Het is een week vol mijlpalen. Donderdag maakte ik mijn 100^ste post hier, en vandaag ben ik exact 9999 dagen oud. En morgen zal dat dus 10 000 dagen zijn. Een paar maanden geleden kwam ik terecht op een site waar je allerlei feitjes kreeg over je geboortedatum. Er stond onder andere ook wanneer je 5000 dagen oud zou zijn, 10 000 dagen, 15 000 dagen, enzoverder. Ik zag toen dat die 10 000ste verjaardag niet zo ver weg was, en had het in mijn agenda gezet om te onthouden. Deze week merkte ik het opeens weer op. Ik heb er zelfs speciaal vakantie voor genomen. Dit weekend heb ik dus nog een extra dagje rust, en ik heb heel wilde plannen; zo lang mogelijk slapen, zo veel mogelijk naar Netflix kijken en een zo mooi mogelijke kroon maken voor mezelf. Maar, first things first, eerst deze week nog zamenvatten!

Gevoeld: Alsof mijn armen van mijn lijf gingen vallen. Vorige week was ik zo fier op mijzelf dat ik de kaars had kunnen doen tijdens de zumba, deze week schaamde ik mij diep. We gingen iets nieuws proberen, oefeningen met elastieken. Onderstaand madammeke ligt op de grond, dat moesten we gelukkig nog niet doen. Hoewel ik nadien wel zin had om een paar uur op de grond te gaan liggen.

We moesten de elastieken onder onze voet steken en dan onze armen opheffen en daarna hem gewoon in onze handen nemen en dan onze armen zijwaarts strekken. Ik dacht toen we begonnen dat het een fluitje van een cent ging zijn, vooral omdat ik een groene rekker (weinig weerstand) had genomen. Een minuut later kon ik al niet meer mee. Volgens mij gebruiken ze die rekkers in oorlogszones ook als marteltuigen. Misschien ga ik volgende week wel toevallig heel dringend naar de wc moeten als de elastieken worden bovengehaald. Wat ik ook heb gevoeld is vertedering. Gisteren gingen we helpen bij de verhuis van een van mijn vriendinnen, en na het dozen heffen kreeg ik de opdracht om de kasten in de slaapkamer en de badkamer uit te kuisen. En wie zat er daar ook in die slaapkamer? Hun nieuwe kitten, die daar heel de dag moest blijven zitten omdat hij anders zou weglopen of te veel stress zou oplopen. En ik weet wel ergere dingen dan een paar uur in één kamer zitten met een kleine Siamees.

Geroken: De zalige geur van lijm en alcoholstiften. Voor jullie de ambulance bellen om mij te laten opnemen voor een snuif-verslaving, zal ik uitleggen waarom. Het Vriendje stelde een paar dagen geleden voor om dit jaar voor de feestdagen met verlanglijstjes te werken. Wij kopen voor elkaar vrij veel cadeautjes in deze periode; voor Sinterklaas (inclusief schoen zetten en heel het ritueel!), Kerstmis en 1 januari (dan zijn we telkens x jaar samen). Door een lijstje te maken zouden we gemakkelijker pakjes voor elkaar kunnen kopen. Zoiets moet je ook geen twee keer tegen mij zeggen. Op donderdagavond had ik normaalgezien plannen, maar toen die werden afgezegd zat ik opeens met een volledig lege avond. Ik heb toen mijn doos knutselgerief van onder het stof gehaald, en ik heb mij volledig laten gaan. Het resultaat is een verlanglijstje zo groot als onze salontafel. Ik moest zelfs op een stoel gaan staan om er een deftige foto van te kunnen nemen. En omdat een poster met alleen foto’s niet echt handig is, heb ik alle foto’s genummerd en heb ik er een corresponderend word-document bij gemaakt met daarin alle links naar de bijhorende webshop. Voor mensen die nooit goed weten wat ze moeten vragen voor cadeautjes-gelegenheden heb ik een tip: hou doorheen heel het jaar een documentje bij waarin je alles smijt wat je online of in de winkel tegenkomt en wat je graag wil hebben. En omgekeerd ook, vooraleer ik hier de reputatie van hebberige trut opdoe; als je doorheen het jaar iets tegenkomt waarvan je zeker bent dat je ouders/vriend/collega er blij mee zou zijn, koop het dan al en hou het gewoon bij tot je de gelegenheid hebt om het af te geven. Zo moet je niet op 24 december nog holderdebolder samen met de rest van Vlaanderen op zoek naar een pakje.

