De laatste dagen is er nogal wat te doen rond sociale media. De aansteekster in kwestie was Essena O’Neill. Honderdduizenden volgers op Instagram, YouTube, Tumblr,… Ze gaf de indruk een perfect leven te hebben en pronkte dagelijks met gesponsorde kledij en andere aspecten van haar luxeleven. Een paar dagen geleden was Essena het beu en haalde ze bijna al haar profielen offline. Ze startte een website waarin ze oproept om een minder fake leven te leiden en meer authentiek te gaan leven. Dat ze haar afscheid van social media aankondigde op.. social media en dat ze dan daarna nog eens geld vroeg aan haar fans om haar levensstijl te blijven ondersteunen maakte haar verhaal er niet echt beter op, maar da’s een andere discussie. Essena baande de weg voor allerlei opiniestukken, blogposts, Facebookstatussen en tweets over hoe sociale media inderdaad toch zorgen voor onzekerheid, een onrealistisch beeld en stress om constant perfect over te komen. Maar mag ik het vandaag eens eventjes opnemen voor sociale media, en het internet in het algemeen? Wij worden vaak verweten een asociale generatie te zijn. We zijn permanent verbonden met een scherm, of dat nu onze laptop, smartphone of tablet is. We kunnen niet meer zonder internet en krijgen een appelflauwte als er ergens geen bereik is. Dat kan allemaal wel zijn maar ik denk dat mensen soms vergeten wàt we net op dat internet aan het doen zijn.

Facebook en Twitter geven de kans aan verlegen en introverte mensen om toch contacten te leggen. Fora van zelfhulpgroepen of herkenbare blogposts kunnen een enorme steun betekenen voor iemand die niet meteen met zijn problemen naar buiten durft komen. Een mooie foto op Instagram kan inspiratie zijn voor een volgende citytrip. Een snel tussendoor Whatsapp-berichtje van je beste vriendin kan het verschil maken tussen een schaterlach en een rothumeur. Om nog maar te zwijgen van de eindeloze kennis die het internet ons biedt. We zijn nog nooit zo goed op de hoogte geweest van alles als nu. Als ik een boek aan het lezen ben en ik snap een woord niet goed, dan zoek ik dat op. En dat woord leidt mij dan weer naar een Wikipedia-artikel. Wat mij dan weer leidt naar een heleboel andere informatie. En neen, dat zijn niet allemaal gewoon nutteloze weetjes. Ik heb al even veel interessante artikels gelezen over wereldpolitiek en zware deontologische problemen dan Buzzfeed-lijstjes over scheten. En met die lijstjes is ook helemaal niets mis. Als die na een zware dag op het werk een lach op mijn gezicht kunnen toveren, waarom zou ik ze dan moeten laten? Er zijn verschillende dingen die mij instant terug blij kunnen maken en eentje daarvan is door mijn favorites (die nu hartjes zijn, wtf?) op Twitter scrollen. Ik kan ook terug blij worden van een etentje met mensen die mij na aan het hart liggen of een namiddagdutje onder twee dekentjes, maar die dingen zijn niet altijd binnen handbereik. Mijn iPhone wel.

En zijn we met z’n allen minder sociaal? We zitten nu misschien op de trein wel met onze neus in onze smartphone, maar je gaat mij niet vertellen dat mensen tientallen jaren geleden elke dag spontane conversaties met elkaar begonnen. Zoveel jaar geleden werden er gewoon boeken of kranten gelezen. Of geluisterd naar een hippe discman. Ik vind net dat we veel meer dan ooit met elkaar verbonden zijn. Moest het internet er niet zijn, dan zou het contact met mijn vriendinnen uit de hogeschool (die allemaal uit verschillende hoeken van het land komen) veel feller verwaterd zijn. Moest het internet er niet zijn, dan zou ik Het Vriendje nooit hebben leren kennen twaalf jaar geleden via MSN. Moest de gsm er niet zijn, zou ik misschien één keer per week kort bellen met mijn mama in plaats van bijna elke dag berichtjes te sturen. We zouden waarschijnlijk niet gaan logeren zijn bij onze Ierse vrienden, een jaar nadat we hen leerden kennen onderweg naar Compostela. En de mensen die er echt toe doen, daar blijf je intense échte gesprekken mee hebben face to face. Sowieso. Daar spreek je echt mee af, en dan tater je uren aan een stuk. Het is geen of-of-verhaal. Je kan waardevolle gesprekken en ontmoetingen hebben met iemand “in ’t echt” én tussen die afspraken door met diezelfde persoon drol-emoji’s naar elkaar iMessagen.

