Als ik mij op zondag aan mijn bureautje zet om de Zamenvattende Zondag te schrijven, gaat dat gepaard met een klein ritueeltje. Ik neem mijn zelfgemaakt agendaatje van de Hema (met de belachelijkste foto’s van mij en Het Vriendje, ’t is eens iets anders), en schrijf daar in korte zinnetjes in wat er de afgelopen week gebeurd is. Dan neem ik mijn iPhone, en kijk welke foto’s daar goed bij passen en mail die dan naar mijzelf. Dan kies ik daaruit een selectie om bij de blogpost van de dag te voegen. Deze week zit ik met een probleem: ik heb geen foto’s getrokken. Niet dat er niets gebeurd is, integendeel, soms sta ik gewoon te weinig stil bij het vastleggen van het moment. Dus deze week moeten jullie het stellen met twee foto’s van Poes en eentje van mijn badkamervuurtje. Maar laat dat de pret niet drukken hé! Kom, we vliegen erin.

Gehoord: De zoetgevooisde stem van een Vlaamse engel op aarde: Stan Van Samang. Ik deelde donderdag al met jullie waarom ik een perfect match zou zijn met hem, en zijn optreden van die avond versterkte dat alleen nog maar. Het beste aan Stan Van Samang vind ik (uiteraard) zijn stem, maar die wordt alleen nog maar mooier door zijn sympathie. We waren maar met 300 in het kleine zaaltje, in Steenhuffel of all places, maar hij zei dat hij daar keigraag was en ik gelóóf dat dan ook echt. Ofwel kan hij dat gewoon heel goed faken en kijkt hij op het podium al uit naar wanneer hij daarna in zijn bed kan kruipen. Maar dat denk ik niet. En dan nog iets wat ik gehoord heb, op dit eigenste moment, het vreselijke gezaag van Bob Dylan. Mijn excuses als ik fans beledig maar ik denk echt dat mijn oren gaan bloeden als zijn cd nog lang blijft opstaan. Het Vriendje heeft de achtergrondmuziek voor deze namiddag gekozen. Wat een mens al niet verdraagt uit liefde hé.

Poes probeert zo diep mogelijk in de dekens te kruipen om zich te verstoppen van Dylan zijn gekrijs.

Gezien: Sinds vorige week is er een nieuwe reeks begonnen op één: The Missing. We zagen de eerste aflevering en waren meteen verkocht. Het verhaal gaat over een koppel dat op vakantie in Frankrijk hun zoontje kwijtraakt. Het jongetje verdwijnt spoorloos en wordt acht jaar lang niet teruggevonden. De reeks speelt zich af in het verleden en het heden waarin de vader terug naar Frankrijk trekt met een nieuwe aanwijzing. Goed geacteerd, een veelbelovend plot en vooral een sterke en beklijvende sfeer. Ik heb zelf geen kinderen en toch voelde ik helemaal de verschrikking van de hele situatie. Proberen om verder te gaan met je leven terwijl je niet weet waar je kind is, of het nog leeft of niet,… Dat is gewoonweg onmenselijk. En tijdens het kijken naar The Missing besefte ik opeens dat er mensen zijn die écht met zoiets moeten leven. Niet dat ik normaalgezien blind ben voor het leed in de wereld, maar de eerste twee afleveringen deden mij er toch iets meer bij stilstaan.

Gevoeld: Sinds deze week slaag ik er iets beter in om te ontspannen. Op het werk kon ik eindelijk iets van mijn to-do-lijst schrappen dat al een paar weken als een havik boven mijn hoofd zweefde. Mijn weekends zijn de komende weken iets minder druk, ’t is te zeggen, ik heb alleen maar ’s middags of ’s avonds iets te doen op beide dagen in plaats van ’s middags én ’s avonds. Dat is voor mij al een hele opluchting. En mijn vakantie komt steeds dichterbij. Nog vijf weken werken, en in die vijf weken zitten twee weken met een feestdag in. Dat gaat voorbij vliegen en voor ik het weet zit ik op mijn lui gat aan een zwembad in Kroatië. Ik heb in juni drie weken vakantie. Drie. Tres. Trois. DRIE! Ik heb nog nooit zo lang vakantie genomen. Ok ja, voor onze tocht naar Compostela had ik vier weken, maar dat was iets uitzonderlijk. De eerste week gaan we naar Kroatië, de tweede week ben ik thuis (Vriendje moet werken) en de derde week gaan we naar Nederland. Ik kijk er enorm naar uit en het helpt mij om de kleine dingen die tegenvallen te relativeren.