Ter info: Het Vriendje, wiens hele idee het was om met verlanglijstjes te werken, gaf mij gewoon een blad waarop hij heel slordig had geschreven dat hij een tamboerijn wil. Ok dan.

Geproefd: Vrijdagmiddag gingen we met de collega’s eten in Le Mess in Etterbeek, om afscheid te nemen van onze baas. Le Mess is echt een aanrader als je eens een beetje chiquer wil gaan eten in een losse sfeer. En als je juist je loon hebt gekregen, want echt goedkoop was het niet. Ik nam als voorgerecht rundscarpaccio met eendenlever, en als hoofdgerecht coquilles met pompoen en knolselder. Mijn eten was héél lekker en dat van mijn collega’s zag er ook verrukkelijk uit. Spijtig genoeg was vrijdagmiddag wel het startschot van een langgerekt vreetfestijn. Vrijdagavond gedroeg ik mij nog en at ik als avondeten een banaan met pindakaas en een mango. Maar zaterdagochtend liep volledig uit de hand. Er waren tijdens de verhuis van mijn vriendin koffiekoeken voorzien voor de helpers. Ik nam mij voor om er geen te eten, toen at ik er één en een uur later at ik er nog twee. In de namiddag voelde ik mij slecht, en om mijzelf te troosten ben ik de stad ingetrokken en ben ik gewapend met een Story en een TV-Familie een groot stuk taart gaan eten. ’s Avonds gingen we naar een familiefeest waar ik als voorgerecht een degoutante hoeveelheid foie gras en eendenpaté met rozijnenbrood heb gegeten. Ik besef opeens hoeveel eenden en ganzen er deze week gestorven zijn om mijn perverse eetwensen te vervullen, en bij deze bied ik mijn verontschuldigingen aan hen aan. Ik probeer mijn geweten te sussen door terug te denken aan die keer toen ik gaan fietsen was met Het Vriendje en we zeker 100 meter achtervolgd zijn door een troep wilde ganzen die een geluid maakten alsof ze hun moederschip aan het oproepen waren. Ganzen zijn vort.

Gezien: Ik ben gisteren bij Telenet onze digicorder gaan omruilen voor een nieuwer exemplaar, dus heb ik heel de week gekeken naar alles wat er nog op onze oude stond. Veel was dat niet meer, dus opeens zat ik met een 100%-vrij-situatie en wist ik niet naar wat ik moest kijken. Gelukkig is er Netflix. Ik moet nog één aflevering zien en dan ben ik klaar met het eerste seizoen van Orange Is The New Black. Wat ik nog gezien heb is een complete ravage toen ik vrijdag thuiskwam van het werk. Een van Poes Springsteen haar grootste hobby’s is om vanuit onze veilige keuken psychologische oorlog te voeren met andere katten die in onze tuin komen. Heel veel mensen in onze buurt hebben katten, dus we zien er wel vaker in onze tuin zitten. Naar de meeste miauwt ze gewoon eens, of ze drukt haar pootjes eens tegen ons schuifraam. Maar er is één kat met lang haar waar ze echt een diepe haat voor koestert. Ik weet niet wat ze elkaar ooit misdaan hebben, maar als die in onze tuin zit is het kot te klein en moet alles kapot. En zo dus ook vrijdag.

Alle dingen die op de grond liggen staan normaalgezien dus op ons venstertablet. Of misschien heeft ze een geheime rave gehouden, kan ook.

Gehoord: Deze week was het de Top 500 van de Nillies op Q-Music, en dat vond ik een heel leuke lijst om naar te luisteren. Met die muziek ben ik echt opgegroeid, en aan bijna elk liedje hangt er wel een herinnering vast. Wat ik nog niet gehoord heb maar waar ik wel naar uitkijk is de nieuwe cd van Pitbull. Ik kreeg hem gisteren van Het Vriendje, en volgend weekend gaan we hem opzetten in de auto als we vertrekken op weekend. En bij deze kan ik meteen overgaan naar de dienstmededeling van de week: misschien komt de ZZ van volgende week wéér een dag later. Er staan in 2014 nog twee weekends op de planning, eentje naar Hasselt en eentje naar Ieper. Dus dan krijgen jullie telkens de ZZ met een beetje vertraging, maar wel in XXL-reisverslag-versie.

Geniet nog van jullie zondag!

XO

 

Bron foto fitness elastiek
Bron foto Eugène: Facebook van mijn vriendin 🙂