Raar hé, zo’n zamenvattende zondag op een maandag. Het is nog al gebeurd, maar ik blijf het raar vinden. Normaalgezien typ ik mijn ZZ in mijn pyjama/peignoir/onderbroek aan mijn bureautje terwijl op de achtergrond de Top 40 of een of andere zwart-witte namiddagfilm speelt. Nu heb ik al een volledige werkdag achter de rug, en is het Journaal mijn compagnon. Maar ik had een gegronde reden; ik was op weekend! En dat is in het voordeel van de ZZ, want dan heb ik meer te vertellen 🙂 Hier gaan we!

Gezien: De laatste aflevering van Boer Zoekt Vrouw. Ik wil niet dat ze er mee ophouden voor de komende jaren, maar dit was toch wel het stomste seizoen dat er al geweest is. Kandidaten en boeren/boerinnen die maar deden waar ze zin in hadden, niemand waar je echt veel sympathie voor kon opbrengen, een gratis reis naar NY voor een ondankbare trees,… Hoe zeg je dat, parels voor de zwijnen? Ook prominent aanwezig deze week in mijn tv-leven was John Cleese. Het Vriendje en ik zijn beginnen kijken naar de dvd’s van Monty Python’s Flying Circus. De eerste twee afleveringen vond ik al heel grappig, maar ik had het niet anders verwacht. Én Cleese zat deze week ook bij Alan Carr, waar hij zich absurd gedroeg. Alan Carr heeft zich nog ingehouden, ik zou hem van mijn podium gestuurd hebben als ik hem was. Maar ja, het is natuurlijk wel John Motherflippin Cleese, en waarschijnlijk dacht hij gewoon “denk aan de kijkcijfers, denk aan de kijkcijfers” bij zichzelf.

Ik ben ook goed mijn best aan het doen om naar alles op onze digicorder te kijken. Zaterdag wil ik hem gaan omruilen voor een nieuwer model, en dan moet hij volledig leeg zijn. Ons huidig model is nog van in de prehistorie, en mijn intuïtie zegt dat hij het elk moment kan begeven. Onze vorige digicorder is een paar jaar geleden ook al eens een stille dood gestorven. Toen ze aan de balie van Telenet bevestigden dat er niets meer aan te doen was en dat ik al mijn opnames kwijt was, heb ik heel hard geweend op de parking. Ik was toen al een paar jaar samen met Het Vriendje, maar toen hij mij op dat moment troostte en zei dat ik goed moest uitwenen in plaats van mij uit te lachen, besefte ik nog meer dat hij de ware is.

Geroken: De geur van ronkende automotoren en piepende banden. Een paar maanden geleden kocht ik op Groupon een bon voor een overnachting in Kortrijk in Hotel Broel, dus dat was onze bestemming voor dit weekend. De datum was al lang vastgelegd, en ik had vooraf wat oppervlakkig op de site van Kortrijk naar bezienswaardigheden gezocht. Maar de volgende keer dat ik op weekend wil gaan, moeten jullie mij er aan herinneren dat ik eerst moet opzoeken of er dat weekend niet toevallig een grootse autorally wordt georganiseerd in de stad waar ik naartoe wil. We hadden dus prijs in Kortrijk. Toen we aankwamen zagen we meteen dat de Grote Markt en de straten rondom waren afgezet en dat er overal racewagens stonden geparkeerd. De serveerster van het hamburgerrestaurant (Louis’ Burgers, aanrader, neem zeker de Luigi!) wist ons te zeggen dat het ging om de ‘Zes Uren van Kortrijk’, een jaarlijkse rally die normaalgezien alleen op zondag doorgaat maar dit jaar uitzonderlijk al op zaterdag begon. We hebben er gelukkig niet te veel last van gehad, we hebben alleen de Grote Markt niet goed kunnen bewonderen en moesten goed opletten dat we niet van de weg gemaaid werden door racekarren.

Geproefd: ’s Avonds gingen we op zoek naar een leuk restaurant in het centrum van Kortrijk. We hadden nergens gereserveerd, en door die autorally zat bijna alles zo vol als een ei. Nadat we een paar minuten wat verloren hadden rondgelopen, passeerden we een nogal onopvallend Mexicaans restaurant. We konden niet echt binnenkijken, het enige wat we zagen was de naam “Casa Mexicana” en het bord dat buiten stond met daarop “fajitas – quesedilla’s – nachos”. Ik ben vrij avontuurlijk op culinair gebied, maar Het Vriendje houdt nog het meest van een goeie steak met frietjes. Of een hammeke, wat dat ook moge zijn. Maar ik denk dat hij tegen dan al zo veel honger had dat hij overal mee binnen zou gegaan zijn. En we hebben het ons achteraf niet beklaagd. Van zodra we binnenstapten werden we ontvangen door de meest enthousiaste schattige ober die ik ooit gezien heb. Hij deed mij een beetje denken aan Manuel van Fawlty Towers (hier is John Cleese weer!), maar dan wel een Manuel die al een beetje te veel taartjes had gegeten. Hij leidde ons binnen in het kleine restaurantje waar het interieur er zó over was dat het weer leuk werd.

