijzen dat hij zou kunnen overleven in ongewone omstandigheden. Hij is onder andere de eerste mens die de volledige lengte van de Amazonerivier heeft afgelopen. Ik had een paar weken geleden al gekeken naar “Naked and Marooned”, waar hij 60 dagen probeert te overleven op een onbewoond eiland. “Marooned” is eigenlijk een soort spin-off waarin hij telkens 10 dagen achtergelaten wordt op een andere plek. En eigenlijk hadden ze de “naked” hier ook in de titel van het programma mogen houden, want de helft van de tijd heeft hij geen kleren aan. In de aflevering van deze week werd hij gedropt in Afrika, en kwam hij in zijn geïmproviseerd kamp oog in oog te staan met een nijlpaard. Het is echt de moeite om hier eens naar te kijken, hoewel ik niet weet hoeveel afleveringen er nog komen. Maar Discovery Channel kennende zullen ze alles binnen een paar maanden wel eens herhalen, dus stel dan maar zeker jullie digicorder in! Alleen al omdat Ed niet geheel onaantrekkelijk is. En hij draagt geen kleren. Dus ja.

Intussen is het al kwart voor tien en roepen de zetel, de dvd-speler en Het Vriendje mijn naam. Omdat ik vandaag al wat beter gezind ben sluit ik vanavond de week af met een foto van Poes Springsteen.

Graag gedaan. XO