Een paar dagen geleden hoorde ik op tv (op Dr Phil uiteraard, wat hadden jullie nu gedacht) een woord dat bleef hangen. Overwhelmed. Volgens Google Translate te vertalen naar het Nederlandse “overweldigd”, maar in mijn situatie beter vertaald door de ondertitelaars van mijn favoriete tv-dokter: “het wordt allemaal wat te veel”. Als dat de juiste vertaling is, dan ben ik de laatste weken overwhelmed. Ik heb het gevoel alsof mijn takenlijst een monster is geworden dat mij op de hielen zit, mij stilaan inhaalt en mij graag wil doen struikelen. Ik werk overdag als assistente van een manager. Ik leid haar (werk)leven in goede baantjes, ik zorg dat zij overal op tijd is, en ik probeer haar agenda niet té vol te zetten zodat ze tussendoor nog wat kan ademen. Maar mijn eigen schema krijg ik maar niet onder controle. En omdat ik niet stevig midden in die controle sta, kunnen de kleinste en meest onbenullige dingen mij volledig uit mijn lood slaan.

En als ik mij eens niet ‘overwhelmed’ voel, voel ik mij schuldig. Schuldig omdat mijn auto naar de garage moet en ik dus iemand moet zoeken om mij daar te komen halen en thuis af te zetten. Omdat ik gisteren niet ben gaan fitnessen, goed wetende dat ik volgende week ook niet kan gaan omdat ik dan op citytrip ben. Omdat ik mijn agenda niet goed had bijgehouden waardoor ik een lunch met vrienden heb moeten verzetten, en een van die vrienden daardoor zijn eigen plannen heeft moeten wijzigen. Schuldig, omdat ik graag wil afspreken met de Oreo-vriendin maar mijn weekends tot eind juni (!) volgeboekt zitten. Omdat ik onlangs twee keer kort na elkaar een paar dagen niet ben gaan werken omdat ik ziek was. Schuldig omdat ik niet naar de housewarming van een vriendin kan gaan omdat ik die avond zelf een Songfestival-feestje organiseer. Omdat ik niet weet of ik voor mijn vakantie al mijn werk afkrijg, en dus misschien iets ga moeten doorgeven aan een collega. Schuldig omdat ik vorige week een half taartje heb gegeten. Omdat ik aan het begin van de maand nieuwe kleren heb gekocht terwijl ik mijn geld had moeten sparen voor mijn auto. Schuldig omdat er straks een vriend van Het Vriendje komt eten en ik hem niet meer te bieden heb dan een spiegelei met champignons. Omdat ik vandaag wat vroeger vertrokken ben op het werk. Omdat ik door tijdsgebrek de laatste maanden te weinig kan posten op mijn blog, en er niet van kan maken wat ik wil. En bovenal, schuldig omdat ik zit te jammeren terwijl er eigenlijk niets te klagen valt in mijn leven. Schuldgevoelens over schuldgevoelens, da’s kunnen hé?

En als ik dan tijd heb om te ontspannen, lukt het mij niet. Dan zit ik in de zetel naar tv te kijken maar hoor ik amper wat er gezegd wordt omdat mijn gedachten ergens anders zijn. Bij dat antwoordkaartje dat nog in de bus moet. Bij die VISA-afrekening die misschien niet helemaal klopte, en ik zou daar toch eens voor moeten informeren. Bij die mail die ik stuurde op het werk, en of die toch niet verkeerd zou kunnen overkomen. Bij mijn GPS die stuk is en ik dringend zou moeten laten maken maar o god wanneer ga ik dat nog kunnen doen? ’s Avonds, net voor ik in slaap val, razen alle kleine details die ik niet onder controle krijg door mijn hoofd. En als ik een paar uur later wakker word, gaat die trein van gedachten binnen de minuut gewoon weer voort.

Vanmorgen heb ik een half uur voor mijn vuurtje gezeten in de badkamer, normaalgezien mijn ultiem relax-moment. Van dat half uur heb ik 27 minuten gespendeerd aan op mijn gsm mijn werkmails checken omdat iemand mij nog dringend iets moest doorsturen, de route opzoeken naar het nieuwe adres van mijn garagist, kijken of er nog wel tickets zijn voor de Sound Of Music-tour die ik volgende week wil doen in Salzburg en meteen daarna bellen naar Het Vriendje om te vragen of hij de VISA-kaart mee had naar het werk want ik heb die nodig om die tour te boeken. De laatste drie minuten heb ik mijzelf gedwongen om eventjes stil voor mij uit te zitten staren, en ik vond dat heel moeilijk. Ik krijg mijn hoofd niet leeg, en door mij daar ook nog eens zorgen in te maken wordt het helemaal niet beter.

Heeft deze klaagzang ook een punt? Een clou waar ik naartoe werk in deze laatste paragraaf? Ik denk het niet. Maar ik heb van in het begin van dit blogavontuur gezegd dat ik altijd eerlijk zou zijn. Dat ik niet zou doen alsof het leven de hele tijd rozengeur en kittendrolletjes is. En dan wil ik mij daar ook aan houden. Dus als ik mij slecht voel, dan zullen jullie het ook geweten hebben. Maar ook als het goed gaat wil ik dat delen, en dat zal waarschijnlijk wel binnenkort zijn. Na regen komt zonneschijn, en de laatste dagen mogen we dat gelukkig letterlijk nemen.

Er is wel één ding waar ik grandioos naar uitkijk. Op 12 juni komt het nieuwe seizoen van Orange Is The New Black uit op Netflix. En weten jullie wat ik die week heb? VAKANTIE! En Het Vriendje moet gewoon werken, dus ik kan dan gerust 15 uur aan een stuk naar de tv zitten gapen zonder mij schuldig te voelen. Da’s dan toch tenminste één ding.

Tot zondag, wanneer ik hopelijk wat minder zal zagen 🙂 XO