Een vrije feestdag waarop ik niets anders te doen heb dan blogjes lezen voor mijn badkamervuurtje is ook goed voor het gemoed.

Geproefd: Ik moet iets opbiechten. Deze week was ik niet goed bezig met mijn leven-zonder-suiker. Ik heb geen taarten of koeken gegeten, geen snoep, geen ijs, geen koeken,.. Nee hoor. Ik kan daar nog steeds goed afblijven. Maar ’s middags ging het fout. Het zit zo: Het Vriendje en ik eten zo veel mogelijk warm op het werk ’s middags zodat ik ’s avonds dan niet meer moet koken. Ik kan in principe elke middag warm eten, bij Het Vriendje is het afhankelijk van bij welk bedrijf hij die week zit. Deze week kon hij elke dag warm eten dus deed ik hetzelfde. Maar het probleem is dat ik niet weet of er suiker zit in de warme schotels op mijn werk. Als ik een koud slaatje eet dat ik zelf heb samengesteld dan weet ik exact wat ik eet. Maar met die warme bereidingen weet je maar nooit. En toen ik net begon met mijn dieet lette ik er echt op. Dan nam ik bijvoorbeeld geen saus, of vroeg ik groentjes in plaats van een stuk bewerkt vlees. Maar de laatste weken deed ik hier minder moeite voor. En nu denken jullie misschien dat ik aan het overdrijven ben, en dat ik beter een stuk chipolata eet dan een stuk chocoladetaart. En dat is waar. Maar ik ken mijzelf. Ik ben iemand van alles of niets. En het feit dat ik nu wat “losser” begin om te gaan met mijn middagmaaltijden is geen goed teken. Voor mij is dat een eerste stap naar losser omgaan met alles, en voor ik het weet zit ik weer aan de mattentaarten en de suikerbroden. Dus ik ga er vanaf deze week weer op letten dat ik mij ook ’s middags aan de regels houd.

Geroken: Ik verander deze week “geroken” weer in “gelezen”. Niet alleen omdat ik niets speciaals geroken heb, maar vooral omdat ik een nieuw boek ben beginnen lezen. Ik ben al ongeveer halfweg in Me Before You van Jojo Moyes, en het romantische verhaal kan mij wel bekoren. Ik zeg romantisch terwijl er op dit moment nog geen romantiek tussen de twee hoofdpersonages is, maar je voelt zoiets wel aankomen natuurlijk. Ik ben er nog niet volledig gek van, zoals ik bijna bezeten was door haar ander boek De Laatste Liefdesbrief, maar ik kijk er wel elke avond naar uit om te lezen. Het is ook een volledig andere sfeer dan alle Stephen Kings die ik de laatste maanden las. Ik moest mezelf echt verplichten om eens iets anders te gaan lezen. Dus de komende weken ga ik voor het lichtere werk om mij dan in de zomer weer op King te werpen. Ik weet nog niet goed welke ik van hem gaat kiezen, laat het mij zeker weten als er aanraders zijn! Ik wil mij misschien aan de Dark Tower-reeks wagen, maar ik weet niet of ik zin heb om weer maandenlang te doen over een boek of reeks? Dus suggesties zijn altijd welkom.

Ik heb deze maand mijn vakantiegeld gekregen dus die arme Poes krijgt een cadeautje: een nieuwe krabpaal. ’t Is nodig.

En zo zijn we weer aan het einde van een zalig lang weekend gekomen. Nu een volledige week werken, en dan is er alweer een week met een vrije dag in. We zullen er samen naar uitkijken. XO