We gingen eigenlijk gewoon een hoofdgerecht eten maar de ober was ook een goede verkoper, en voor we het wisten zaten we met een bord nacho’s om te delen voor onze neus. Niet dat ik wil klagen, want de nacho’s waren overheerlijk en het perfecte voorgerechtje. Als hoofdgerecht nam ik een vegetarische quesedilla (een warme opgerolde wrap met rijst, salsa, avocado, kaas en zure room) en Het Vriendje nam chili con carne. Een half uurtje later konden we geen pap meer zeggen, hadden we tien foto’s getrokken van het interieur en hadden we zo hard gelachen dat we er buikpijn van hadden. We hebben daar twee uur gezeten en de mariachi-verzamel-cd die opstond duurde een half uur en stond in loop, dus we hadden ook al vier keer de La Bamba horen passeren. We lieten een vette fooi achter en ik ben nu al aan het denken over wanneer ik er nog eens kan gaan eten.

Ik heb ook de beste macaron ooit gegeten. Ik weiger jullie de naam van de patissier te zeggen, en ik hoop dat jullie slechte ogen hebben en de naam ook niet kunnen lezen op de foto. Dan zouden jullie er ook allemaal naartoe gaan en dan blijven er minder macarons over voor mij. Vos doesn’t share food.

Gehoord: De gevleugelde zinnen: “Ik zie dat jullie een gewone charmekamer geboekt hebben, met jullie bon hebben jullie eigenlijk recht op een deluxe kamer. Maar er was nog een junior suite dus hebben we jullie die gegeven.” Onze hotelkamer was zo groot als een balzaal. Ik zou zeker 30 radslagen hebben kunnen doen, en dan nog niet rond geweest zijn. Na 30 radslagen zou ik ook gewoon in het ziekenhuis liggen met alle botten in mijn lijf gebroken, maar soit. De aankleding van de kamer was een beetje ouderwets, ik heb liever een moderne kamer, maar als er iemand mij een junior suite in de schoot werpt ga ik die niet in de bek kijken. Of zoiets. De badkamer had een douche én een groot bad, maar ik was tijdens het wachten op het vollopen van het bad al in bed gaan liggen en ben daar in slaap gesukkeld. Waarom zijn lakens en kussens in hotels altijd zo zacht en toch stevig tegelijkertijd? En waarom, o waarom, zijn roereieren van een ontbijtbuffet in een hotel altijd honderd keer lekkerder dan thuis? Ligt het aan die grote warmhoudbakken? Of ligt het aan het feit dat als ik thuis roereieren eet, dat dat ook meestal het enige op het menu is? Moéten roereieren vergezeld worden van bonen in tomatensaus, worstjes, een stuk brie, een stuk chaumes, aardbeienyoghurt met muesli, een minicroissant en twee minichocoladebroodjes? En dan nóg een stuk chaumes om het af te leren? Say it isn’t so.

Gevoeld: Trots, omdat ik deze week tijdens de zumba bij de buikspieroefeningen een kaars kon doen. Daarna kon ik wel niets meer omdat ik dacht dat ik in twee gebroken was, en waarschijnlijk zag ik er tijdens de kaars uit als een bij elkaar geduwd michelin-mannetje/een zweterige Shar-Pei, maar toch! Overwinningsdansje voor mezelf!

Liefde voor Het Vriendje, omdat we na zes jaar samen nog altijd tot een kot in de nacht kunnen praten over onze toekomst en lachen met ons verleden. En omdat hij vorige week op weekend was geweest met zijn vrienden en mij de dag daarna onverwacht en heel spontaan mee op restaurant nam. Stress, toen er maandagavond iemand een dvd-box kwam ophalen die ik via tweedehands.be had verkocht. Blijdschap met de extra centjes die ik toen verdiende. Maar ook verdriet, omdat er vorige week verschillende mensen in mijn naaste omgeving een van hun ouders hebben moeten afgeven. Bij sommigen verwacht, bij sommigen heel onverwacht. Het leven is mooi, maar soms ook helemaal niet eerlijk.

 

Tot snel!

XO

 

 

Bron foto kaars