Je kiest ook een beetje zelf door welke media je laat omringen. Er zijn ontelbare accounts van perfecte meisjes met dure gesponsorde zonnebrillen op die blijkbaar nooit moeten werken en alleen maar naar Starbucks en de manicure gaan. En als je je daar aan stoort is er een simpele oplossing: volg hen niet. Niemand dwingt je om op die volg-knop te drukken. Kies accounts die je een positief gevoel geven, die een meerwaarde hebben in je leven en die je dag een beetje mooier maken. Als je je ergert aan die ene ex-studiegenoot op Facebook die alleen maar seksistische en racistische foto’s deelt, ontvriend hem. Je kan misschien zeggen dat je daardoor zelf een té positief en vertekend beeld ontwikkelt, maar ik vind van niet. Je gaat iemand die je een slecht gevoel geeft over jezelf en de wereld toch ook niet uitnodigen om af te spreken? Waarom laat je hem of haar dan wel toe op je tijdlijn? Je kan dat ook doortrekken naar de rest van je leven. Je kan klagen en zagen over een tv-programma dat je niet aanstaat, een radiopost waar je het van op je zenuwen krijgt of een koffiebar waar je de cappuccino niet lekker vindt. Of je kan zappen naar een andere zender, een leuke cd opzetten of eens een chai latte proberen.

En natuurlijk zit het internet vol gore troep. Online hebben de ongure vetzakken van deze wereld veel meer kansen om wansmakelijke dingen te doen. Dat is walgelijk en er is geen excuus voor. De commentaren op HLN.be doen vaak het geloof in de mensheid verliezen. En het moet verschrikkelijk zijn om, in deze tijd waarin iedereen de hele tijd bereikbaar is, gepest te worden. Als kind én als volwassene. Daar ben ik rotsvast van overtuigd. Maar het is niet eerlijk om daardoor het hele wereldwijde web over dezelfde kam te scheren.

Een paar dagen geleden werd er ingebroken in het appartement van Elke Van Huffel. Elke heeft onder het pseudoniem SuzieQew een heel populair Twitteraccount én een mooie grijze kat, Marbles. Elke ontdekte dat er ingebroken was, ze raakte haar eigen appartement niet meer binnen en omdat ze Marbles niet hoorde door de deur vreesde ze het ergste. Ze zette haar bezorgdheden op Twitter, en werd meteen overstelpt door reacties van mensen die vroegen of ze iets konden doen. We bleven collectief op tot middernacht, tot we allemaal de bevestiging kregen dat Marbles ok was. Ik ken Elke niet. Elke kent mij nog minder. En toch voelde ik mij op dat moment verbonden met haar en was ik bezorgd om haar welzijn. En ik was zeker niet de enige, dat was wel duidelijk aan alle reacties. De dag nadien las ik een artikel over een terminaal zieke man die door een Twittercampagne en een speciaal gecreëerde hashtag de nieuwe Star Wars film nu al heeft kunnen bekijken. Bij het helpen van de vluchtelingen speelt Facebook een cruciale rol, en elke keer een foto van een vermist huisdier wordt gedeeld is er een extra kans dat het beestje teruggevonden wordt.

Het internet en sociale media halen regelmatig het slechtste in ons naar boven, maar zeker even vaak het allerbeste.

Marbles for life.